دکتر فروهر فرزانه در گفتگو با ایسنا با اشاره به مزایای طرح بومی گزینی افزود: این طرح علاوه بر معایبی که دارد دارای مزایایی نیز می‌باشد، از جمله اینکه برخی مشکلات دانشجویان مانند خوابگاه، رفت و آمد و دوری از خانواده با تحصیل در شهر و استان محل زندگی خود کاهش می‌یابد.

فرزانه در ادامه با اشاره به اجرای طرح بومی گزینی افزود: زمانی که در تمامی استانها بیش از 80 درصد دانشجوها بومی باشند، گردش نخبگان بین مناطق مختلف صورت نگرفته و کاستی‌های منطقه‌ای و قومی در هر جای کشور، در همان منطقه می‌ماند. در حالیکه با گزینش بر مبنای علمی در شهرها و استانهای مختلف، ورود دانشجویان از استانهای گوناگون به آشکار شدن و در نتیجه حل مشکلات هرمنطقه، آشنایی بیشتر دانشجویان با مردم مناطق مختلف کشور وحدت ملی کشور کمک میکند.

این استاد دانشگاه افزود: اگر در دانشگاه‌های مراکز استانها سرمایه‌گذاری عالی و کافی صورت بگیرد به طوری که جاذبه دانشگاه‌های مراکز استانها افزایش یابد طبیعتا مقداری از نرخ مهاجرت به سمت مرکز، کاهش و نرخ پیشرفت علمی در هر استانی بهبود می‌یابد که این مستلزم سرمایه‌گذاری در بخش‌های کالبدی هر منطقه و سرمایه گذاری استانی است.

وی با بیان اینکه پذیرش افراد غیربومی در هر استان به توسعه منطقه و وحدت ملی کمک میکند گفت: توزیع دانشجویان خصوصا دانشجویان مستعد به توسعه هر استان و منطقه کمک می‌کند که این توسعه خود تابعی از تربیت و سرمایه گذاری انسانی است، در نتیجه هرچه نیروهای آموزشی در استانهای دور دست نخبه‌تر باشند به توسعه در همان منطقه نیز بیشتر کمک میکنند.

وی با بیان اینکه بومی گزینی را مطلق نکنیم افزود: در صورتی که این طرح حداکثر به سقف 50 درصد محدود شود به طوری که 50 درصد دانشجویان بومی و 50 درصد دانشجویان غیر بومی باشند، میتواند طرح خوبی باشد.

فرزانه در ادامه افزود: متاسفانه ایران به قدری تمرکز گرا شده است که تقریبا دانشجویان تمام مناطق کشور خصوصا دانشجویان نخبه علاقه مند به تحصیل در تهران، نخبگان استانها علاقه‌مند به تحصیل در مرکز کشور و نخبگان شهرستان‌ها نیز علاقه‌مند به تحصیل در مرکز استانها هستند. بنابراین به نظر نمی‌رسد طرح بومی گزینی در توسعه منطقه ای چندان موفق بوده باشد.

 وی گفت: طرح بومی گزینی به دانشجویان مناطق بومی یک منطقه اجازه میدهد تا در منطقه و رشته مورد علاقه خود با احتمال بیشتری قبول شوند، همچنین دانشجویانی که نمره تراز بالاتری دارند و بومی منطقه نیستند در آن منطقه پذیرفته نشوند. به همین دلیل طرح بومی گزینی راجع به مرکز کشور نباید اجرا شود و در استانها نیز تا سقف معین 50 درصد اجرا شود.

فرزانه نابرابری‌های علمی بین دانشگاه‌ها را تابعی از توسعه و سرمایه گذاری منطقه‌ای دانست گفت: درصد عمده‌ای از ثروت در مرکز کشور متمرکز است و به تبع آن توسعه نیروی انسانی در مرکز کشور بیشتر است.این در حالیست که باید در مناطقی مثل خوزستان و بوشهر و هرمزگان که از ثروت منطقه‌ای خوبی برخوردار هستند، درصد بیشتری از تولید منطقه‌ای را در همان منطقه چه در زمینه صنعت و چه در زمینه دانشگاه ها سرمایه گذاری کنیم زیرا این امر به توسعه منطقه ای کمک میکند .

عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی شریف در پایان خاطرنشان کرد: ایران در طرح آمایش سرزمین آموزش عالی و توسعه کشور باید سرمایه گذاری کالبدی بیشتری باید روی آموزش عالی و تحقیقات صورت بگیرد. به عبارت دیگر حجم کل بودجه برای آموزش عالی و تحقیقات به طور معناداری افزایش یابد و در این افزایش سرمایه گذاری، سهم بیشتری به استانها و مناطق دور دست تخصیص پیدا کند. همچنین به مناطق نفت خیز و گازخیز سهم بیشتری از بودجه ملی تخصیص یابد.

انتهای پیام