این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا درباره خاطره‌نویسی اظهار کرد: خاطره‌نویسی از قدیم‌الایام قبل از آن‌که صنعت چاپ به ایران بیاید، رواج داشته است. برخی از کسانی که سواد داشتند زمانی که به سنین میان‌سالی می‌رسیدند خاطرات خود را می‌نوشتند که تعداد آن‌ها زیاد است.

او با بیان این‌که خاطره‌نویسی نوعی بیان تاریخ است، گفت: کسی که  خاطرات خود را می‌نویسد فقط به بیان سرگذشت شخصی خود اکتفا نمی‌کند، حتی اگر به بیان سرگذشت خود اکتفا کند این سرگذشت در بستر اجتماعی مشخصی اتفاق افتاده که می‌تواند برای نسل‌های بعد جذاب باشد، زیرا می‌بیند آدم‌های جامعه قبلا چطور زندگی می‌کردند.

 اخوت درباره ارزش ادبی خاطرات نیز بیان کرد: اگر نویسنده خاطرات اهل قلم و باسواد باشد و بتواند اصول نگارش را به درستی‌ به کار برد جاذبه اثرش بیشتر از کسی است که به صورت ماشینی،  وقایع را دنبال هم می‌نویسد. کسی که خاطره‌ای می‌نویسد برداشت شخصی خود را از آن اتفاقات می‌نویسد که می‌تواند جذاب باشد.

او همچنین اظهار کرد: اتوبیوگرافی از یک زاویه دیده می‌شود، که فرد صاحب سرگذشت است، در حالی‌که  ممکن است ماجراهایی که شخص از دید خود نوشته است، از دید فرد دیگر، شکل و  معانی دیگری داشته باشد. اصالتی در خاطره‌نویسی است که شاید نوشته‌هایی که چند نویسنده و چند راوی دارند،  آن اصالت را ندارند.  

انتهای پیام