«فرات، موج می‌زند. دیگر چیزی به پایان نمانده است. یک دشت، تنهایی، حسین و زینب را احاطه کرده است. فقط مانده عباس. عباس ابن علی برمی‌خیزد. مشک را برمی‌دارد و سوار بر اسب، می‌تازد به سوی فرات. صدای کودکان در گوشش تکرار می‌شود: عمو، آب ...» آنچه می‌شنوید، شعری از «عباس احمدی» و برداشتی آزاد از مقتل «لهوف»، با قطعاتی از «مجید انتظامی» است.