به گزارش ایسنا، سید محمد طباطبائی در پی اعتراض برگزیدگان جشنواره بیست‌ودوم تئاتر دانشگاهی از وزارت علوم و دست‌اندرکاران برگزاری این جشنواره، یادداشتی را «به بهانه خبر ایسنا درباره عدم پرداخت جوایز جشنواره تئاتر دانشگاهی» و با عنوان «وقتی زور سیاست به فرهنگ می‌چربد» نوشته و در اختیار این خبرگزاری قرار داده است.
او که سابقه دبیری این رویداد را دارد، نوشته:
«خبر تلخ است و برای کسی که ریشه‌اش به این خبر اتصال دارد تلخ‌تر. خبرگزاری ایسنا در مطلبی با عنوان «جشنواره تئاتر دانشگاهی صدقه نمی‌خواهد» از قول یکی از برگزیدگان این جشنواره خبر داده که هنوز جوایز برگزیدگان دوره قبل جشنواره پرداخت نشده است. شاید صلاح در سکوت باشد برای کسی که نه دانشجو است نه مدرس دانشگاه، نه عضو دبیرخانه جشنواره است نه یکی از اعضای گروه‌های نمایشی، نه داور جشنواره است که دریافت کنندگان جایزه را معرفی کرده نه دبیر جشنواره که وعده اهدای آن را داده است، شاید صلاح برای نگارنده این یادداشت سکوت باشد. برای آسودگی وجدان هم کمی همراهی در درون با دانشجویان کافی است. صلاح اما همیشه آن طور که نشان می‌دهد صحیح نیست، به طور مشخص درباره این خبر برای کسی که ریشه‌اش در عرصه فرهنگ و هنر را در جشنواره تئاتر دانشگاهی باید سراغ گرفت و یکی از بنیانگذاران آن است صلاح در سکوت نیست و اخلاق حکم بر فریاد می‌کند.
جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران که ۵ دوره نخستین آن تا سال ۱۳۸۰ به عنوان بخش دانشگاهی جشنواره تئاتر فجر برگزار می‌شد، از دوره ششم و از سال ۱۳۸۱ به عنوان جشنواره‌ای مستقل راهش را ادامه داد. از ابتدای دهه ۸۰ مجمع کانون‌های تئاتر دانشجویان ایران که تشکلی دانشجویی در عرصه تئاتر بود با انتخاب دبیر جشنواره به عنوان مجری جشنواره شناخته شد. تشکلی که با روی کار آمدن دولت محمود احمدی نژاد مانند دیگر تشکل‌های فرهنگی دانشجویی روی خوش ندید و به مسلخ تعطیلی برده شد. در همین راستا از اواخر دهه ۸۰ بود که اداره کل فرهنگی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به طور مستقیم نسبت به انتصاب دبیر جشنواره و برگزاری آن اقدام کرد. جشنواره به دلیل حاکم شدن نگاه دولتی، رویکرد و نگاه دانشجویی‌اش هر سال کمرنگ‌تر شد اما همچنان نگاه دانشجویان فعال در حوزه تئاتر به آن بود.
با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید در سال ۹۲ بار دیگر بارقه امید در دل فعالان تئاتر دانشجویی شکل گرفت تا شاید با احیای دوباره مجمع تئاتر دانشجویان کشور یا احیای رویکرد دانشجویی جشنواره با از سرگیری ساز و کار دموکراتیک برای انتخاب دبیر، جشنواره تئاتر دانشگاهی آن شود که بود. اما نه این شد نه آن و جشنواره همانطور ادامه یافت و هر سال با بی‌توجهی بیشتر نسبت به سال قبل همراه شد تا آنجا که حالا خبر می‌رسد با گذشت ۶ ماه از برگزاری هنوز جوایز برگزیدگان اهدا نشده است.
اجازه دهید دوباره بازگردیم به گذشته، به اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ تا شاید به بازنمایی جایگاه جشنواره تئاتر دانشگاهی برای مدیران وزارت علوم، تحقیقات و فناوری کمک بیشتری کند و مسئولان مربوط اهمیت این جشنواره را بهتر درک کنند. در آن دوره کانون‌های فرهنگی هنری در دانشگاه‌ها شکل گرفته و فعال شده بود و تشکل‌هایی دانشجویی همچون مجمع موسیقی دانشجویان، مجمع ادبی دانشجویان، مجمع تئاتر دانشجویان، مجمع فیلم و عکس دانشجویان و ... به عنوان اتحادیه‌های کشوری این کانون‌ها فعالیت می‌کردند. جشنواره موسیقی دانشجویان ایران، جشنواره شعر و ادب دانشجویی ایران، جشنواره فیلم و عکس دانشجویان کشور، جشنواره سراسری صنایع دستی دانشجویان، جشنواره هنرهای تجسمی دانشجویان ایران و ... جشنواره‌های دانشجویی متعددی بودند که همراه با جشنواره تئاتر دانشگاهی از دل این تشکل‌ها متولد شده و حتی به دوره‌های ششم و هفتم رسیدند. جشنواره‌هایی که جریان فرهنگی در دانشگاه را در دست گرفتند تا دانشگاه را که اسیر سیاست و سیاستمداران شده بود برهاند. سیاست اما زورش همیشه بر فرهنگ چربیده و بر همین اساس حالا از هیچ کدام آن تشکل‌ها و هیچ کدام از آن جشنواره‌ها خبری نیست و تنها بازمانده آن دوران جشنواره تئاتر دانشگاهی است. جشنواره‌ای که با همدلی دانشجویان و همراهی و راهنمایی اساتید تئاتر در دانشگاه‌ها سرپا مانده است؛ جشنواره‌ای که با همدلی افرادی همچون جلال تجنگی، سعید هاشمی‌پور، علی نیکی، محمدرضا حیدری، ایرج محرمی، پیمان گلی، مهدی افشار، کاوه امیری جاوید، ماهدخت حاج قاسمی، مژگان خالقی، جواد روشن، حسین عبدالهی و ... در این سال‌ها فرصتی برای ظهور نگاه دانشجویی در تئاتر و به تماشا نشستن آن شده است.
جشنواره تئاتر دانشگاهی را دریابیم تا دیر نشده چه اینکه اگر دست روی دست بگذاریم دور نیست که نشانی از جشنواره نماند. بی مهری و کم لطفی و قساوت فرهنگی است اگر تنهایش بگذاریم.»
انتهای پیام