یک هنرمند که چند نقاشی دیواری در تهران کشیده است، گفت: با وندال‌ها مشکلی ندارم و هرگاه که وندال‌ها اثری از من را خراب می‌کنند، بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.

رسول عباسی - هنرمند نقاش - در گفت‌و‌گو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، اظهار کرد: من حدود 20 اثر نقاشی دیواری و کاشی‌کاری در تهران کشیده‌ام. این آثار با همکاری سازمان زیباسازی شهرداری تهران انجام شده‌اند؛ به این صورت که سازمان زیباسازی شهرداری تهران فراخوان می‌دهد و هنرمندان بنا بر آن فراخوان، آثار خود را ارائه می‌کنند. گاهی برای آثار، موضوع مشخصی انتخاب می‌شود و گاهی هم هنرمندان اید‌ه‌های خود را مطرح و در بسیاری از مواقع، مسوولان سازمان زیباسازی از ایده‌ها استقبال می‌کنند. البته گاهی اختلاف نظرهایی هم بین هنرمندان و سازمان پیش می‌آید، چون معمولا هنرمندان دوست ندارند کارشان قضاوت شود.

او توضیح داد: حدود 10 سال است که نقاشی دیواری در ایران به‌طور جدی انجام می‌شود. قبل از آن فقط تصاویر شهدا و تصاویری که به‌نحوی معرف ارزش‌های دینی بودند، روی دیوارهای شهر تصویر می‌شدند؛ ولی حالا تعدد نقاشی‌های دیواری در شهر زیاد شده و موضوعات متنوع‌تری دارند، البته تعداد کارهای گرافیکی و حجمی در شهر نیز روبه افزایش است.

عباسی درباره‌ی ابزار به کار رفته در نقاشی‌های شهری، گفت: بسته به اثر می‌توان از رنگ روغن یا اکریلیک برای کشیدن نقاشی دیواری استفاده کرد، ولی به‌طور کلی، اکریلیک برای این کار، بهتر از رنگ روغن است، چون پایه‌ی آن آب است و سازگاری بیشتری با محیط زیست دارد و راحت‌تر پاک می‌شود.

این هنرمند درباره‌ی نقاشی دیواری، توضیح داد: نقاشی دیواری وقتی به کار می‌رود که بن‌بست بصری وجود داشته باشد؛ بن‌بست بصری نیز به‌خاطر معماری ضعیف ایجاد می‌شود، وقتی یک دیوار بلند و حجیم از بنا روبه شهر باقی می‌ماند، معماری ضعیف آن بنا را نشان می‌دهد. چنین دیواری برای مخاطبان بن‌بست بصری ایجاد می‌کند. در این موقعیت است که هنرمندان نقاش تلاش می‌کنند که خلأ‌های معماری را پر کنند و بن‌بست بصری را از بین ببرند.

عباسی اظهار کرد: من و دوست نقاشم - سیدمحمود شعیبی - که بسیاری از آثار نقاشی دیواری را با همکاری یکدیگر می‌کشیم، تلاش می‌کنیم طرح‌های معماری را روی دیوارها تصویر کنیم و تصمیم داریم نشان دهیم که بهتر بود این دیوار چه معماری‌ای داشته باشد. در واقع، ما با کار خود به معماران طعنه می‌زنیم که می‌توانستند چنین کاری را انجام دهند.

او تصریح کرد: اگر به شهر پاریس سفر کنید، می‌بینید در کل شهر فقط 50 نقاشی دیواری وجود دارد و این، به‌دلیل معماری قوی این شهر است؛ ولی در ایران معماران قوی زیادی وجود ندارند و می‌بینیم که دیوارهای سیمانی بزرگی روبه شهر به‌وجود آمده است. زیاد بودن نقاشی دیواری در شهر، ضعف معماری و شهرسازی را نشان می‌دهد؛ ولی از همین نقطه‌ضعف هم می‌توان به‌عنوان یک امتیاز بهره گرفت. مثلا اگر پاریس را شهر معماری‌های زیبا می‌دانند تهران را هم می‌توانند شهر نقاشی‌های زیبا بدانند و نقاشی دیواری ایران خودش یک برند باشد.

این هنرمند در بخشی از سخنانش با انتقاد از نگهداری نامناسب از آثار نقاشی و کاشی‌کاری شهری، بیان کرد: وقتی یک کار هنری اجرا می‌شود، نهاد سفارش‌دهنده مسوولیت حفاظت و نگهداری اثر را برعهده نمی‌گیرد. گاهی حتی هزینه‌ی زیادی صرف اجرای یک طرح می‌شود، ولی به‌دنبال آن، اثر تمیز نمی‌شود. به هر حال، تهران شهر آلوده‌ای است و باید آثار کاشی‌کاری‌شده پس از مدتی شست‌وشو شوند تا زیبا دیده شوند. گاهی وقتی یک وندال اثری را تخریب می‌کند و روی آن شکلی می‌کشد، کسی نمی‌آید آن را پاک کند. فقط همان لحظه‌ای که قرار است یک اثر افتتاح شود، به آن توجه و سپس رها می‌شود. در حالی که یک اثر دیواری در صورت نگهداری صحیح، 50 تا 100 سال باقی می‌ماند.

وی درباره‌ی تأثیراتی که وندال‌ها روی آثارش می‌گذارند، توضیح داد: من از وندالیسم استقبال می‌کنم! وقتی وندال‌ها روی آثار ما تأثیر می‌گذارند، حتی اگر این تأثیر منفی باشد، نشان می‌دهد که توجه عده‌ای به آثار ما جلب شده است. این توجه می‌تواند مثبت یا منفی باشد. بعضی مواقع جذابیت اثر سبب می‌شود که مردم آن را ببینند و بعد آن را تخریب کنند، همین که دیوارهای ساده را خط‌ خطی نمی‌کنند و روی دیوارهایی که اثر هنری دارند، چیزی نوشته می‌شود، نشان می‌دهد که اثر هنری مورد توجه مردم قرار گرفته است.

او اضافه کرد: من نظری مثبت یا منفی درباره‌ی وندال‌ها ندارم و مشکلی هم با آن‌ها ندارم. آن‌ها بارها آثار من را خراب کرده‌اند و من هم غالبا در ابتدای امر، از تخریب آثارم ناراحت شده‌ام، ولی تخریب در سطحی نبوده که آثار را از بین ببرد. این کار معمولا در حد شعارنویسی و اعتراض است، ولی کسی کلنگ به دستش نمی‌گیرد تا اثر را نابود کند.

انتهای پیام