به گزارش ایسنا، خبرگزاری فرانسه در گزارشی می‌نویسد: یک دهه پس از کشته شدن رهبر سابق القاعده در ابیت آباد پاکستان به دست تفنگداران ویژه آمریکایی، نشانه‌ای از عفو و تبرئه شکیل آفریدی، پزشک پاکستانی که به آژانس سیا کمک کرد تا جای بن لادن را پیدا کند، دیده نمی‌شود؛ آفریدی در قالب برنامه واکسیناسیون موفق شد تا مکان مخفی بن لادن را پیدا کند.
آفریدی در سلول انفرادی در زندان "ساهیوال" در ایالت پنجاب است و زمانش را با شمارش روزها سپری می‌کند بی آنکه تفاوتی بین روزهایش وجود داشته باشد.
حسین حقانی که در زمان حمله نیروهای آمریکایی به ابیت آباد سفیر پاکستان در واشنگتن بود، می‌گوید: آفریدی حالا روزهایش را با آموزش به پاکستانی‌های دربند سپری می‌کند و به آنها می‌آموزد که نباید هیچ ارتباطی با آژانس‌های اطلاعاتی غربی داشته باشند. نیروهای آمریکایی برای آنکه بتوانند بن لادن را در پاکستان بیابند، از دکتر آفریدی به عنوان طعمه استفاده کردند. او قربانی شد.
آفریدی برای ورزش فقط می‌تواند طول سلول انفرادیش را گز کند یا بعضی وقت‌ها بشین پاشو انجام می‌دهد.
فقط یک نسخه از قرآن دارد اما اجازه داشتن کتاب‌های دیگری به وی داده نشده است.
همچنین هر از چندگاهی در حضور یک مامور، صورتش را اصلاح می‌کند اما ارتباطش با سایر زندانی‌ها به شدت منع شده است.
اعضای خانواده فقط می‌توانند دو بار در ماه آن هم از پشت در آهنی با او دیدار کنند و اجازه صحبت کردن به گویش پشتو که زبان مادری‌شان است به آنها داده نمی‌شود.
برادر آفریدی می‌گوید: مقام‌های زندان به ما گفته‌اند که نباید درباره سیاست یا اوضاع داخل زندان گفتگو داشته باشیم.
آفریدی بالاترین هزینه را پرداخت
آفریدی متولد مناطق قبیله‌ای و ناهموار پاکستان، پزشکی است که به نظر می‌رسد دارای ایده‌آلی برای آژانس سیا در زمانی بود که داشت به دنبال مخفیگاه بن لادن در شهر ابیت آباد می‌گشت.
همه آمریکایی‌ها به دنبال اثباتی درباره وضعیت مخفیگاه بن لادن بودند و برای این منظور از دکتر آفریدی خواستند تا کمپین واکسیناسیونی را با هدف استخراج دی.ان.ای از داخل مخفیگاه بن لادن بیابد.
اینکه آفریدی چطور هویت رهبر القاعده را پیدا کرد، هنوز مشخص نیست اما این پزشک از سوی مقام‌های پاکستانی درست چند هفته پس از حمله مرگبار به منزل بن لادن دستگیر شد.
وی هرگز بابت ارتباط با این حمله گناهکار شناخته نشد اما از سوی دادگاهی قبیله‌ای بر اساس یک قانون مبهم دوران استعمار در تامین هزینه برای یک گروه شبه نظامی مجرم و به ۳۳ سال حبس محکوم شد.
دولت‌های آمریکا پس از حمله، علیه ادامه حبس آفریدی اعتراض کردند و چندین سال است که گفتگوهایی برای تبادل زندانی انجام شده اما توافقی برای آزادی آفریدی هرگز محقق نشده است.
مایکل کوگلمان، معاون مدیر جنوب آسیای مرکز ویلسون در واشنگتن می‌گوید: بیایید شفاف حرف بزنیم؛ آفریدی بالاترین هزینه را پرداخت. او به یک بازنده تبدیل شد.
او در انزوا زندگی می‌کند
۱۰ سالگی حمله به محل اختفای بن لادن درست چند هفته پس از آن برگزار می‌شود که جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا اعلام کرده طولانی‌ترین جنگ آمریکا در افغانستان به زودی به پایان می‌رسد.
بایدن در سخنرانی برای مردم آمریکا کشته شدن بن لادن را اثباتی دانست بر این موضوع که نیروهای آمریکایی مدت‌ها قبل اهداف اولیه خود را برای حمله به افغانستان انجام داده بودند.
البته جای هیچ تعجبی نیست که بایدن در این سخنرانی اشاره‌ای به آفریدی نکرد.
کوگلمان ادامه می‌دهد: خروج از افغانستان و بی اهمیت شمردن روابط با پاکستان نشان می‌دهد که آفریدی همانطور که در گذشته اصلا محل بحث نبوده در آینده هم نخواهد بود.
تعداد کمی از افراد درگیر اوضاع و احوال آفریدی در پاکستان هستند؛ کشوری که حمله برای کشتن بن لادن پس از سال‌ها بی اعتمادی بین این دو متحد ناآرام، احساسات ضد آمریکایی را برانگیخته است.
اسد دورانی، رئیس سابق آژانس جاسوسی پاکستان با اعلام اینکه دستگیری آفریدی احتمالا این پزشک را از اعدام بدون محاکه نجات داد، می‌گوید: هر وقت کسی در یک آژانس اطلاعات خارجی کار می‌کند یکی از غیرقابل بخشش‌ترین جنایات را مرتکب شده است.
اما حتی در حالی که ایالات متحده آمادگی خروج از افغانستان را دارد و خاطرات حمله برای کشتن بن لادن رو به زوال می‌رود، میراث آفریدی همچنان در پاکستان طنین انداز می‌شود.
اعتقاد و اعتماد به کمپین‌های واکسیناسیون به طور جدی نادیده گرفته می‌شود، به طوری که خانواده‌ها به طور روزمره از تلقیح فرزندان خود برای بیماری‌های قابل درمان مانند فلج اطفال خودداری می‌کنند.
شبه نظامیان به تیم‌های واکسیناسیون حمله می‌کنند و در ۱۰ سال گذشته ده‌ها کارمند بهداشتی به ضرب گلوله کشته شده‌اند.
در همین حین و در زندان، آفریدی تا حد زیادی از دنیای خارج جدا شده و زمان خود را با قدم زدن در سلولش و خواندن نمازهای یومیه می‌گذراند.
جمیل آفریدی، برادر شکیل می‌گوید: به او اجازه استفاده از موبایل، خواندن روزنامه یا کتاب را نمی‌دهند. او در انزوا زندگی می‌کند.
انتهای پیام
نظرات