به گزارش ایسنا و به نقل از ساینمگ، شاید روزی افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند التهاب مفصل، دیابت و بیماری قلبی بتوانند مصرف دارو را کنار بگذارند و به جای آن از ایمپلنتی به اندازه حبه انگور استفاده کنند که قابلیت کنترل از راه دور دارد. به گزارش "مرکز کنترل و پیشگیری بیماری"(CDC)، بیماری‌های مزمن، از شایع‌ترین و پرهزینه‌ترین انواع بیماری هستند.
پژوهشگران "بیمارستان متودیست"(Houston Methodist Hospital) آمریکا در پژوهش جدید خود توانستند میزان مشخصی از داروهای دو بیماری مزمن را به بدن برسانند. آنها ارسال دارو را با استفاده از یک "سیستم ارسال نانوکانال" (nDS) که با کمک بلوتوث کنترل می‌شد، انجام دادند. nDS، امکان ارسال کنترل شده داروها را بدون استفاده از پمپ، سوپاپ و یا منبع نیرو فراهم می‌کند و نیاز به بارگیری مجدد ندارد. پژوهشگران قصد دارند سال آینده، این محصول را در فضا آزمایش کنند.
این پژوهش نشان می‌دهد که چگونه پژوهشگران بیمارستان متودیست، ارسال بلند مدت داروها را برای مشکلات روماتیسم مفصلی و فشار خون بالا انجام دادند. این داروها اغلب در زمان‌های خاصی از روز، در مقادیر متفاوت و بر اساس نیاز بیماران مصرف می‌شوند.
"آلساندرو گراتونی"(Alessandro Grattoni)، مدیر بخش نانو دارو در بیمارستان متودیست و از نویسندگان این پژوهش گفت: این ایمپلنت، بخشی از نوآوری‌های ما برای مراقبت از سلامتی است. شاید این ابزار پزشکی که به راحتی از راه دور کنترل می‌شود، بتواند به مدیریت بهتر بیماری کمک کند و مانع از نرسیدن دارو به بدن شود.
هدف گراتونی و همکارانش از ابداع این ابزار، تنظیم نحوه رساندن دارو به بدن برای رفع بیماری‌های گوناگون از جمله ایدز یا سرطان و پیشگیری از ابتلاء به آنها بود.
پژوهشگران بیمارستان متودیست در نظر دارند با کمک این ابزار، امکان آزمایش از راه دور در "ایستگاه فضایی بین‌المللی"(ISS) را در سال ۲۰۲۰ فراهم کنند. آنها امیدوارند روزی بتوانند این ابزار را در سطح گسترده برای درمان بیماران از راه دور به کار ببرند. این ابزار می‌تواند بهبودی در کیفیت زندگی بیماران ایجاد کند و هزینه مراقبت از سلامتی را کاهش دهد.
این ایمپلنت که نیروی آن از باتری تأمین می‌شود، یک ریزتراشه دارد که با بلوتوث کار می‌کند و مبتنی بر ارتباط بی‌سیم است. پژوهشگران، این ریزتراشه را برای سه حالت استاندارد، کاهش و افزایش برنامه‌ریزی کردند تا کارایی فناوری خود را اثبات کنند. آنها برای تنظیمات هر یک از حالت‌ها، ولتاژ به خصوصی را در ایمپلنت به کار گرفتند تا ارسال دارو را کنترل کنند.
ابزار کنونی ارسال دارو به بدن، مبتنی بر مکانیسم پمپاژ و یا پورت‌های خارجی هستند و معمولاً هر دو ماه یک بار به بارگیری مجدد نیاز دارند اما ابزار پژوهشگران متودیست، زیر پوست قرار می‌گیرد و از یک لایه نانوسیال استفاده می‌کند که معمولاً برای نیمه رساناها به کار می‌رود. میزان دارو برای هر بیمار تنظیم می‌شود و ایمپلنت، داروها را برای ماهها و یا سال‌ها به بدن می‌رساند.
انتهای پیام