وزارت ورزش در حالی پیشنهاد تغییر تبصره 2 ماده 15 اساسنامه فدراسیون های ورزشی را مطرح کرده که این تغییر می‌تواند به یک چالش جدیدی برای ورزش تبدیل شود.

به گزارش ایسنا، در فاصله 5 ماه مانده تا آغاز بازی‌های المپیک 2016 ریو و در حالی که این روزها باید تمام تمرکز ورزش کشور معطوف به آماده کردن کاروان ورزشی اعزامی ایران به المپیک ریو باشد، موضوعی به نام تغییر در اساسنامه فدراسیون های ورزشی پیش روی ورزش ایران قرار گرفته است.

وزارت ورزش و جوانان در اساسنامه پیشنهادی به دولت آورده که در تبصره ٢ از ماده ١٥ اساسنامه فدراسیون‌های ورزشی رییس فدراسیون به عنوان رییس مجمع هیات ورزشی استان و مدیر کل تربیت بدنی به عنوان نایب رییس، مجمع استان را اداره نمایند و در غیاب رییس فدراسیون، کلیه وظایف بر عهده مدیر کل باشد، مدیر کل استان به جای رییس فدراسیون، ریاست مجمع استانی را بر عهده بگیرد و رییس فدراسیون به عنوان نایب رئیس وی، در مجامع حضور پیدا کند.

این پیشنهاد مورد انتقاد کمیته ملی المپیک قرار گرفته، به گونه‌ای که کیومرث هاشمی رییس کمیته ملی المپیک در نامه‌ای به معاون اول رییس جمهور نسبت به تصویب این ماده و تبعات احتمالی آن هشدار داده است.

در بند (ث) ماده 3 اساسنامه کمیته ملی المپیک آمده است:" مساعدت و حمایت از فدراسیون های ورزشی ملی در اجرای فعالیت‌های‌شان به صورت مستقل و با همکاری و هماهنگی نزدیک فدراسیون های ورزشی بین المللی متبوع انجام می شود. فدراسیون‌های ملی ورزشی باید در موقعیتی باشند که بتوانند فعالیت‌های خود را در انطباق با مقررات فدراسیون های بین المللی مربوطه به انجام برسانند و اعتبار اساسنامه های آنها می بایست مشروط به تصویب فدراسیون های بین المللی متبوع باشد. هنگامی که مساله‌ای در ارتباط با یک فدراسیون ملی بوجود آید، کمیته باید فوراً فدراسیون بین المللی مربوطه را مطلع و مورد مشاوره قرار دهد و با همکاری فدراسیون ملی و فدراسیون بین المللی ذیربط بصورت مشترک راه حل قابل قبولی برای مسئله پیش آمده پیدا نمایند."

به این ترتیب وقتی فدراسیون های ملی باید تغییر در اساسنامه خود را به تایید فدراسیون های بین‌المللی برسانند، به احتمال فراوان با توجه به تغییر انجام شده در اساسنامه (ماده پیشنهادی) با برخورد و واکنش فدراسیون های بین المللی خود روبرو خواهند شد چرا که اختیارات فدراسیون ملی با این تغییر تضعیف می‌شود.

البته این تغییرات دردسرهای دیگری هم برای فدراسیون‌های ورزشی خواهند داشت چرا که اگر قرار باشد تغییری ایجاد شود، تک تک فدراسیون‌ها باید نظر فدراسیون بین المللی مربوط به خود را جلب کنند که در این بین ممکن است هر فدراسیون بین المللی نظری متفاوت داشته باشد و با این شرایط فدراسیون‌ها باید وارد چالشی برای جلب رضایت نهاد بین المللی مربوط به خود شوند.

در نهایت نیز همین موضوع باعث درگیر شدن با موضوعات حاشیه‌ای خواهد شد که به طور حتم در آستانه‌ی المپیک طرح و پرداختن به آنها ضرورتی ندارد و می‌توان با در نظر گرفتن منافع ملی آن را به راحتی در داخل حل کرد تا بیش از این پای مراجع بین المللی به موضوع باز نشود.

پیش از بازی‌های المپیک لندن نیز در مواردی فدراسیون های ورزشی تعلیق شدند و اکنون چرا دوباره فدراسیون های ورزشی در آستانه المپیک به جای اینکه بر روی آماده سازی ورزشکاران خود تمرکز کنند، باید درگیر چالش با فدراسیون بین المللی خود شوند؟

ورزش ایران به کسب اعتبار و اعتماد در مراجع بین المللی نیاز زیادی دارد تا بتواند کرسی های تاثیر گذاری را مانند خیلی از کشورهای دیگر در سطح بین الملل بدست آورد و اکنون نیز که تا حدی در این مسیر قدم برداشته‌ایم، این اقدام و این تغییر در اساسنامه فدراسیون های ورزشی یعنی سوزاندن فرصت های احتمالی و بازگشت به خانه ی اول.

اکنون ورزش ایران در آستانه‌ی روبرو شدن با چالش دیگری است و در این مسیر هم به نظر می‌رسد ابتکار عمل نیز در دست خودمان است که مشکل را حل کنیم یا موج حاشیه‌ای جدیدی را در ورزش رقم بزنیم.

انتهای پیام