جبار آذین در گفت‌وگو با ایسنا درباره کپی‌برداری از برنامه‌های خارجی در تلویزیون ایران، بیان کرد: بهره‌گیری و استفاده درست از آثار شاخص و برجسته جهانی که در میان ملت‌های مختلف بازخورد درست اجتماعی داشته‌اند، می‌تواند با تکیه بر فرهنگ ایرانی و مدیریت نیروی خلاق، مفید واقع شود. همچنین به آثاری در جهت خدمت به فرهنگ جامعه یا رسانه تبدیل شود اما این مساله به معنی کپی‌برداری و تقلید کورکورانه از آثار خارجی در عرصه‌های ادب، هنر و تولیدات سینمایی و تلویزیونی در ماهواره‌ها نیست به دلیل اینکه اغلب تولیدات ماهواره‌ها بر مبنای سیاست‌ها، اهداف اقتصادی و سیاسی دولت‌های کنترل کننده و سازنده ماهواره‌ها شکل گرفته است.
او ادامه داد: متأسفانه صداوسیمای انحصاری و اسپانسری ایران به جای باز گذاشتن فضای ورود به خلاقیت برای هنرمندان حرفه‌ای و جوانان مستعد، بخشی از نیروهای خود را پای ماهواره‌های خارجی نشانده تا بر مبنای برنامه آن‌ها سریال، مسابقات و سرگرمی‌ها را عیناً کپی و در تلویزیون ایران بازسازی کند. این در حالی است که این مساله بزرگ‌ترین آسیبی است که رسانه مدعی فرهنگ و دانش می‌تواند به فرهنگ جامعه بزند.
این منتقد سینما و تلویزیون تصریح کرد: متأسفانه تلویزیون ما در حوزه مجموعه‌سازی، بسیاری از سریال‌های متوسط و بد را از نسخه‌های امریکایی، ترکیه، عربی و هندی کپی‌برداری می‌کند. همچنین در بخش تولید مسابقات هم به همین شکل است و تلویزیون فکر می‌کند اگر مسابقات خارجی را کپی‌برداری کند و با هزینه اسپانسرهای وطنی و شرکت چهره‌ها و ستاره‌های تبلیغاتی سینما و تلویزیون، برنامه‌ها را بسازد هم می‌تواند به جامعه خدمت کند و هم آنتن خود را پر کند اما در اصل فقط آنتن خود را پر خواهد کرد.
آذین در پاسخ به این پرسش که چرا برنامه‌سازان به سمت تولید برنامه‌های مشابه می‌روند، بیان کرد: این مساله ابتدا به مدیریت صداوسیما برمی‌گردد که در حد تخصص و به شیوه هنرمندانه و خلاقانه اعمال نمی‌شود. مدیران شبکه‌های مختلف هم که زیر مجموعه این سازمان قرار دارند بر مبنای رفاقت و سیاست گزینش می‌شوند که بر انتخاب عوامل برنامه‌ها، تولید برنامه و فیلم‌ها هم دخالت دارند. بر این اساس اگر در شبکه‌ای یک فیلم و سریال حتی کپی شده مورد توجه قرار بگیرد، بر مبنای مدیریت غلط، عوامل سازنده دیگر هم سعی می‌کنند این برنامه را مجدد در شبکه خود کپی کنند.
او تصریح کرد: این کپی کردن، هر نوع خلاقیت و نوآوری به روی هنرمندان را مسدود می‌کند که فکر می‌کنند تلویزیون می‌تواند به جامعه خدمت کند. مدیران تلویزیون و برنامه‌سازان به جای آن‌که برنامه‌ها و طرح‌های فرهنگی و ایرانی را ارائه دهند که در جهت پاسخ مناسب به نیاز مخاطب که شامل امید، شادی، سرگرمی و تنوع باشد، نیرو و انرژی خود را صرف کپی و تقلید می‌کند؛ این کار بدترین لطمه‌ای است که متأسفانه صداوسیما به مردم و جامعه می‌زند. در حالی که اگر جامعه اهل تخصص و هنر باشند و مساله رعایت فرهنگ جامعه در آن‌ها سیطره کند، می‌تواند در برنامه‌سازی به صورت ثمربخش ظاهر شود اما متأسفانه مدت‌هاست جز تقلید، تکرار، خودنمایی اسپانسرها، آشفتگی مدیریتی، سریال آبکی و برنامه کپی شده مساله جدیدی نمی‌بینیم.
انتهای پیام