به گزارش ایسنا؛ به دنبال لغو پروازهای آپولو ۱۸ تا ۲۰، دانشمندان ناسا در صدد برآمدند که از فرصت باقیمانده برای کسب حداکثر اطلاعات از کره ماه استفاده کنند به همین منظور انجام تغییراتی در ساختار سفینه آپولو را در دستور کار خود قرار دادند بدین معنی که در قسمت بدنه خارجی سفینه فرماندهی، تجهیزات خاصی کار گذاشتند که در زمان فرود دو فضانورد سفینه با مه نشین، فضانورد سوم که در بخش فرماندهی ناو بر گرد ماه می‌چرخد بتواند اطلاعات و عکس‌هایی را تهیه کند. این تجهیزات عبارت بودند از:

- یک دوربین پانوراما برای گرفتن ۱۶۵۰ قطعه عکس که هر یک حوزه‌ای به مساحت ۳۰۰ کیلومتر طول و ۲۰ کیلومتر عرض را می‌پوشاند.

- یک دوربین نقشه برداری برای برداشتن ۳۰۰۰ قطعه عکس که هر یک ۱۷۰ کیلومتر مربع را می پوشاند و بطور خودکار در همان لحظه که از سطح ماه عکس گرفته می شد از آسمان و ستارگان نیز عکسبرداری می‌کرد.

- اسبابی که فاصله دقیق سفینه تا ماه و محل دقیق هر یک از بخش‌های ماه را لحظه به لحظه معین می‌کرد.

- چهار اسپکترومتر برای اندازه گیری تشعشعات مختلف سطح و درون ماه.

- یک ماهواره کوچک که حداقل یک سال عمر مفید داشته باشد. این ماهواره کوچک درست قبل از حرکت به سوی زمین، باید در مدار ماه قرار می‌گرفت تا اطلاعاتی درباره تمرکز مواد در ماه همچنین درباره حوزه مغناطیسی که زمین را احاطه کرده و توده‌های اتمی پراکنده در فضا را به زمین مخابره کند.

اما نکته جالب آن بود که چون بخش موتوری سفینه آپولو قبل از ورود این سفینه از آن جدا می‌شد باید فیلم‌ها و نتایج کار دوربین‌ها و چهار سنجشگر به بخش فرماندهی سفینه منتقل می‌شد. در آن دوران دوربین های دیجیتال امروزی وجود نداشت که با استفاده از سیستم‌های کامپیوتری اطلاعات را به زمین یا حتی به داخل سفینه بفرستد، به همین دلیل لازم بود یکی از فضانوردان با انجام راهپیمایی فضایی خود را به محل نصب دوربین‌ها و سنجشگر برساند و فیلم های آنها را تخلیه کند.

برای انجام این ماموریت، فرماندهان سفینه‌های آپولو ۱۵ ،۱۶ و ۱۷ در فاصله ۴۰۰ هزار کیلومتری زمین، در حالی که با کابل قابل اطمینانی مهار شده بودند دست به یک راهپیمایی هولناک می‌زدند و محموله را برداشته و به داخل سفینه آپولو می آوردند.