به گزارش ایسنا، بوکس ایران از جمله رشته‌هایی است که همیشه به دلیل عدم کسب نتایج خوب حواشی زیادی را اطراف خود داشته، البته این فدراسیون از معدود فدراسیون‌هایی است که هدایت آن را بعد از انقلاب تنها یک رئیس به نام "احمد ناطق‌نوری" بر عهده داشت. اتفاقی که شاید کمتر شاهد آن باشیم.
در این سال‌ها انتقادت زیادی از سوء مدیریت در بوکس صورت گرفته اما اکثرا و قریب به یقین این انتقادات تنها برای نتایج ضعیفی بوده که تیم‌های ملی بوکس ایران در رقابت‌های مختلف کسب می‌کردند. با این حال اگر کمی دقیق‌تر به بوکس نگاه کنیم متوجه زخم‌های زیادی می‌شویم که بر پیکره این رشته ورزشی وارد آمده است.
همیشه وقتی صحبت از بوکس ایران می‌شود در وهله اول نتایج ضعیف و در مرحله دوم عدم وجود کادر مناسب به ذهن می‌رسد، تفکری که شاید درست باشد اما هیچگاه دلایل وجود چنین ضعفی بررسی نشده است. همیشه گفته می‌شود وجود مربی درجه یک می‌تواند هر رشته ورزشی را به روزهای اوج برساند، اتفاقی که بعد از انقلاب در بوکس ایران هیچ گاه رخ نداد و فدراسیون هم از توجه به این موضوع مهم قافل بوده است.
پرورش نیروی جوان به همان اندازه که در بخش ورزشکار مهم تلقی می‌شود قطعا در حیطه مربیان نیز مهم است. نبود مربی خوب در یک رشته آن را به قلاف بدون شمشیر تبدیل می‌کند. اتفاقی که الان در بوکس ایران به عینه قابل لمس کردن است. مطمئنا نبود زیر ساخت لازم از ضعف‌هایی بوده که بوکس ایران را در جای خود ساکن نگه داشته و اگر توجه‌ها به این مسئله بیشتر نشود معلوم نیست چه آینده‌ای در انتظار این رشته است.
"حسین ثوری" دومین رئیس فدراسیون بوکس ایران پس از انقلاب، در مصاحبه‌های قبل و بعد از انتخاب این فدراسیون بارها به این مسئله اشاره کرده است که باید به پرورش مربیان بوکس توجه کرد اما باید دید این مسئله مهم را سرانجام چه زمانی اجرایی می‌کند؟
در حال حاضر برای بوکس ایران تنها چهار مربی ایرانی سه ستاره(اکبر احدی، عبدالرضا انصاری، حسین نهرودی و غلامرضا کریمی) وجود دارد که برای یک رشته‌ی ورزشی المپیکی آماری ناامید کننده است. با این اوصاف به نظر می‌رسد با بالا رفتن سن این مربیان نیز آینده تاریکی در انتظار مربیگری بوکس در ایران است. اگر قرار است بوکسوری را تربیت کنیم نیاز به مربی درجه یک داریم که با این شرایط امری محال به نظر می‌رسد.
نبود مربیان سه ستاره در کنار تیم ملی بوکس مشکلاتی را به همراه دارد، همانطور که در دوران مربی کوبایی تیم ملی"باربارو فرناندز خیمنز" وجود داشت. طبق قوانین فدراسیون جهانی بوکس (آیبا) اگر سرمربی یک تیم سه ستاره نباشد نمی‌تواند هنگام برگزاری مسابقات بین‌المللی در کنار رینگ حاضر شده و بازیکن خود را همراهی کند، اتفاقی که در صورت اعزام "سجاد کاظم‌زاده" به رقابت‌های قهرانی جهان برای مربی کوبایی تیم ملی پیش می‌آمد. با این حال به نظر می‌رسد پرورش مربیان سه ستاره باید یکی از اهداف مهم فدراسیون بوکس باشد.
حضور در کلاس‌های بین‌المللی مربیگری سه ستاره، با هزینه خود مربیان است و همین مسئله کار را برای مربیان ایران سخت می‌کند. اما آیا فدراسیون نباید در اعزام مربیان دو ستاره خود به این کلاس‌ها آستین بالا بزند و درهزینه‌های این اعزام‌ها آن‌ها را یاری کند؟ وقتی که در یک زمینه حس رقابت نباشد قطعا شاهد افت خواهیم بود و این مسئله در بین مربیان بوکس ایران کاملا مشهود است.
اینکه هر چهار مربی سه ستاره بوکس ایران افراد فرهیخته‌ای هستند درست، اما بی شک وقتی توازن قوا و رقابتی بین نیروهای فنی نباشد، کیفیت کار آنان نیز دچار مشکل خواهد شد. فدراسیون بوکس برای اینکه بتواند در عرصه پرورش مربی و بالا بردن سطح دانش آن‌ها برای پیشرفت بوکس موفق باشد، باید از همین امروز سرمایه گذاری‌های کلانی را در این زمینه انجام دهد.
انتهای پیام