به گزارش ایسنا، نخستین اقدامات مربوط به تأسیس «سازمان ملل متحد» در بحبوحه جنگ جهانی دوم در وزارت امور خارجه ایالات متحده امریکا به عمل آمد. در آن زمان، کوردل هال، وزیر امور خارجه ایالات متحده امریکا، در کنفرانس وزیران خارجه که در سال 1322 خورشیدی (۱۹۴۳ میلادی) تشکیل شده بود، توانست توافق اتحاد جماهیر شوروی، پادشاهی متحده بریتانیا و جمهوری خلق چین را به منظور تأسیس سازمانی بین‌المللی برای حفظ صلح و امنیت جهان که درهایش به روی تمام ملت‌های صلح‌دوست باز باشد به دست آورد.

سال بعد، نمایندگان اتحاد جماهیر شوروی، پادشاهی متحد بریتانیا، جمهوری خلق چین و ایالات متحده امریکا که در کنفرانس «دومبارتن اوکس» گرد آمده بودند، توافق خود را با تهیه چارچوب برنامه کار در این راه اعلام کردند، اما هنوز راه درازی در پیش بود.

در سال 1324 خورشیدی (۱۹۴۵ میلادی) اتحاد جماهیر شوروی، ایالات متحده امریکا و پادشاهی متحد بریتانیا در کنفرانس «یالتا» که در شبه جزیره کریمه و در خاک شوروری برگزار شد، با تشکیل کنفرانسی به منظور تهیه مقدمات و برنامه‌های سازمان جدید در شهر سانفرانسیسکوی امریکا موافقت کردند. قرار شد در این کنفرانس نمایندگان تمام کشورهای متفق از جنگ دوم جهانی که در برابر «نیروهای محور» ایستادگی کرده بودند حضور پیدا کنند. در همان کنفرانس می‌بایست پیش‌نویس منشور سازمان پیشنهادی نیز تهیه می‌شد.

کنفرانس ملل متحد برای تشکیل یک سازمان بین‌المللی به مدت دو ماه -از پنجم اردیبهشت تا پنجم تیر 1324 خورشیدی (۲۵ آوریل تا ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ میلادی)- به طول انجامید. این کنفرانس  با حضور نمایندگان ۴۶ کشور در سانفرانسیسکو آغاز و با حضور ۵۰ کشور به پایان رسید. در همین کنفرانس بود که «منشور ملل متحد» تهیه شد.

پس از آن سازمان ملل متحد با عضویت 51 کشور جهان تشکیل و جایگزین «جامعه ملل» شد که در سال 1299 تأسیس شده بود.

در حال حاضر 193 کشور عضو سازمان ملل متحد هستند. اعضای آن تقریباً شامل همه کشورهای مستقلی است که از نظر بین‌المللی به رسمیت شناخته شده‌اند. با این وجود جالب است بدانید که تنها دو کشور واتیکان و تایوان در سازمان ملل متحد عضو نیستند؛ واتیکان عضویت در سازمان ملل متحد را نپذیرفته و عضویت تایوان نیز پس از عضویت جمهوری خلق چین لغو شده است.

سازمان ملل متحد تنها سازمانی برای حفظ صلح نیست. این سازمان به فعالیت‌های دیگری همچون ایجاد همکاری در مسائل اقتصادی و اجتماعی، تقویت احترام به حقوق بشر و کمک به پیشرفت اقتصادی و سیاسی کشورهای جهان نیز می‌پردازد.

منبع: برگرفته از مجموعه کتاب‌های باز هم بمن بگو چرا اثر آرکدی لئوکوم، ترجمه دکتر سید محمد هاشمی؛ با کمی تغییر و اضافات.

انتهای پیام