امیر مهران که با ایسنا گفت‌وگو می‌کرد،ادامه داد: پلانها و سکانسهایی در این فیلم هست که کمتر در فیلمها مرسوم است و شاید بتوان گفت فراموش شده چرا که سینمای امروز ما به دلایل شرایط اجتماعی و اقتصادی دنبال مخاطب عام است.

او در خصوص نحوه‌ی حضورش در این پروژه یادآور شد:آشنایی من با کاظم ملایی به حدودا 20 سال گذشته برمیگردد، ما در کلاسهای انجمن سینمای جوانان در شهر سبزوار با هم، هم دوره بودیم و از همان زمان هم تلاش کردیم تیم دو نفرهای برای ساختن فیلمهای کوتاه باشیم. در همان سالها دو- سه فیلم کوتاه با هم کار کردیم و توانستیم با هم همکاری خوبی هم داشته باشیم. به واسطه شرایط زندگی و تحصیل چند سالی از هم فاصله گرفتیم ولی با هم در ارتباط بودیم تا اینکه بحث فیلم «کوپال» مطرح شد، کاظم ملایی مرا در جریان ایده اولیه فیلم قرار داد و چندین جلسه حضوری و تلفنی با هم صحبت کردیم.

وی افزود: طرح اولیه فیلمنامه مطرح شد و نظرات و پیشنهاداتی فارغ از کار و تعهداتی که وجود داشت در فضایی دوستانه و رفاقتی رد و بدل شد. به نظرم کاظم ملایی در ساخت فیلمش سختیهای بسیاری را تحمل کرد ولی متاسفانه این روالی است که برای همه دوستانی که فیلم اول خود را میسازند، وجود دارد. همچنین به واسطه اینکه تهیه کنندهای اعتماد نکرد و پای فیلم نیامد شرایط سختتر شد، ولی فکر میکنم او بسیار حرفهای عمل کرد، توانست در آن شرایط سخت به خوبی بجنگد و فیلم اول خود را با بهترین شرایطی که میشد ساخته شود، بسازد.

مهران با اشاره به ویژگی‌های فیلم «کوپال» ادامه داد: به نظرم این جزو ویژگیهای فیلم «کوپال» است که یک قصه و فضاسازی متفاوت، بازیها و کارگردانی خاص دارد. از این موارد استفاده میکنم و به دوستان پیشنهاد میکنم که اگر میخواهید فیلمی متفاوت از فیلم‌هایی که در این سالها دیدهاید، ببینید، حتما به تماشای این فیلم بنشینید.

وی در خصوص جلوههای ویژه بصری این فیلم عنوان کرد: بحث جلوههای ویژه بصری بحثی است که روی آن در این سالها سرمایه‌گذاری شده، روی آن کار شده است. کارگردانهای مطرحی هستند که در ایران به جلوههای ویژه اعتنای خاص میکنند و به دوستان جوان اعتماد میکنند. نکتهای که وجود دارد این است که بحث جلوههای ویژه در شکل حرفهای یکی از مواردی است که گران قیمت است و مجبوریم در این مقوله از افراد متخصص و حرفهای استفاده کنیم. به هر حال آنها دستمزدهای بالایی دارند. دوست داشتم بحث جلوههای ویژه در این فیلم بیشتر مطرح باشد و حتی در صحنههایی که ممکن بود با مشکل برخورد کنیم بتوانیم با بهره گرفتن از جلوههای ویژه بصری اتفاقات بهتری رقم بزنیم و شاهد صحنه پردازیهای خاص و فضاسازیهای ویژه‌تری باشیم. به هر حال طبق شرایطی که در پروژه تعریف شده بود من و دوستانم تلاش کردیم این اتفاق بیفتد ولی به هر حال این هزینهها گاهی مشکل ساز میشود. شاید نتوان آن ایده‌آلی که مد نظرمان است را در کار داشته باشیم ولی فکر میکنم با توجه به اندازهای که این فیلم به جلوههای ویژه نیاز دارد، کار بدی از آب درنیامده باشد، همه چیز به اندازه فیلم است و از فیلم بیرون نمیزند.

مهران درباره اهمیت تیتراژ و عنوان بندی در پروژههای سینمایی ادامه داد: در طول این سالها کارهای زیادی به واسطه رشته تحصیلی‌ام در زمینه انیمیشن انجام دادهام ولی به هر حال از تیتراژ وارد فضای سینمایی شدم و با کارگردانان مطرحی کار کردم، هر کدام تجربه ویژه‌ای بود. یک ویژگی خاصی که بحث تیتراژ دارد این است که رشتهای بسیار جوان است و با اینکه در این سالها در جشنواره فیلم شهر و جشن خانه سینما بخش ویژه عنوان بندی گذاشتهاند ولی هنوز آنقدر جوان است که بسیاری فیلمسازان و تهیهکنندهها بهای لازم را به این بخش نمیدهند. در صورتی که به نظرم تیتراژ همانند جلد یک کتاب است و میتواند شما را در خرید آن کتاب کمک کند. تیتراژ هم میتواند به مخاطب در دیدن فیلم کمک کند ولی چون جزو مسائلی است که پس از تولید مطرح میشود معمولا وقتی کار به مراحل فنی میرسد پول تهیهکننده تمام میشود و دیگر به تیتراژ فکر نمیکنند. با این حال خوشبختانه هنوز کارگردانهایی هستند که تیتراژ برایشان مهم است و این دلگرم کننده است.

وی خاطرنشان کرد: در مورد تیتراژ «کوپال» ایدهای در سکانس اولیهای داشتیم، قرار بود تیتراژ روی سکانسی باشد که دست احمد «کوپال» بعد از تصادف در حال گچ گرفتن است. من و آقای ملایی تستهایی زدیم ولی در این مسیر به ایدهای رسیدیم که اکنون میبینید. این که ما روی یک سری پلانهای بسته کار کنیم شاید ایده کهنهای باشد و این فیلم ایدههای خاصتری لازم داشت. من ایده پوستها، پرهای پرندگان و حیوانات را در نظر گرفتم. چون خود «کوپال» یک فرد تاکسیدرمیست بود. در ابتدا از یکسری پلانهای بسیار نزدیک و مایکرو که مشخص نیست چیست شروع کردیم و کم کم این پلانها بازتر و مشخص میشود که پوست یک سری حیوان است. به نظرم از لحاظ بصری بسیار جذاب بود و سعی کردم در بحث تایپوگرافی و انیمیتی که برای نوشتهها اتفاق میافتد نوآوری داشته باشیم، به نحوی که نوشتهها از میانه راه شروع به برش خوردن میکنند، گویا تیغی نوشتهها را میبرد. سعی کردیم اینها از دل فیلم بیاید. البته این موضوعات کمی فرامتنی است و ممکن است یک سری از مخاطبان متوجه نشوند. به هر حال موردی است که برای آن دسته از مخاطبان که متوجه میشوند، میتواند خیلی جذاب باشد.

انتهای پیام