به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «فصل نقل‌وانتقالات شروع شده و باشگاه‌های بزرگ دنبال ترکاندن بمب‌های خبری هستند. ایرادی هم ندارد. همه جای دنیا انتقال‌های بزرگ، گران و پرسروصدا انجام می‌شود و این اصلا بخشی از ملزومات موفقیت در باشگاه‌داری مدرن است. در عین حال اما مدیران و مربیان باهوش‌تر، بخشی از توجه‌شان را هم معطوف به استعدادهای گمنام می‌کنند؛ بازیکنانی که در رده‌ها و دسته‌های پایین‌تر مشغول به کار هستند و با قیمت ارزان و شرایط آسان، قابلیت جذب دارند. به‌عنوان مثال در سال‌های گذشته لیگ دسته اول فوتبال ایران رسما نقش «معدن طلا» را بازی کرده و هر وقت باشگاهی به ستاره‌های ناشناخته این رده اعتماد کرده، پشیمان نشده است.
یکی از بهترین ستاره‌های همین لیگ نوزدهم مهدی قائدی بود؛ مهاجم ریزنقش استقلال که در این فصل ضمن به ثمر رساندن ۱۰ گل، با ارسال هشت پاس گل برای همبازیانش لقب بهترین پاسور مسابقات را دریافت کرد. قائدی بازیکن ایرانجوان بوشهر بود و پیش از آغاز لیگ هفدهم با قراردادی ارزان و پنج ساله به استقلال پیوست. الان شما محال است بتوانید یک بازیکن اسم و رسم‌دار لیگ برتری را راضی کنید قرارداد دو یا سه ساله ببندد، اما قائدی در آغاز مسیر شهرت تن به قراردادی داد که تا لیگ بیست‌ودوم معتبر است. استقلال بهره فنی‌اش را از او برده و حالا حتی می‌تواند یک پول قابل‌توجه از ترانسفر این بازیکن به‌دست بیاورد.
نمونه کامل‌تر این داستان مهدی طارمی است. دیگر مهاجم بوشهری فوتبال ایران هم از همین تیم ایرانجوان به پرسپولیس معرفی شد. طارمی نقش بسیار مهمی در موفقیت‌های این سالیان سرخپوشان داشت و سپس با ترانسفرش به اروپا، چیزی حدود ۶۵۰ هزار دلار هم برای این تیم پولسازی کرد؛ گرچه کارشناسان متفق‌القول‌اند که اگر مدیران پرسپولیس باهوش‌تر بودند و در ترانسفرهای بعدی طارمی هم حقی برای باشگاه ایرانی قائل می‌شدند، این رقم می‌توانست بسیار بالاتر باشد.
تا از جغرافیای ستاره‌ساز بوشهر دور نشده‌ایم، به محمد محبی هم اشاره کنیم که ابتدای لیگ نوزدهم از شاهین به سپاهان منتقل شد، پدیده این فصل لقب گرفت، به تیم ملی رسید و حالا هم پیشنهادهای وسوسه‌انگیز خارجی دارد.
لیگ یک پر از این الماس‌های قدرندیده است. می‌توان مطمئن بود طارمی‌ها و قائدی‌های بی‌شماری در این رده و حتی سطوح پایین‌تر گم شدند، چون مدیران صرفا دنبال خرید بازیکنان شناخته‌شده یا حتی بنجل‌های خارجی بودند. بازیکنی مثل امید ابراهیمی سال ۸۹ از شهرداری بندرعباس به سپاهان پیوست و تا همین امروز، به مدت یک دهه یکی از بهترین هافبک دفاعی‌های فوتبال ایران بوده است. امید که سال‌هاست خارج از کشور توپ می‌زند، در جام جهانی اخیر باکیفیت‌ترین نمایش‌های ممکن را در تیم ملی ایران ارائه داد. در پست او، احمد نوراللهی هم بازیکنی بود که از فولاد یزد به پرسپولیس آمد و به معنای واقعی کلمه «ستون» سرخ‌ها در مسیر کسب قهرمانی‌های پیاپی بوده است. یک سطح پایین‌تر از اینها، فوتبالیستی مثل امین قاسمی‌نژاد تا ۳۰ سالگی در لیگ یک بازی کرد و تازه وقتی مورد اعتماد قرار گرفت، در ماشین‌سازی و شهرخودرو نشان داد چه فوتبالیست با استعدادی بوده است.
بله؛ بخش مهم‌تر هنرهای مدیریتی، کشف همین استعدادهای گمنام و ارزان است. کسی چه می‌داند؛ شاید پدیده لیگ بیستم هم همین حالا از دسته یک در حال انتقال به یک باشگاه بزرگ لیگ برتری باشد.»
انتهای پیام