به گزارش ایسنا، برای به اوج رساندن قابلیت‌های ورزشکار و رساندن او به عملکردی ایده‌ال در زمانی خاص، لازم است محرک‌های تمرین با توالی مناسب در دوره‌هایی از تمرین به ورزشکار داده شود، بنابراین نوع محرک‌ها باید با توجه به نیاز ورزشکار و دوره، انتخاب شود و چیدمان لازم صورت گیرد.
طبق تعریف، زمانبندی تلاشی است که به منظور کمی کردن و تقسیم فرآیند تمرین به دوره‌های زمانی با اهداف و تاکید تمرینی متفاوت جهت سریع‌تر شدن، قوی‌تر شدن، افزایش استقامت، رفع خستگی و به اوج رساندن ورزشکار در زمان مسابقه اصلی مدنظر قرار می‌گیرد.
تمرینات سالانه ورزشکار که در قالب زمانبندی سالانه تعریف می‌شود به زمان‌های کوچکتر به نام دوره، مرحله یا فاز، مزوسیکل، میکروسیکل و جلسات تمرین با اهداف متفاوت تقسیم می‌شود. به طور کلی زمانبندی سالانه به دوره آماده‌سازی، دوره مسابقه و دوره انتقال تقسیم شده و دوره آماده‌سازی به عنوان مهم‌ترین زمان برای کنترل و افزایش اثرات تمرین است که به قسمت‌های کوچکتری به نام فاز آماده‌سازی عمومی، فاز آماده‌سازی اختصاصی و فاز قبل از مسابقات تقسیم می‌شود.
در زمانبندی تمرین که هدف آن به اوج رساندن ورزشکار در مسابقات اصلی است ورزشکار تمریناتی را برای ارتقاء سیستم استقامتی، هیپرتروفی، آموزش مهارت جدید، رفع اشکالات قبلی، آشنایی با مهارت‌ها و قوانین جدید را در فاز آماده‌سازی عمومی انجام می‌دهد.
اولویت متغیر حجم تمرین در این مرحله زیاد بوده و در فاز اختصاصی تاکید روی شدت تمرین است و ورزشکار تمریناتی را با توجه به نیازهای اختصاصی رشته ورزشی خود انجام می‌دهد.
در این وضعیت روی توان، سرعت، چابکی و مسائلی این چنین تاکید می‌شود و در فاز قبل از مسابقه، آمادگی جسمانی به دست آمده کاملا بر اساس شرایط مسابقه از لحاظ زمان، مکان و قوانین اجرا شده پیش می‌رود و ورزشکار با ویژگی‌های تخصصی مسابقه پیش‌رو آشنا می‌شود.
برای کاهش میزان خستگی و بهبود آسیب‌های به دست آمده در طول تمرینات یک دوره کوتاه قبل از دوره مسابقه به نام دوره کاهش فشار تمرین که بیشتر روی کاهش حجم تاکید می‌شود، تعریف شده است.
در دوره مسابقه نیز به حفظ فاکتورهای به دست آمده و ریکاوری ورزشکار توجه می‌شود و در دوره انتقال، ورزشکار از مسابقات خارج شده و در عین حفظ آمادگی نسبی به ریکاوری فیزیکی و روانی می‌پردازد.
انتهای پیام