قادر میزبانی در گفتگو با ایسنا درباره ی تسویه نشدن قراردادهای رکابزنان باشگاه ها شهرداری تبریز  در سال ۹۶ و ۹۷ بیان کرد: من تا این لحظه از باشگاه شهرداری تبریز شکایت نکرده ام اما دیگر چاره ای جز شکایت ندارم. خیلی صبر کردیم و تلاش کردیم موضوع را حل کنیم اما هیچ گونه راه نیامدند. حتی گفتیم نقدینگی ندارید به گونه دیگر طلب ها صفر شود  اما باز هم قبول نکردند.
میزبانی در پاسخ به این پرسش که مگر قراردادها رسمی نیست و چرا باشگاه زیر بار تسویه آن نمی رود، تصریح کرد: قراردادها رسمی است اما می گویند هر کسی امضا کرده از او بگیرید. زمانی هم که ما قراردادها را امضا کردیم میر معصوم سهرابی مدیر عامل باشگاه بود و اکنون مدیر عامل تغییر کرده است. من خوشم نمی آید شکایت کنم اما مجبورم و چاره ای جز این نیست.
کاپیتان تیم دو چرخه سواری شهرداری تبریز در پاسخ به پرسش دیگری مبنی براینکه شنیده شده قرارداد رکابزن خارجی تیم را هم خود او تسویه کرده است و چنین چیزی صحت دارد یا خیر گفت: در سال ۹۶ یک بازیکن قزاق به  تیم ما اضافه شد که البته این کار با موافقت و هماهنگی مدیر عامل باشگاه بود. آن موقع چون من رابط حضور این رکابزن در تیم شهرداری تبریز بودم او هم من را می شناخت و  پولش را می خواست من هم مجبور شدم از جیب، پولش رابدهم. آن زمان که قرارداد بستیم دلار ۳۸۰۰ تومان بود اما به دلیل اینکه قرارداد تسویه نشده بود بعدا من با دلار ۱۵ هزار تومان با او تسویه کردم و ۱۷۰-۱۸۰ میلیون تومان از جیبم دادم. در این میان ضرر هنگفتی دیدم.

او در مورد اینکه از تلاشی که آنها سالها داشت تا تیم شهرداری تبریز راه اندازی شود پشیمان است یا خیر، تاکید کرد: پشیمان نیستم اما حیف است تیم ها به این شکل از بین بروند. ما سالها برای پتروشیمی تبریز زحمت کشیدیم و  در آسیا اسم و رسمی پیدا کرد اما در نهایت با تغییر مدیر عامل، تیم هم از بین رفت. دوباره برای شهرداری تبریز زحمت کشیدیم که آن نیز منحل شد و اکنون هم حق مسلم رکابزنان را نمی دهند.

او ادامه داد: الان خیلی از مردم من را که در خیابان می بینند در مورد دوچرخه سواری تبریز سوال می کنند که چه شده است اما من جوابی ندارم که بدهم. کلا اوضاع دوچرخه سواری ایران خوب نیست و در تبریز مسئولان استانی هیچ کدام به فکر اوضاع خراب آن نیستند. 

میزبانی در مورد وضعیت خود پس از کنار گذاشتن ورزش حرفه ای گفت: با وجود اینکه می‌گویند ورزشکاران دوبار می میرند و یکی از آن وقتی است که ورزش حرفه ای را کنار می گذارند اما برای من این طور نبود و با وجود اینکه دو سال است ورزش حرفه ای را کنار گذاشته ام اما با آن کنار آمده ام و اکنون به زندگی شخصی ام می پردازم. اما بحثی که وجود دارد این است که چرا افرادی مانند من بعد از ۲۷ سال کسب تجربه باید در جایی غیر از ورزش باشند. 

انتهای پیام