این نویسنده در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است:
پیام (۱): خبر خودسوزی پسر استاد مایل هروی به خاطر بی‌توجهی به پدرش.
پیام (۲): پاسخ‌هایی به ادعاهای پسر استاد و گزارش کمک‌های انجام‌شده به ایشان.
***
این دو خبر نمونه‌هایی از سیل اخبار راست و دروغی است که در کانال‌های گوناگون مجازی هر دقیقه منتشر می‌شوند. غیر از اخبار واقعی گاهی کسانی با اهدافی خبری را تولید می‌کنند. این اخبار برای کسانی جالب هستند و آنان بی آن‌که تامل و تحمل کنند سریع آن را بازنشر کرده و سعی می‌کنند به غلظت آن نیز با افزودن استکیری و عکسی و جمله‌ای بیافزایند. گاهی این بازنشرها برای همدلی و دلسوزی است و گاهی هم به زعم خود برای رسواسازی و انتقام‌گیری...
هرچند در این میان عده‌ای هم با بازنشر عکس گُل و بلبل و آب و پرنده... می‌کوشند تا در لابه‌لای این خبرها شادی‌پراکنی کنند اما آن‌چه مهم است این است که ذات خبر رسانه‌ای بر انتشار منفی‌ها استوار است، آدمیان در پی آگاهی از اخبارند تا بفهمند اوضاع چه خبر است؟ در واقع کنجکاوی درباره خبر در احساس نگرانی بشر ریشه دارد. این احساس نگرانی از روزی که شبکه‌های مجازی درست شدند دم به دم در انسان‌ها تشدید می‌شود و استرس و اضطراب انسان‌ها را می‌افزاید. هرچند اطلاع‌رسانی در شبکه‌های مجازی مایه آگاهی‌بخش اجتماعی و هوشیاری قدرتمندان در مراقبت از رفتار و اعمال‌شان شده است (نمونه‌اش انتشار فیلم مربوط به مرگ فلوید) اما از سویی دیگر مایه شتاب در قضاوت‌ها و موضع‌گیری‌های آنی آدمیان نیز شده است.
برای سلامت روان خود و دیگران چه باید کرد؟
بی‌تردید روان آدمی برای دریافت این همه خبر منفی ساخته نشده، پس باید پرسه‌گردی خود را در فضای سایبری محدود به منابع معتبر کنیم و هوشیار باشیم بازیچه جعلیات نشویم و در مسیر ظلم در داوری حرکت نکنیم و وظیفه‌ای به نام بازنشر در رسانه‌های مجازی را بر عهده خود نگذاریم و هوشیار باشیم به نام مسئولیت اجتماعی در بازنشر پرده‌دری‌ها درباره اشخاص حقیقی احتیاط اخلاقی را از دست ندهیم و در بی‌اخلاقی‌ها سهیم نباشیم و بدانیم فضای مجازی نیز ادب ویژه خود را دارد.
انتهای پیام