مراسم بزرگداشت زنده‌یاد دکتر یعقوب فرزان، استاد ممتاز مهندسی عمران دانشکده فنی دانشگاه تبریز به همت کانون مهندسین فارغ‌التحصیل دانشکده‌های فنی دانشگاه تبریز برگزار شد.

به گزارش خبرنگار علمی ایسنا در این مراسم که عصر چهارشنبه در محل سالن اجتماعات سندیکای پیمانکاران ساختمان در تهران برگزار شد، دکترجمشید جمشیدی، استاد پیشکسوت دانشکده فنی دانشگاه تبریز و از دوستان وهمکاران قدیمی زنده یاد دکتر فرزان طی سخنانی با اشاره به سابقه آشنایی خود با مرحوم فرزان که به تابستان 1340 برمی‌گردد، گفت: خاطرم هست که من با اولین آگهی استخدام دانشگاه تبریز و ایشان با سومین آگهی استخدام دانشگاه برای پیوستن به هیات علمی دانشگاه اقدام کردیم که به رغم اعلام نیاز مبرم رییس دانشگاه تبریز با مخالفت سرسختانه درخشش – وزیر فرهنگ وقت - مواجه شد تا این که مدتی بعد با سقوط دولت دکتر امینی و جایگزینی دکتر پرویز ناتل خانلری در مقام وزارت فرهنگ گره این مشکل با دست ایشان گشوده شد. یادم هست در آن دوره دانشگاه تبریز صلاحیت ما را از دانشگاه تهران جویا شده بود که صلاحیت تدریس هر دو ما تایید شده بود.

وی خاطرنشان کرد:‌ در کشاکش این دوره مقیم تهران بودیم و هر روز برای پیگیری استخدام خود به وزارت فرهنگ مراجعه می‌کردیم و بی‌نتیجه به منزل مهندس فرزان که در خیابان نواب بود، بر می‌گشتیم. مرحوم فرزان از همان دوران بسیار آراسته و مرتب بود همراه در جیب کتش قلم و کاغذ داشت و ساعت مچی‌اش هیچ وقت نمی‌خوابید. روزها پس از کار به مطالعه کتاب‌های درسی می‌پرداختیم و گاهی برای تغییر ذائقه، دیوان خیام یا کتاب حیدر بابا را می‌خواندیم.

دکتر جمشیدی افزود: این ماجرا تا اوایل مهر ماه 41 که مشکل استخدام ما در دانشگاه تبریز رفع شد ادامه داشت. سه سال بعد مهندس فرزان برای ادامه تحصیل در مقطع دکتری راهی فرانسه شد و در سال 47 تحصیلات خود را در دانشگاه پاریس به پایان رساند. در دوره‌ای که دکتر فرزان در ایران نبود بنده تدریس درس نقشه‌برداری ایشان را تقبل کردم. دکتر فرزان شهریور 1351 ازدواج کرد و ارتباط و همکاری ما تا زمان فوت ایشان ادامه داشت. مرحوم فرزان به نقاشی علاقه وافر داشت وگاهی مجسمه‌هایی هم می‌ساخت و تمام امور فنی منزل را هم خودش انجام می‌داد.

وی در ادامه با گرامیداشت یاد و خاطره مرحوم دکتر فرزان از دیگر استادان پیشکسوت این دانشگاه از جمله مهندس حامی، مهندس نجات، مهندس مشیری، مهندس بازرگان، مهندس نوری خالیچی یاد کرد و اظهار داشت: بسیاری از اساتید پیشکسوت دانشکده فنی دانشگاه تبریز دانش آموخته دانشکده فنی دانشگاه تهران بودند و در واقع این دو دانشکده برادر هستند.

مهندس عطاردیان، دانش آموخته سال 1338 دانشکده فنی دانشگاه تهران هم طی سخنانی در این مراسم اظهار داشت: دکتر فرزان دو سال زودتر ازمن وارد دانشکده شده بود و از طریق دکتر قالیبافان که هم دوره من و از دوستان دکتر فرزان بود با ایشان آشنا شدم و بعدها در بسیاری پروژه‌ها مثل ترمیم پل قطور با یکدیگر همکاری داشتیم.

وی در ادامه سخنان کوتاه خود به حکایت طعنه بوته کدو به درخت چنار اشاره کرد که در این سروده زیبای انوری* بوته کدو از این که در عرض 20 روز به اندازه درخت رشد کرده بود مغرور شده بود غافل از آن که با کوچکترین باد زمستانی عمرش به سر می‌آید.

مهندس عطاردیان گفت: برخی مانند آن بوته کدو یک شبه رشد می‌کنند و برخی با زیربنایی محکم و کامل که دکتر فرزان چنین بود. او جایی که لازم بود شجاعانه ایستاد و حقیقت را فدای مصلحت نکرد.

دیگر سخنران این مراسم، دکتر ولادی از شاگردان و همکاران مرحوم دکتر فرزان در دانشکده فنی دانشگاه تبریز بود.

وی سخنان خود را با نقل جمله‌ای از مرحوم استاد قالیبافیان آغاز کرد که گفته بود «من در ایران هر مهندس ساختمانی که دیدم یا همکلاس یعقوب بود یا شاگرد او»

ولادی که ورودی سال 1364 دانشکده فنی دانشگاه تبریز بوده اظهار داشت:‌ از بدو ورود به دانشکده، دکتر فرزان با آرایستگی و متانت و وقار خاص که داشتند به عنوان برجسته‌ترین چهره دانشکده و مصداق شایسته عنوان «دکتر مهندس» مورد توجه دانشجویان بودند. خوشحالم که این توفیق را داشتم که در مقاطع مختلف تحصیل و پس از آن افتخار شاگردی و همکاری با مرحوم دکتر فرزان را پیدا کردم.

در ادامه این مراسم، دکتر یاسمن فرزان یکی از دو فرزند زنده یاد دکتر فرزان که استاد فیزیک ذرات پژوهشگاه دانش‌های بنیادی و برنده جایزه دانشمند جوان اتحادیه بین‌المللی فیزیک محض و کاربردی است طی سخنانی با قدردانی از دانشگاهیان، شاگردان و عموم دوستداران استاد که در مراسم تشییع و بزرگداشت دکتر فرزان حضور داشتند پیشنهادهایی را برای زنده نگه داشتن یاد و خاطره اساتید پیشکسوت مطرح کرد.

مهندس میرزایی، همسر مرحوم استاد فرزان هم طی سخنانی با تشکر از برگزاری مراسم باشکوه بزرگداشت دکتر فرزان اظهار داشت: فرزان در دوره زندگی و تدریسش بی مهری هایی دیده ولی فکر می کنم این همه علاقه و محبتی که از دوستان و همکاران و شاگردانش دیده کافی است تا همه آن بی مهری ها را فراموش کند.

وی گفت: پس از درگذشت دکتر فرزان بسیاری از شاگردانش از گوشه و کنار ایران و خارج کشور با تماس تلفنی، ارسال گل و ... با ما همدردی کردند از جمله آنها مهندس جوانی بود که در تماس با منزل خود را شاگرد شاگردان استاد فرزان معرفی کرد و با ابراز تاسف عمیق از درگذشت ایشان اصرار داشت که هر کمکی که از دستش بر می آید برای بزرگداشت استاد انجام دهد. افسوس من تنها از این بابت است که خود فرزان نیست تا چنین تجلیلی را ببیند.

در پایان این مراسم لوحهای یادبودی از طرف کانون مهندسین فارغ‌التحصیل دانشکده‌های فنی دانشگاه تبریز و کانون فارغ التحصیلان دانشگاه تبریز در تورنتوی کانادا به خانواده استاد فرزان اعطا شد.

دکتر فرزان، استاد دانشکده فنی دانشگاه تبریز و از چهره های برجسته جامعه مهندسی عمران کشور بیستم مهرماه دعوت حق را لبیک گفت.

زنده یاد استاد فرزان که متولد 1314 در شهر تبریز بودند، تحصیلات ابتدایی و متوسطه خویش را در دبستان حکمت و دبیرستان تربیت تبریز به پایان رسانده و در سال 1332 تحصیلات کارشناسی خود را در دانشکده فنی دانشگاه تهران آغاز کردند.

مرحوم فرزان چند سال بعد برای ادامه تحصیل راهی فرانسه شدند و دوره های کارشناسی ارشد مکانیک کاربردی و دکتری مهندسی عمران را به ترتیب در سالهای 1344 در دانشکده علوم پاریس و 1347 در دانشگاه پاریس به اتمام رساندند.

این استاد پیشکسوت دانشگاه تبریز که در سال 1341 به عضویت هیات علمی دانشگاه تبریز درآمده بود پس از بازنشستگی از این دانشگاه هم دست از تلاش علمی و آموزشی نکشید و از ابتدای سال 1385 به عنوان عضو هیات علمی به گروه عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر پیوست.

استاد در طول عمر پربار خود در توسعه و نشر مباحث مهندسی خصوصاً مباحث سازه های بتن آرمه، مهندسی پل و تئوری صفحات و پوسته ها نقش موثری داشتند.

تالیف شش کتاب و مقالات متعدد علمی، هدایت پایان نامه های کارشناسی ارشد و دکتری و پروژه های تحقیقاتی در حوزه های مختلف مهندسی عمران به ویژه

سازه، بتن آرمه، بررسی رفتار دالهای اریب از بتن آرمه و انتقال حرارت به وسیله تشعشع در کوره‏ ها از جمله خدمات ماندگار علمی این استاد برجسته مهندسی عمران است.

انتهای پیام

_

*نشنیده‌ای که زیر چناری کدو بنی......برجست و بر دوید بر و بر به روز بیست

پرسید از چنار که تو چند روزه‌ای؟......گفتا چنار عمر من افزون‌تر از دویست

گفتا به بیست روز من از تو فزون شدم......این کاهلی بگوی که آخر ز بهر چیست؟

گفتا چنار نیست مرا با تو هیچ جنگ...... کاکنون نه روز جنگ و نه هنگام داوریست

فردا که بر من و تو وزد باد مهرگان ......آنگه شود پدید که نامرد و مرد کیست ...

(انوری)