قرقی‎ها معمولاً شکار خود را بالای درخت برده و قبل از خوردن پرهای آن را جدا می‎کنند.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه لرستان، قرقی با نام علمی ( Accipiter nisus) پرنده شکاری کوچکی از تیرهٔ عقابیان است(قرقی شبهات زیادی به پرنده شکاری طرلان دارد).

قرقی از پرندگان شکاری کوچک به شمار می رود. این پرنده فقط در نقاط معتدل دیده می‎شود پرنده نر حدود 30 سانتی‎متر طول دارد و حدود 7 سانتی‎متر از پرنده ماده کوچک‎تر است. بخش فوقانی بال‎ها و قسمت پشت پرنده ماده به رنگ خاکستری و در پرنده نر رنگ این قسمت‎های قهوه‎ای متمایل به خاکستری است.

 عموماً در پشت گردن پرنده نر یک لکه سفید رنگ دیده می‎شود و بخش شکمی آن متمایل به قهوه‎ای است.

قرقی‎ها عموماً در مناطق جنگلی و علف‎زارهای باز دیده می‎شوند و لانه‎های خود را در بالای درختان و بعضاً در لبه پرتگاه‎ها می‎سازند . قرقی از نظر ظاهری شبیه شاهین‎ها هستند و دم هر دو کشیده و دراز است ولی بال‎ها در قرقی کوتاه‎تر و گردتر است. در حالی که بال‎های شاهین بلند و نوک تیز است.

 پرنده نر حدوداً 100 الی 200 گرم و پرنده ماده حدود 180 تا 350 گرم وزن دارد. طول بال‎هایشان حدود 55 تا 70 سانتی‎متر بوده و بال آنها در مقایسه با سایر پرندگان شکاری کوچک‎تر است ولی کوچک بودن بال‎ها، همراه با دم که نقش سکان را دارد، امکان انجام مانورهای متفاوت را می‎دهد که به راحتی در بین درختان پرواز کند .

 قرقی‎ها در حال پرواز شکار می‎کنند و به طور ناگهانی بر روی شکار حمله می‎برند. قرقی‎ها، برخلاف شاهین‎ها در هنگام  شکار در جا پرواز نمی‎کنند. در مقابل سریعاً بر سرعت خود می‎افزایند و به شکار فرصت دفاع را نمی‎دهند. پاهای قرقی برای شکار نازک و بلند و چنگال‎هایش بسیار تیز است.

در حدود سال‎های 1950تا 1960 تعداد آنها به طور ناگهانی کاهش یافت و در طی این دوره در برخی مناطق تعدادشان به نصف تقلیل یافت که عمدتاً به دلیل استفاده از سموم مختلف و از بین رفتن زیستگاه‎هایشان است.

غذای اصلی قرقی‎ها را خرگوش‎های کوچک، موش و پرندگان کوچک تشکیل می‎دهد. در نواحی کم درخت قرقی در نزدیکی سطح زمین پرواز کرده و پس از یافتن شکار، به طور ناگهانی به آن حمله می‎برند. از طرفی که پرنده ماده بزرگ‎تر است پس می‎تواند پرندگان بزرگ‎تری را شکار کند.

 قرقی‎ها معمولاً شکار خود را بالای درخت برده و قبل از خوردن پرهای آن را جدا می‎کنند. آنها نیز می‎توانند شکارهای هم وزن خود را شکار کنند.

قرقی‎ها پرندگان منزوی هستند و فقط در فصل تولید مثل گرد هم می‎آیند. پرنده ماده لانه‎سازی می‎کند و برای این کار از شاخه‎های خشک یا تازه استفاده می‎کند. معمولاً هر ساله یک لانه جدید ساخته می‎شود. پرنده ماده حدود سه یا هفت تخم می‎گذارد که اغلب میانگین آن 4 الی 5 تخم است.

 تخم قرقی‎ها به رنگ سفید با رگه‎های قهوه‎ای رنگ است. پرنده ماده حدود 35 تا 42 روز بر روی تخم‎ها می‎خوابد؛ پس از اینکه جوجه‎ها از تخم بیرون آمدند والدین به مدت سه یا چهار هفته آنها را تغذیه و پس از این مدت جوجه‎ها لانه را ترک می کنند.

در ایران این پرندگان نیمه مهاجر و فراوان دیده می‎شود.