تراکتور بعد از فراز و نشیب های فراوان در این فصل توانست با کسب عنوان قهرمانی در جام حذفی تا حدود زیادی تلخی عدم کسب قهرمانی در لیگ‌برتر را که چندین سال است هواداران این تیم در حسرت این عنوان هستند، به شیرینی تبدیل کند.

بعد از اینکه مالکیت این تیم تبریزی به بخش خصوصی واگذار شد، مالک این باشگاه با دادن وعده های جذاب و امیدوارکننده، هواداران پرتعداد این تیم را برای دستیابی به همه آرزوهای بر باد رفته قبلی امیدوارتر کرد اما خیلی زود همه این وعده‌ها رنگ باخت و تی تی ها در اولین سال مالکیت زنوزی با وجود خریدهای گرانقیمت خود، تنها توانستند رتبه دهم فصل ۹۶-۹۷ را به پنجم در فصل ۹۷-۹۸ برسانند و در واقع در سال اول واگذاری این تیم به بخش خصوصی، نه خبری از قهرمانی در لیگ بود و نه کسب سهمیه آسیایی.

فصل جاری فوتبال ایران که به تازگی با قهرمانی سرخ‌های تبریزی در بازی فینال جام حذفی به پایان رسید نیز چندان فصل خوبی برای پرشورها نبود و این هواداران دوست داشتنی همانند فصل گذشته شاهد به خدمت گرفتن یک سرمربی  بازنشسته شدند.

همانطور که جان توشاک نامدار نتوانست در فصل ۹۷-۹۸ انتظارات را برآورده کند و در نیمه راه کنار رفت و حتی حضور ژرژ لیکنز نیز دردی را دوا نکرد، امسال نیز زنوزی با به خدمت گرفتن دنیزلی کارکشته درصدد تحقق وعده‌های خود به هواداران بود اما همانطور که پیش بینی می‌شد، مصطفی پاشا نیز رفیق نیمه راه از آب درآمد و گویا از ترس زلزله تبریز ساکش را بست و راهی استانبول شد!

اما شاید انتخاب ساکت الهامی به عنوان سرمربی تراکتور، شجاعانه ترین و درست ترین تصمیم مدیران تراکتور در بحث کادر فنی این تیم باشد. شجاعانه به این دلیل که الهامی تاکنون تجربه سرمربی‌گری در تیم‌های لیگ برتری را نداشته بود و همواره به عنوان دستیار فعالیت می‌کرد که انتخاب او به عنوان نفر اول کادر فنی تراکتور، کاری بسیار شجاعانه بود که مدیران تراکتور این خطر را به جان خریدند.

در درستی این انتخاب نیز همین بس که بالاخره مدیران باشگاه با تغییر نگرش خود در انتخاب سرمربی -که قبلا معتقد بودند که هدایت تراکتور تنها باید بر عهده یک مربی نامدار خارجی(ولو پیر و سالخورده) قرار گیرد- با الگو گرفتن از سایر تیم های لیگ برتری و با اعتماد به یک مربی جوان و با انرژی نشان دادند که زمان به کارگیری بازیکنان چند سال گذشته و مربیان فعلی فوتبال ایران فرا رسیده است.

الهامی به خوبی می‌دانست که نیمکت تیم‌های تحت مالکیت زنوزی خیلی لرزان است و این موضوع در تیم ماشین سازی، دیگر تیم تبریزی که زنوزی مالک آن تیم نیز بود، به خوبی اثبات شده بود. به همین دلیل ساکت با آگاهی از این موضوع، نهایت استفاده را از فرصت داده شده از طرف مدیران باشگاه ‌کرد و با کسب نتایج درخشان علاوه بر اینکه جایگاه خود را در نیمکت تراکتور مستحکم کرد، تیم اول آذربایجان را نیز دوباره به جمع مدعیان بازگرداند.

الهامی در طول مدتی که سکان دار هدایت تی‌تی‌ها بود توانست با کسب ۷ برد، ۴ باخت و ۵ مساوی توانایی خودش را به رخ کشیده و مدیران تراکتور را مجاب به تمدید قرارداد کند.

حال مدیران  باشگاه خود را برای تشکیل تیمی قدرتمند در فصل آینده آماده کرده اند؛ چرا که تراکتوری‌ها باید در سه جبهه لیگ برتر، جام حذفی و لیگ قهرمانان آسیا به میدان بروند و قهرمانی در جام حذفی باعث شد تا آن‌ها سهمیه مرحله گروهی فصل آینده رقابت‌های آسیایی را به دست آورند.

البته نباید در باد این قهرمانی خوابید، چرا که باید بپذیریم تراکتور در این فصل از بابت گلزنی توسط مهاجمینش بسیار اذیت شد و اگر شمّ گل زنی بازیکنان سایر خطوط این تیم نبود، چه بسا تراکتور بیش از این متضرر می‌شد. لذا یکی از اصلی ترین نقاط ضعف این تیم عبارت بود از گلزنی و استفاده از توپ‌های نهایی که می‌بایست برای فصل آینده این نقطه ضعف تقویت شود.

موضوع بعدی حفظ ستاره‌ها و خرید نفرات جایگزین برای آنهاست. تراکتور این فصل در سه تورنومنت دشوار و سنگین حضور خواهد داشت و طبق استانداردهای باشگاهی، باید در هر خط لااقل دو بازیکن هم سطح و آماده داشته باشد تا در صورت مصدومیت بازیکنان اصلی، بازیکن جانشین وجود داشته باشد و هم اینکه الهامی بتواند با ترکیب متنوع ضمن حفظ آمادگی بازیکنان برای هر سه تورنومنت، دست بازی در انتخاب ترکیب مورد علاقه خود داشته باشد.

ساکت الهامی امیدوار است با جذب نفرات مد نظرش در تراکتور بتواند با تیمی پرقدرت‌تر از فصل اخیر وارد لیگ بیستم شود؛ تراکتور در دور برگشت فصلی که با الهامی به پایان رساند، تعداد بازیکنان بزرگسال کمی نسبت به سایر تیم‌های لیگ برتری و به ویژه مدعیان داشت ولی با این وجود توانست جزو بالانشینان جدول باشد و قهرمان جام حذفی شود که اکنون سعی دارد با تیمی بهتر به استقبال فصل جدید برود.

انتهای پیام