نشست تخصصی بررسی «خاستگاه نگارگری ایرانی» در حوزه هنری قزوین برگزار شد.
به گزارش ایسنا منطقه قزوین، نشست تخصصی بررسی خاستگاه نگارگری ایرانی (هنر مانوی، هنر سُغدی) با حضور: «محمد محمدی» مدرس دانشگاه، پژوهشگر و مترجم و «مهدی چیت‌ساز» مدرس دانشگاه و پژوهشگر در تالار حافظ حوزه هنری قزوین برگزار شد.
مهدی چیت‌ساز در توضیح هنر مانوی عنوان کرد: مانی در زمان حکومت ساسانی می‌زیسته است، مانی در ابتدای راه برای ترویج عقاید خود به سمت مهرشاه برادر شاپور می‌رود تا از حمایت او بهره‌مند شود، حمایت مهرشاه باعث می‌شود مانی به دربار راه یابد و در نهایت حمایت‌ها منجر به آن شد کهمانی در قلمرو ایران حرکت کرده و مسیر خود به سوی شرق رود که بعدها در این راه بودیسم با عقاید او مخلوط شد.
به گزارش ایسنا منطقه قزوین، نشست تخصصی بررسی خاستگاه نگارگری ایرانی (هنر مانوی، هنر سُغدی) با حضور: «محمد محمدی» مدرس دانشگاه، پژوهشگر و مترجم و «مهدی چیت‌ساز» مدرس دانشگاه و پژوهشگر در تالار حافظ حوزه هنری قزوین برگزار شد.
مهدی چیت‌ساز در توضیح هنر مانوی عنوان کرد: مانی در زمان حکومت ساسانی می‌زیسته است، مانی در ابتدای راه برای ترویج عقاید خود به سمت مهرشاه برادر شاپور می‌رود تا از حمایت او بهره‌مند شود، حمایت مهرشاه باعث می‌شود مانی به دربار راه یابد و در نهایت حمایت‌ها منجر به آن شد کهمانی در قلمرو ایران حرکت کرده و مسیر خود به سوی شرق رود که بعدها در این راه بودیسم با عقاید او مخلوط شد.
چیت‌ساز تصریح کرد: در هنر مانوی، مانی را به‌عنوان نقاش می‌شناسند، تصویر برای مانوی‌ها دارای اهمیت بسزایی بوده است و آثار ایجاد شده زیبا و دارای مهارت‌های خوشنویسی و نقاشی نیز بوده است.
در هنر سُغد رسانه اصلی دیوارنگاره است
در ادامه نشست محمد محمدی با اشاره به خاستگاه هنرهای تصویری ایران اسلامی عنوان کرد: خاستگاه‌های گوناگونی از ایران ساسانی و بیزانس تا یونان و چین برای شکوفایی هنرهای تصویری مطرح شده است.
وی گفت: سُغد منطقه‌ای بوده در شمال‌شرقی ایران که در حال حاضر در تاجیکستان واقع است، اشکانیان سُغدی بودند و می‌توان گفت که ایالت اصلی اشکانیان بوده است.
محمدی با اشاره به اینکه در سنگ‌نگاره تخت جمشید افراد سُغدی نیز مشاهده می‌شوند، خاطرنشان کرد: زبان سُغدی از زبان‌های ایرانی است و فرهنگ ایرانی در سُغد نیز رواج داشته است.
وی با اشاره به اینکه در نگارگری ایرانی اعداد و تناسبات شبیه هنر سُغدی است، ادامه داد: در هنر سُغدی رسانه اصلی دیوارنگاره شکوهمند است، این هنر در میان همه طبقات جامعه سُغدی رواج داشته و بازتابی از جهان پهلوانی و حماسی شرق ایران است.
این پژوهشگر عنوان کرد: هنر سُغدی با وجود وام‌گیری برخی از ویژگی‌ها از جمله تناسبات انسانی از هنر هند، از نظر دست‌مایه و فن و اجرا بیشترین شباهت را به هنر ساسانی دارد.
وی اضافه کرد: در سده دوم هجری گروهی از سُغدیان پس از شکست از مسلمانان به نیشابور کوچ کردند که این دوره آغاز شکوفایی هنری سُغد در نیشابور است. محمدی مطرح کرد: درون‌مایه و دست‌مایه‌های ایران باستان در هنر سُغدی و ایران صدر اسلام مشاهده می‌شود که افول این امر پس از شکست‌های خاندان‌های ایرانی از جنگاوران ترک تبار بوده است.
این استاد دانشگاه در پایان با اشاره به اینکه قواعد تصویرنگارانه هنر سُغدی همخوان و همانند با هنر ساسانی است، مطرح کرد: این هنر در سده‌های 3 و 4 میلادی شکل گرفته و در سده‌های 5 تا 8 میلادی به اوج رسیده است.