به گزارش ایسنا و به نقل از گاردین، محققان هشدار می‌دهند اثر دوگانه گرمایش جهانی و گرم شدن محلی باعث می‌شود تا سال 2100 برخی شهرهای جهان هشت درجه سانتیگراد گرم‌تر شوند.
درجه حرارت بعضی شهرها یا مناطق شهری در مقایسه با محدوده روستایی اطرافشان یا حومه شهر به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش یافته و از این پدیده به عنوان "جزیره گرمایی شهری"(Urban heat island) یاد می‌شود.
این افزایش دما می‌تواند عواقب ترسناکی برای سلامت شهرنشینان، افراد شاغل و کارگران صنایع داشته باشد و بر منابع طبیعی همچون آب که در حال حاضر با محدودیت مواجه هستند فشار بیشتری وارد کند.
این مدل براساس سناریوی «فرض بدترین حالت ممکن» تهیه شده و تخمین می‌زند انتشار گازهای گلخانه‌ای در قرن بیست و یکم هم‌چنان به روند رو به افزایش خود ادامه خواهد داد.
در این سناریو یک چهارم شهرهایی که با بالاترین میزان آلودگی هوا دست‌وپنجه نرم می‌کنند، باید تا پایان قرن جاری انتظار هفت درجه افزایش دمای بیشتر را داشته باشند.
بر اساس این مقاله که در مجله Nature Climate Change به چاپ رسیده، در مجموع پنج درجه سانتیگراد افزایش دما ناشی از اثر گرمایش جهانی خواهد بود و مابقی مربوط به تاثیر "جزایر گرمایی" است.
این تاثیر زمانی در شهرها رخ می‌دهد که پارک‌ها، سدها و دریاچه‌ها که اثر خنک‌کنندگی بر هوای شهر دارند جای خود را به سطوح سیمانی و آسفالته می‌دهند و این باعث می‌شود شهرها گرم‌تر از نواحی اطرافشان باشند.
فرانچسکو استرادا از موسسه مطالعات زیست‌محیطی هلند و سرپرست ارشد این تحقیق می‌گوید: تا پایان قرن حاضر پنج درصد از شهرهای جهان، هشت درجه افزایش دما خواهند داشت.
استرادا و گروه تحقیقاتی‌اش ازطرح‌ها و نقشه‌های مختلفی برای پیش‌بینی میانگین گرمایش سیاره استفاده کردند و این نقشه‌های پیش‌بینی را با اثر جزایر گرمایی و آسیب‌های بالقوه ناشی از آن ترکیب کردند تا هزینه‌های احتمالی گرم شدن شهرها را تخمین بزنند.
تخمین زده می‌شود شهرهای متوسط تا سال 2050 دستکم 1.4 درصد و 1.7 درصد و تا سال 2100 ، 2.3 درصد و 5.6 درصد از کل تولید ناخالص داخلی خود را از دست بدهند.
در شهرهایی که در بدترین وضعیت ممکن قرار می‌گیرند این کاهش سطح تولید تا سال 2100 به 10.9 درصد خواهد رسید.
اثر جزایر حرارتی به طور قابل توجهی دما و همچنین ضرر و زیان اقتصادی شهرها را افزایش می‌دهد. این به آن معناست که تلاش‌های محلی برای کاهش این اثر حرارتی- همچون برنامه‌ریزی برای کاشت درختان بیشتر و استفاده از سقف‌ها و پیاده‌روهای خنک‌کننده – می‌تواند گرم شدن شهرها و ضررهای اقتصادی را به حداقل برساند.
شهرها تنها یک درصد از سطح زمین را اشغال می‌کنند اما ۸۰ درصد تولید خالص جهانی در شهرها تولید می‌شود. شهرها در عین حال ۷۸ درصد از انرژی کل جهان را مصرف می‌کنند و مسئول بیش از ۶۰ درصد انتشار دی‌اکسیدکربن ناشی از احتراق زغال‌سنگ، نفت و گاز هستند.
در این مطالعه محققان از داده‌های مربوط به 1692 شهر بزرگ جهان طی دوره زمانی 1950 تا 2015 استفاده کرده‌اند.
انتهای پیام