این عضور شورای پروانه نمایش درباره رده بندی سنی فیلم های سینمایی به ایسنا گفت: رده بندی سنی و هر اقدامی از جنس آن می‌تواند هم خوب و موثر باشد و هم بی‌فایده و غیرموثر. می‌تواند هم منتج به نتیجه مورد انتظار شود و هم نه. معمولاً در این گونه موارد خوب یا بد بودن مطلق نداریم؛ اگر در چارچوب راهبرد و سیاستی مطالعه شده، معطوف به هدفِ تعریف شده مشخص و قابل ارزیابی تصمیم‌گیری، تدبیر و اجرا شود می‌تواند مفید و موثر باشد.
او خاطرنشان کرد: اگر به صورت انفعالی و بر اساس تفکر و برنامه ناقص و سطحی و یکجانبه نگری و بی توجه به الزامات و روش شناسی مطلوب و متناسب با هویت، واقعیت سینما و ویژگی‌ها و شرایط جامعه اقدام شود، مثل خیلی از موارد مشابه در تصمیم گیری‌های رایج، شاید هرگز شما را به هدف مورد انتظار نرساند و مثل خیلی موارد مشابه حتی مساله و مشکل شما را پیچیده‌تر کند و با پی‌آمده‌های پیش بینی نشده و مخرب خود و ایجاد زمینه برای فساد و سوء استفاده‌های تازه، معضلات دیگری را پیش روی تصمیم‌گیران و جامعه قرار دهد. البته این احتمال هم وجود دارد که این اقدامِ مجرد و خالی از تدابیر ضروری پشتیبان درصد بسیار ناچیزی (مثلاً پنج یا ده درصد) از هدف را حاصل کند که مسئولان امر بتوانند آن را به شیوه‌هایی که یاد گرفته‌اند توجیه کنند، ولی هرگز به میزان هزینه‌ای که برای این مقدار تاثیر ناچیز بار آورده‌اند اشاره نخواهند کرد. لذا نحوه مواجهه با موضوع و مساله و نحوه تدوین سیاست و راهکار، و طراحی و تدبیر فرایند اجرای این تصمیم و سیاست مهم و حیاتی است.
حسین نژاد ادامه داد: متاسفانه مشکلی که عمدتاً در کشور داریم این است که برای مشکلات و مسائل فرهنگی و اجتماعی راه حل‌های مجرد، میکانیکی و خطی ارائه می‌کنند. بنابراین تصمیم گیری در مورد هر موضوعی به ویژه رده بندی سنی و هر نوع رده بندی دیگر فیلم ها باید مبتنی بر اصول نظری و پشتوانة مطالعه شده عملی درست باشد.
این مسئول فرهنگی خاطرنشان کرد: اگر مساله امروز ما در فیلم‌های سینمایی که اکران میشوند این است که آنها ممکن است برای برخی افراد به ویژه کودکان مضر باشد و برای آن راه حل را مجرداً در رده بندی سنی می‌دانیم، باید بیاد بیاوریم که این شیوه در گذشته هم گاهی وجود داشته اما موفق نبوده و تاثیر زیادی به جای نگذاشته است. زیرا همان فیلمها اگر هم به غلط فرض کنیم که در سینما رعایت می‌شده در جاهای دیگر مثلاً زمانی که به شبکه نمایش خانگی آمدند، افراد متعلق به رده‌های دیگر سنی هم آنها را می‌دیدند.
وی یادآور شد: زمانی می‌توانیم بگوییم رده بنی سنی و یا موضوعات مشابه تاثیر گذار بوده که اگر نه صد در صد، حداقل هفتاد یا هشتاد درصد اثر گذاشته باشد. در غیر این صورت نمی‌توان نسبت به آن خوش بین بود مگر وقتی که در چارچوب سیاست‌های مدون مطالعه شده از سوی همه ذی نفعان پذیرفته و به عمل در آید. در کشورهای مختلفی که این رویه موفق بوده اغلب آنرا در چارچوب یک سیاست و برنامة جامع تعریف کرده اند. برنامه‌ای که باورها و اقدامات پشتیبانی که برای آن تعیین و تعریف شده است را اغلب ذی نفعان یعنی دولت و متولیان رسمی، دست اندرکاران حوزه فیلم و سینما و مخاطبان می‌پذیرند و به جز مواردی کم و استثنایی آن را رعایت می‌کنند.
حسین نژاد خاطرنشان کرد: این نوع برنامه‌ها باید براساس روندی تدوین شوند که سینماگران رعایت و مردم نیز به آن توجه کنند. البته باید دید در شرایطی که کشور ما دارد، به چه شکلی باید این اقدام را انجام داد. زیرا این موضوعات در کشورهای مختلف متفاوت است. هرچند هدف‌ها و ارزش‌ها و باطبع سیاست‌هایشان با هم فرق می کند، ولی قطعاً امروزه در هر جامعه‌ای که باشد اقدامات مبتنی بر متدولوژی های آمرانه، مکانیکی و خطی اثر گذاری چندانی ندارد.
وی یادآور شد: برای اقدام نسبت به هرگونه رده بندی از جمله رده بنی سنی در آثار نمایشی و فیلم های سینمایی در ایران، بیش از هرچیز نیازمند یک مطالعه همه جانبه و منسجم هستیم که هرگز چنین مطالعه ای در این مورد در کشور ما صورت نگرفته است. بسیار گفته شده که باید فرهنگ سازی و باور جمعی ایجاد کرد اما تقریباً همواره درباره مفهوم و روش شناسی مناسب این فرهنگسازی و روش شناسی ترویج و گسترش آن در مقیاس جامعه خود را مستغنی از آموختن، مطالعه و تدبیر دانسته‌ایم.
تهیه‌کننده «طعم شیرین خیال» با بیان اینکه در مورد شناخت ابعاد این نوع موضوعات و اقدامات مرتبط با آنها روش شناسی درستی نداریم، گفت: اقدامات و اجزای مکمل هر برنامه جامع برای به نتیجه رسیدن باید با یکدیگر هم سو باشد تا به نتیجه مطلوب برسیم. از جمله لازم است دولت، سینماداران و مردم آن را بپذیرند و انجام دهند در این صورت است که تخلفات کمتری صورت می گیرد و هرگاه صورت گیرد، متخلفان زود شناخته میشوند.
حسین نژاد درباره تاثیر رده بندی سنی بر روی فروش فیلمها نیز توضیح داد: اگر مخاطبان فیلمها مشخص باشد، این رده‌بندی نه تنها به فروش هر فیلم و کلیت فروش سینما تاثیر چندانی نمی‌گذارد بلکه موجب افزایش فروش کلیت سینما هم می‌شود. مثلاً در کشور آمریکا عمدتاً بیشترین فروش را فیلم‌هایی دارند که متناسب با شرایط جامعه این کشور برای عموم مردم قابلیت نمایش دارند. ضمن اینکه شیوه‌های آگاه سازی و بازاریابی به گونه ای‌ست که سایر فیلمها هم به نحو راضی کننده‌ای با مخاطبان هدف خودشان، ارتباط برقرار می کنند.
وی در پایان گفت: هر کاری راهکار خود را دارد، قطعاً اگر رده بندی کارشناسی شده و با مطالعه دقیق صورت نگیرد بر روی فروش فیلمها هم نتیجه بد خواهد گذاشت اما اگر در چارچوب مطالعه و سیاست طراحی و تدوین شده متناسب با شرایط کشور باشد و همه موارد مهم و ضروری لحاظ شود، می‌توان شاهد اتفاقات خوب در مورد رده‌بندی سنی فیلمها بود.
انتهای پیام