به گزارش ایسنا، یک مطالعه جدید از محققان دانشگاه کالیفرنیا برکلی(Berkeley) آمریکا ممکن است نگرش ما درباره انقراض دایناسورها را تغییر دهد.
گروهی از دانشمندان در دانشگاه کالیفرنیا برکلی مقاله‌ای منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد اصابت یک سیارک (یا دنباله‌دار) در دریای کارائیب در حدود ۶۶ میلیون سال پیش فعالیت آتشفشانی را در قسمت هند امروزی افزایش داده و موجب بروز فاجعه در طرف دیگر زمین شده است.
محققان نمونه‌هایی از جریان‌های گدازه‌ای که به نام "Deccan Traps" شناخته می‌شوند و حاصل از فوران‌های چند میلیون ساله هستند که سطح هند را در مقیاس وسیع ۵۰۰ کیلومتری و ضخامت نزدیک به ۲ کیلومتری با گدازه پوشانده‌اند را بررسی کردند.
تحقیقات قبلی نشان داده که این گدازه‌ها حدود یک میلیون سال جریان داشته‌اند و یکی از دو عامل اصلی انقراض دایناسورها بوده است.
این در حالی است که مطالعه جدید برخلاف مطالعات گذشته که می‌گفت ۸۰ درصد گدازه‌ها قبل از اصابت جریان یافته‌اند، می‌گوید که سه چهارم این گدازه‌ها پس از برخورد آن سیارک یا دنباله‌دار در دریای کارائیب جریان یافته‌اند.
پروفسور "پل رن" مدیر مرکز باستان‌شناسی زمین از دانشگاه برکلی و یکی از نویسندگان این مقاله می‌گوید: این یک اعتبار مهم برای این فرضیه است که اصابت سیارک یا دنباله‌دار موجب جریان یافتن گدازه‌های جدید شده است.
دانشمندان اکنون بر این باورند که دوره انقراض جمعی در سراسر جهان در پایان دوره "کرتاسه"(Cretaceous) بوده است. دوره کرتاسه بعد از دوره "تریاس"(Triassic)و "ژوراسیک"(Jurassic) سومین دوره دوران میانه‌زیستی است که در ۱۴۵٫۵ تا ۶۵ میلیون سال پیش بود و در واقع هفتاد میلیون سال به طول انجامید و از این لحاظ طولانی‌ترین دوره در میانه‌زیستی است.
دانشمندان مدت‌ها بر این باور بودند که وقوع همزمان فوران‌های آتشفشانی و سقوط سیارک یا دنباله‌دار به دریای کارائیب موجب انقراض دایناسورها در میان گونه‌های دیگر بوده است. در حالی که تحقیقات جدید مطالعات پیشین را به چالش می‌کشد و به وقوع این حوادث در پی هم اشاره می‌کند.
محققان با استفاده بیش از سه برابری از نمونه‌های بازالت اطمینان یافتند که فوران‌ها همزمان در تمام قاره اتفاق افتاده است که این اعتقاد را به اثبات می‌رساند که این اتفاق بر اثر برخورد سیارک افتاده است.
فعالیت آتشفشانی حجم زیادی از گازها مانند کربن دی‌اکسید، متان، گوگرد و هواپخش‌ها (ذرات معلق جامد یا قطره‌های مایع در گاز مانند دود و آلاینده‌های هوا) را روانه جو زمین می‌کند.
اگرچه بعضی از آنها زمین را گرم می‌کنند، برخی دیگر از آنها آن را خنک می‌کنند. از سوی دیگر، تأثیر برخورد سیارک با زمین، گرد و غبار را راهی جو می‌کند که موجب جلوگیری از رسیدن نور خورشید می‌شود، در نتیجه موجب سرد شدن زمین می‌شود.
پس دقیقاً چه چیزی موجب گرم شدن کره زمین به طور متوسط به اندازه ۸ درجه سانتیگراد شد؟ حتی دانشمندان به نظر می‌رسد کمی گیج شده‌اند. آنها می‌گویند: هر دو تأثیر اصابت و آتشفشان می‌توانند اثرات زیست‌محیطی مشابهی تولید کنند، اما این‌ها در زمان‌بندی‌های متنوع رخ می‌دهند. بنابراین برای درک تأثیر هر عامل در انقراض، ارزیابی زمان‌بندی کلیدی است.
واقعیت این است که هیچ فوران انفجاری بازالت اتفاق نمی‌افتد و بنابراین فهمیدن ترتیب انتشار گازها در جریان این فعالیت بسیار دشوار است. حتی با وجود وقوع آخرینِ آنکه حدود ۱۵ میلیون سال پیش در رودخانه کلمبیا اتفاق افتاد.
و در آخر یک واقعیت جالب دیگر را بازگو می‌کنیم که کل داستان را حتی بیشتر گیج‌کننده می‌کند. یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه پرینستون در حال انتشار مقاله‌ای هستند که هدف آن تعیین دقیق تاریخ جریان یافتن گدازه‌های "فلات دکن"(Deccan Traps) در هندوستان است، اما تفاوت‌های عمده‌ای بین نتایج دو گروه وجود دارد!
مطالعه محققان دانشگاه کالیفرنیا برکلی در مجله Science Magazine منتشر شده است.
انتهای پیام