همراه من در این سفر 2 همکار زیارت اولی بودند. در طول مسیر تا مرز مهران در صحبت با  همسفرها مرتب از مهمان‌نوازی  مردم عراق در این ایام می‌گفتم اما در واقعیت چیزی که فکرم رو مشغول کرده بود زمزمه‌هایی بود که شنیده میشد مبنی بر اینکه احتمالا امسال از آن گرمی و مهمان‌نوازی برادران عراقی خبری نخواهد بود.

ظهر از مهران سوار اتوبوس شدیم و حوالی عصر به نجف رسیدیم، هوا هنوز روشن بود و طبق تجربه به دوستان توصیه کردم تا قبل از تاریک شدن هوا موکبی را برای اسکان پیدا کنیم و بعد نوبتی زیارت برویم اما حریف مغناطیس حضرت نشدیم و هر 3 نفر بلافاصله بعد از رسیدن، راهی حرم شدیم، زیارت کردیم و قدم در راه پیاده‌روی گذاشتیم. چندتایی بیشتر از عمودهای داخل شهر نجف را نپیموده بودیم که با خوش‌شانسی به موکبی برخوردیم که جای مناسب برای خواب داشت. پیدا شدن مبیت -جای خواب- برای من و همسفرهایم خوشحالم کرد، اما چیزی که بشتر من را به وجد آورد صدای نوجوان اهل ناصریه بود که دم درب ورودی موکب فریاد می‌زد «چای ایرانی؛ اِشرِب شای» ندایی که دعوت از مهمان ایرانی را به دعوت از هم‌وطن عرب زبان خود مقدم می‌داشت و «چای ایرانی» را قبل از «اِشرِب شای» می‌گفت.

باقی مسیر هم همه چیز به همین منوال بود و محبت بود که از طرف میزبانان عراقی نثار همه می‌شد؛ ایرانی و غیر ایرانی هم نداشت.

بعد از دو روز و نیم پیاده‌روی، نماز ظهر روز سوم وارد کربلا شدیم و زیارت حرمین شریفین رفتیم و حوالی ساعت 4 بعدازظهر به همراه همسفرهایم به حسینیه‌ای در «شارع مخیم» که هرسال آنجا مستقر می‌شدم رفتیم.

کمی استراحت کردیم و هوا تاریک شده بود که دوستانم را در حسینیه ترک کردم، وارد یکی از کوچه‌های خیابان مخیم شدم، دم در یک حسینیه متعلق به یکی از کشورهای همسایه به 2 زائر عراقی برخوردم که برای اسکان از مسئولان حسینیه خواهش می‌کردند ولی مسئولان حسینیه قبول نمی‌کردند و می‌گفتند حسینیه صرفا برای اسکان هموطنان خودشان است و زائرین هم بدون هیچ اعتراضی پذیرفتند و دنبال جای دیگری برای اسکان رفتند. متعجب ماندم؛ در طول چندین باری که عراق آمده بودم ندیده و نشنیده بودم که یک موکب عراقی از پذیرش زائرین غیرعراقی خودداری کند وهمین حسینیه‌ای که خودم و همسفرهام در آنجا ساکن بودیم متعلق به یک تاجر بغدادی  بود.

عراقی‌ها با آن رفتار مهمان نوازانه ممکن است با چنین برخوردی مواجه شوند اما خودشان چنین برخوردهایی ندارند و همواره این «چای ایرانی» است که بر «شای عراقی» مقدم داشته می‌شود.

آری نام امام حسین(ع) و پیاده‌روی اربعین ایرانی‌ها و عراقی‌ها را پیوند داده تا جایی که عراقی‌ها برادران ایرانی را بر خود مقدم دارند و تکریم کنند.

نوشتار: محسن ملکی – خبرنگار ایسنا