آبادان پیش از شروع جنگ تحمیلی دارای سرسبزترین و با کیفیت‌ترین نخلستانهای ایران بود. تمام نخلستانهای این منطقه قبل از شروع جنگ تحمیلی توسط دولت وقت با استفاده از هواپیما به صورت رایگان سمپاشی می‌شدند و از ایجاد بیماری‌های گوناگونی که محصول خرما را به خطر می‌انداخت، جلوگیری می‌شد و آب شیرین رودخانه‌های کارون و بهمنشیر و اروندرود به مرغوبیت محصول خرما می‌افزود. با شروع جنگ تحمیلی چندین میلیون اصله نخل بر اثر اصابت ترکش و گلوله و بمباران شیمیایی از بین رفتند و فقط قامت سوخته و بی‌سر آن‌ها باقی ماند. با پایان این جنگ بسیاری از نخلستان‌ها از وجود خمپاره و مین و موشک‌های عمل نکرده پاکسازی شدند و با بازگشت روستاییان جان تازه‌ای به نخلستانهای آبادان بخشیده شد. اما از اواسط دهه ۷۰ با شروع سدسازی گسترده در ایران بر روی رودخانه کارون و در ترکیه بر روی رودخانه‌های دجله و فرات که در انتها اروندرود را تشکیل می‌دهند، خشکسالی شدید ایجاد کرد و آب رودخانه‌ها که مشرب نخلستانهای این منطقه بود سال به سال رو به شوری گذاشت و باعث افت کیفیت و کمیت محصول خرمای نخلستانهای آبادان شد. با کم شدن ورودی آب به اروند رود آب شور دریا به آب شیرین رودخانه کاملا غلبه کرده و در حال حاضر آب اروند کاملا شور است که این مسئله باعث شده میلیون‌ها نخل در خطر نابودی و خشک شدن کامل قرار بگیرند. طرح های آب رسانی بسیاری برای انتقال آب از رودخانه بهمنشیر برای احیای نخلستانهای ساحل اروند رود اجرا شده ولی در چند سال اخیر به دلیل بی آبی کارون، رودخانه بهمنشیر نیز کم آب و در نتیجه آب دریا به این رودخانه نیز پیشروی کرده و کیفیت آب به شدت افت کرده است. همچنین به دلیل جزیره بودن آبادان، و بالا بودن سطح آب‌های زیر زمینی، شور شدن آب رودخانه ها باعث بالا آمدن نمک بر روی سطح زمین شده است که شوری خاک هم باعث عدم رشد گیاه در این مناطق در آینده خواهد شد.
آبادان؛ سرزمین نخل‌های بی‌سر