تیم ملی دوومیدانی معلولان ایران موفق به کسب یک مدال طلا، چهار نقره و سه برنز در مسابقات جهانی امارات و تصاحب ۹ سهمیه پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو شد. حامد امیری نشان طلا کسب کرد، علی محمد یاری، مهران نکویی‌مجد، امان‌الله پاپی و هاشمیه متقیان صاحب مدال نقره و علیرضا مختاری، سجاد محمدیان و محمدرضا احمدی نیز صاحب مدال برنز شدند.
همچنین در بخش نابینایان و کم‌بینایان بهزاد عزیزی در پرتاب نیزه و مهدی اولاد در پرتاب وزنه به دو مدال طلا دست یافتند. اولاد در پرتاب دیسک نیز موفق به کسب مدال برنز شد.
نور محمد آرخی دیگر نماینده ایران در پرتاب دیسک و نیزه به دو مقام چهارمی دست یافت و سهمیه پارالمپیک توکیو را کسب کرد.
با نگاهی به رکوردهای دوومیدانی‌کاران ایرانی در این رقابت‌ها مشخص می‌شود نسبت به بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا یا رقابت‌های قبلی بین‌المللی بیشتر ملی‌پوشان افت داشته‌اند و با توجه به پیشرفت ورزشکاران سایر کشورها، زنگ خطر برای ایرانی‌ها به صدا درآمده است.
در اینجا رکوردهای دو ورزشکار طلایی ایران با رقابت‌های قبلی را مقایسه می‌کنیم؛ حامد امیری اسفند ۹۷ در پرتاب نیزه کلاس F۵۴ با رکورد ۳۰.۶۰ متر قهرمان تورنمنت فزاع امارات شد اما در رقابت‌های جهانی با ۲۹.۷۷ متر در جایگاه نخست ایستاد. بهزاد عزیزی در پرتاب نیزه کلاس F۱۳ با رکورد ۶۵.۶۲ متر در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا نایب‌قهرمان شد و در امارات با پرتاب ۶۵.۰۴ متر عنوان نخست را کسب کرد.
کاهش رکوردها یا عدم پیشرفت در بیشتر کلاس‌ها مشخص است و مربیان و ورزشکاران یکی از عوامل این موضوع را بی‌توجهی و نبود برنامه‌ریزی مناسب می‌دانند.
وسیله پرتابی استاندارد نداریم
در این باره مصطفی بهرامی، مربی تیم ملی دوومیدانی جانبازان و معلولان به ایسنا گفت: رکوردها کاهش داشته و یکی از دلایل این موضوع، بی‌توجهی فدراسیون به ورزشکارهای مدال‌آور است. بعد از رقابت‌های جاکارتا تا الان هیچ‌گونه برنامه‌ریزی نداشتیم و ورزشکاران به حال خودشان رها شده بودند.
وی ادامه داد: فدراسیون جانبازان و معلولان هیچ‌گونه حمایتی از ورزشکاران نکرده و از طرفی وقتی نفرات تیم ملی مشخص نیست، یعنی برنامه‌ای وجود ندارد.
بهرامی تاکید کرد: بی‌توجهی به مدال‌آوران جاکارتا، سبب بی‌انگیزگی ورزشکاران شده و وقتی حمایتی در کار نباشد، معلوم است که ملی‌پوشان بی‌انگیزه می‌شوند.
این مربی لرستانی یادآور شد: سال‌هاست وسایل پرتابی مثل دیسک، نیزه و وزنه استاندارد نداریم و ورزشکاران با وسایل غیراستاندارد تمرین می‌کنند.
وی تاکید کرد: با توجه به شرایط، عملکرد ملی‌پوشان در سال‌های گذشته خوب بوده اما واقعیت این است که مدال‌آوران باید حمایت شوند تا با انگیزه بیشتری به تمرین بپردازند.
رکورد پرتابگران ایرانی افت کرده است
سجاد محمدیان دارنده نشان برنز پرتاب نیزه پارا دوومیدانی ۲۰۱۹ جهان نیز می‌گوید: رکورد پرتابگران ایرانی در این رقابت‌ها افت فاحشی داشت.
وی اظهار کرد: اختلاف رکوردها در رقابت‌های پارا دوومیدانی قهرمانی جهان خیلی نزدیک و سطح رقابت‌ها بالا بود.
محمدیان که در پرتاب وزنه کلاس ۴۲F با رکورد ۱۴ متر و ۳۹ سانتی‌متر سوم شد و سهمیه پارالمپیک توکیو را به دست آورد، افزود: رکوردم نسبت به جاکارتا ۸۰ سانتی‌متر کاهش داشت که این مقدار برای پرتاب وزنه خیلی است.
وی با بیان اینکه امسال هیچ‌گونه حمایتی از ما در سطح ملی نشد، افزود: نه حقوق داشتیم و نه اردو و به حال خودمان رها شده بودیم و رکوردهای پرتابگران ایرانی نسبت به رقابت‌های قبلی افت زیادی داشته است.
این ورزشکار لرستانی با بیان اینکه در این رقابت‌ها هدف‌مان فقط کسب سهمیه بود، اضافه کرد: ورزشکاران ایرانی در بیشتر کلاس‌ها حتی به رکوردهای قبلی نزدیک هم نشدیم و این نشان می‌دهد که یک جای کار مشکل دارد و مسئولان باید ریشه‌یابی کنند.
وی با بیان اینکه ورزشکارهای سایر کشورها پیشرفت کرده‌اند، افزود: ورزشکاران اماراتی که تا کنون مدالی کسب نکرده بودند در این رقابت‌ها چندین نشان کسب کردند و برخی از ورزشکارهای کشورهای مختلف رکوردهای خوبی نسبت به رقابت‌ها قبلی به ثبت رساندند.
محمدیان تاکید کرد: اگر بی‌توجهی‌ها ادامه داشته باشد قطعاً به مشکل خواهیم خورد. ما حتی وسیله پرتابی استاندارد نداریم و در مجموع با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنیم.
تلاش نکنیم جا می‌مانیم
حامد امیری پس از اینکه اسفند ۹۷ در تورنمنت بین‌المللی فزاع امارات سه طلا در کلاس F۵۴ پرتاب دیسک، نیزه و وزنه کسب کرد به ایسنا گفت: بدون تردید شرایط رقابت‌های بین‌المللی معلولان سخت‌تر شده و کشورهای خارجی روی آن سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
وی ادامه داد: در تورنمنت فزاع به عینه مشاهده کردیم که رکورد ورزشکاران نسبت به گذشته چقدر افزایش داشته است. اگر ما هم مثل ورزشکاران خارجی تلاش نکنیم شک نکنید که جا می‌مانیم و باید تلاش بیشتری داشته باشیم.
به گزارش ایسنا، پاراالمپیکی‌های ایران همواره از کم‌توجهی‌ها گلایه کرده و خواستار توجه بیشتری شده‌اند اما در عمل حمایت خاصی نمی‌بینند و شرایط همچنان همانی است که می‌تواند بهتر از این باشد و اگر این روند ادامه داشته باشد، شاید در پارالمپیک ۲۰۲۰ حسرت بخوریم.
انتهای پیام