به گزارش ایسنا، در سرمقاله روزنامه گاردین آمده است: «خاطرات سرکوب خونین معترضان دموکراسی‌خواه میدان تیان‌آن‌من در ۳۰ سال پیش در حال ظهور است. کری لام، مدیر اجرایی این دولت‌شهر هشدار داد که هنگ‌کنگ در مسیر بدون بازگشت حرکت می‌کند. لفاظی پکن تهدیدآمیزتر شده و هشدار "تروریسم" داده شده است. رسانه دولتی چین تصاویری از حضور نیروهای پلیس در شهر شنژن در نزدیکی هنگ‌کنگ نشان داد.
۱۰ هفته پس از آغاز اعتراضات در واکنش به لایحه استرداد، اثرات رو به رشد است، رفتارها زشت‌تر می‌شوند و سطح خشونت در حال اوج گرفتن است. به نظر می‌رسد قصد پکن تا به الان ایجاد رعب و وحشت بوده باشد نه اقدام مستقیم. نیروی خشن ارتش آزادی‌بخش خلق یا نیروهای شبه نظامی سرزمین اصلی احتمالا آخرین مامن آن خواهد بود. اما زبان سرسختانه، سیاست‌های سختگیرانه، حملات اراذل و اوباش و اقدامات تنبیهی فعالان را خسته نکرده است بلکه صرفا آتش مسائل تندتر شده است.
سه‌شنبه سطح جدیدی از خشونت در فروگاه هنگ‌کنگ دیده شد، زد و خورد غیر عادی با پلیس رخ داد و معترضان دو فردی که گمان می‌رفت افسری در لباس شخصی باشند، زدند. چنین حملاتی غیر قابل توجیه است و بسیاری در هنگ‌کنگ، از جمله فعالان، به درستی به آن‌ها انتقاد می‌کنند. معترضانی که نمادهای حاکمیت را هدف گرفتند مورد حمایت فوق‌العاده‌ای در شهری که زمانی به احتیاط سیاسی و محافظه‌کاری شناخته می‌شد، قرار گرفتند. اما اشغال فرودگاه که به لغو صدها پرواز کشیده شد و خصوصا حملاتی که در آنجا رخ داد، این جنبش را به سطح جدیدی بردند. حمایت حیرت‌انگیزی که معترضان به دست آوردند، به سادگی ممکن است از میان برود.
تهاجم برخی شرکت‌کنندگان نه تنها با سیاست سختگیرانه دولت بلکه تاکتیک‌های خشن پلیس از جمله شلیک گاز اشک‌آور به درون ایستگاه مترو و مستقیما به سمت معترضان تحریک شده است. دفتر حقوق بشر سازمان ملل از دولت هنگ‌کنگ خواسته است تا درباره گزارش‌هایی از توسل به تاکتیک‌هایی که طبق هنجارها و استانداردهای بین‌المللی ممنوع است، تحقیق به عمل آورد چون "خطر قابل توجهی از مرگ یا صدمات جدی" وجود دارد. استفاده از پلیس لباس شخصی ظن مهاجمان را تحریک کرده است.
مقام‌ها در سال‌های اخیر نهایت تلاششان را به کار گرفته‌اند تا رهبری اعتراضات را سرکوب کنند. دو تن از طراحان جنبش اشغال ۲۰۱۴ در زندان به سر می‌برند، بسیاری از فعالان هم حبس شدند. قانونگذاران منتخب رد صلاحیت شدند. براساس تجربیات به دست آمده، اعتراضات تنها راه شنیده شدن صدای آن‌هاست، اینکه هیچکس نباید پیشگام باشد و اینکه بعد از خاتمه اعتراضات آن‌ها باید بهای سنگینی پرداخت کنند. هیچکدام از این‌ها برای خاتمه زودهنگام این اختلال سازنده نیست.
در حالی که یک جنبش بی‌رهبر ممکن است انعطاف‌پذیری و مقاومت به همراه داشته باشد، ارتباط برقرار کردن را سخت هم می‌کند. این اعتراضات نسبت به اعتراضات ۱۹۸۹ بسیار پیچیده‌تر، به لحاظ سیاسی دقیق‌تر، آگاهانه‌تر و مرتبط‌تر بوده است. حزب کمونیست چین تمایلی ندارد تا جشن‌های هفتادمین سال حضورش در قدرت مصادف با اول اکتبر متحمل آسیبی شود. اما اگر معترضان تا آن زمان تسلیم نشوند، ممکن است پکن به این نتیجه برسد که زودتر اقدام کردن بهتر از تاخیر است؟ معترضان نباید برای سرکوب خشونت‌بار بهانه‌ای دست پکن بدهند. اما رفتار گروهی اقلیت واکنش تند و بیرحمانه را توجیه نمی‌کند. انگلیس و دیگر دولت‌ها باید هزینه‌های اقتصادی و سیاسی سرکوب خشونت‌بار معترضان را به چین یادآور شوند.»
انتهای پیام