به گزارش ایسنا وحید جعفریان تشدید و استمرار خشکسالی و مدیریت ناپایدار منابع آب را از مهمترین مصادیق تخریب سرزمین و بیابان زایی در این منطقه آسیب پذیر دانست که تحت تاثیر توامان عوامل اقلیمی و انسانی به وجود آمده است.
به گفته وی در صورت عدم کارایی و عملکرد نامناسب مدیریت منابع آب در سطوح ملی و منطقه‌ای، پوشش گیاهی و اکوسیستم‌های حساس مناطق بیابانی اولین قربانی خواهند بود و در چنین شرایطی نه تنها امکان توسعه پوشش گیاهی مقدور نیست بلکه پوشش موجود نیز به سرعت تخریب می‌شود و از بین خواهد رفت.
وی افزود: بر اساس درس آموخته‌ها و تجاربی که گاه با صرف هزینه‌های زیاد و در طی یک زمان طولانی به دست آمده است، جلوگیری از تخریب سرزمین و بیابان زایی می‌بایست به عنوان یک اولویت در دستور کار برنامه‌ریزی‌های ملی و منطقه‌ای قرار بگیرد و مدیریت پایدار سرزمین با همکاری موثر دستگاه‌های اجرایی به‌ویژه وزارت نیرو در سطح ملی فراهم شود.
جعفریان، کارگروه ملی مقابله با بیابان زایی - که اخیرا پس از یک وقفه طولانی فعال شده - را جایگاه مناسبی برای ایجاد همکاری و هماهنگی‌های بین بخشی و پیگیری مباحث منطقه‌ای مدیریت طوفان‌های ماسه‌ای و گرد و غبار بر شمرد و خاطرنشان کرد: براساس مصوبه هیئت دولت این کارگروه مسئولیت پیگیری و استفاده از ظرفیت کارگروه مقابله با بیابان زایی را به عهده دارد.
مدیر کل دفتر امور بیابان سازمان منابع طبیعی تصریح کرد: کنوانسیون مقابله با بیابان‌زایی تنها نهاد رسمی از منظر حقوق بین الملل در خصوص تخریب سرزمین و بیابان‌زایی است که می‌تواند در فرایند تعریف طرح‌های منطقه‌ای مقابله با گرد و غبار و الزام کشورهای همسایه در اجرای این طرح نقش‌آفرین باشد.
به گزارش مرکز اطلاع رسانی سازمان منابع طبیعی به گفته جعفریان بیش از ۳۰ میلیون هکتار از اراضی منابع طبیعی تحت تاثیر فرسایش بادی قرار دارد و قریب به ۱۳.۵ میلنون هکتار از این وسعت به لحاظ قرارداشتن در محدوده منابع زیست انسانی نظیر شهرها و روستاها، اراضی کشاورزی، شهرک های صنعتی و تاسیسات زیربنایی نظیر راه ها و خطوط راه آهن، خسارات قابل توجهی را به این منابع وارد می‌کنند.
انتهای پیام
نظرات