فاطمه آل عباس با اشاره به رواج رادیوهای اینترنتی که صدا و تصویر را به صورت توأمان دارند و می‌توان در آنها گوینده رادیو را دید، می‌گوید، امروز مخاطب ما با 20 سال پیش تفاوت پیدا کرده است؛ شاید این مخاطب دوست داشته باشد استودیوی رادیویی را هم ببیند.
این گوینده رادیو در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس تلویزیون و رادیو ایسنا، درباره‌ی کوچ هنرمندان از رادیو به تلویزیون گفت: برای نسل قبلی رادیو و کسانی مانند مثل خانم سرور پاک‌نشان، مریم نشیبی و مهران دوستی، رادیو به مفهوم واقعی یک عشق است. هیچ وقت بزک‌ها و جاذبه تصویر نتوانسته آنها را به سمت خود بکشد. حتما پیشنهادهای خیلی زیادی هم داشته‌اند؛ بیشتر از دوستان جوانی که در این دوره از رادیو به تلویزیون می‌روند. با توجه به اینکه تخصص رادیویی‌ها بیشتر است، حتما به قدیمی‌ها هم پیشنهادهای زیادی شده است، اما آنها به خاطر عشقی که به رادیو دارند، جذب تلویزیون نشده‌اند.
او افزود: ممکن است گوینده‌های رادیو در برنامه تلویزیونی به عنوان مهمان حضور پیدا کنند، اما مرکز اصلی‌شان را رادیو می‌دانند. شاید کسانی که از رادیو رفته‌اند، رادیو را فرصتی برای آموزش می‌دیده‌اند و عشقی به آن نداشته‌اند. کار کردن را یاد گرفته‌اند و بعد تصمیم گرفته‌اند کارشان را در تصویر دنبال کنند. شاید رادیو برای دوستان دیگر سکویی بوده است به سمت تلویزیون. شاید آنچه ما را از این دوستان جدا می‌کند این باشد که ما رادیو را به مفهوم واقعی دوست داریم، با همین درآمدها و به همین شکلی که دارد.
آل عباس در ادامه در پاسخ به این سؤال که آیا صحبت‌های محمد حسین صوفی - معاون صدا - مبنی بر افزایش دستمزدهای رادیویی محقق شده است؟ گفت: اگر بگویم این اتفاق نسبت به قبل نیفتاده، بی‌انصافی است. اما در تمام دنیا تفاوت چشم‌گیری بین پرداخت دستمزدهای تلویزیونی و رادیویی وجود دارد و در کشور ما این موضوع فاحش‌تر است و بیشتر به چشم می‌آید. اخیرا یکی از همکاران قدیمی رادیویی از جناب آقای ضرغامی خواست که در زمان مدیریتش فکری برای این موضوع بکند.
او ادامه داد: درست است بچه‌هایی که در رادیو کار می‌کنند، دیده نمی‌شوند، اما این دلیل نمی‌شود که زحمت‌شان کمتر باشد. چه بسا ما باید برای جذب مخاطب بیشتر تلاش کنیم، چون ما اِلِمان‌های تصویر را نداریم و به فضاسازی و تلاش بیشتر نیاز داریم؛ البته این یک بحث جداست. حتما بخشی از علت جذب تعدادی از کسانی که جذب تلویزیون شده‌اند و رفتنشان از رادیو، دغدغه‌ی معیشتی بوده است. اما خود من در کنار کار در رادیو به عنوان نریتور و در تیزرها کار می‌کنم. مسأله درآمدهای رادیو باقی است. در تمام دنیا هم این موضوع وجود دارد، اما در کشور ما بیشتر به چشم می‌خورد که امیدوارم این موضوع اصلاح شود. البته بخش اعظمی از وعده آقای صوفی محقق شده، ولی باز هم جای کار وجود دارد. دستمزد یک گوینده ارشد رادیویی شاید در یک برنامه یکی - دو ساعته به 70 هزار تومان هم نرسد، در حالی که به دوستان در تلویزیون برای برنامه‌هایی با زمان کوتاه‌تر 250 تا 300 هزار تومان پرداخت می‌شود و این منصفانه نیست.
این گوینده رادیو سپس در پاسخ به این پرسش که رادیو چگونه می‌تواند مخاطبانش را گسترش دهد و حفظ کند، گفت: از اتفاق‌های خوبی که در رادیو افتاده و چیزی است که رادیو را از رسانه‌های دیگر متمایز و جایگاه آن را حفظ می‌کند، این است که رادیو قابل دسترس‌ترین رسانه است و فرد با داشتن یک دستگاه رادیو و دو باتری می‌تواند در هر جایی از آن استفاده کند. اتفاقی که به تازگی رخ داده، رواج رادیوهای اینترنتی است. مثلا «ایران صدا» که صدا و تصویر را به صورت توأمان دارد یا «رادیو فصلی» که در آن می‌توان گوینده رادیو را دید.
آل عباس همچنین با تأکید بر اینکه هرچند با این قانون نوشته‌شده رادیو که گوینده رادیو نباید در تلویزیون کارکند، موافق نیست، اما به آن احترام می‌گذارد، اظهار کرد: امروز مخاطب ما با 20 سال پیش تفاوت پیدا کرده است. شاید این مخاطب دوست داشته باشد استودیوی رادیویی را هم ببیند. همان طور که ما در حال حاضر در برنامه‌هایی موفق‌تر می‌شویم که اتفاق‌های استودیو را برای مخاطب بگوییم. من تصور می‌کنم مخاطب امروز ما که مخاطب زمان حال است، با گذشته تفاوت پیدا کرده و ما باید به سلیقه‌ای که دوست دارد هنرمندان رادیو را در رادیو ببیند احترام بگذاریم. گاهی دیده شدن در رادیو هم بد نیست، همان‌طور که وقتی گوینده رادیو را به تلویزیون دعوت می‌کنند، بینندگان استقبال زیادی می‌کنند و برایشان بسیار جذاب است.
او افزود: در گذشته گفته می‌شد گوینده‌های رادیو همیشه پنهان بوده‌اند و فضاسازی و دنیای رویایی مخاطب با پنهان ماندن چهره این گوینده‌ها اتفاق می‌افتد، اما امروز باید فکری کرد و با توجه به فاصله رادیو و تلویزیون و اینکه نسل جوان در رادیو دغدغه معیشتی دارد به نظر می‌رسد باید قانون‌ها تغییر کند در غیر این صورت نمی‌دانم که باز هم گویندگانی باقی بمانند که به رادیو متعهد باشند و همه عشق‌شان رادیو باشد یا نه.
آل عباس سپس در پاسخ به این پرسش که رادیو برای حفظ نیروهایش چه راهی دارد، گفت: آقای صوفی کمک زیادی در این زمینه کرد و تغییراتی حاصل شد. امیدوارم در سال‌های بعد هم این اتفاق ادامه پیدا کند. نیرویی که در رادیو کار می‌کند دوست دارد دیده شود و از زحماتش قدردانی شود. بخشی از این قدرشناسی تقدیر است و بخش دیگر تأمین شدن معیشتی بچه‌ها. در این صورت جاذبه‌های تصویر کسی را فریب نمی‌دهد. با تأمینِ بیشتر حتما می‌توانیم رادیویی‌های اصیل را که محبوبیت رادیو را به شهرت تلویزیون ترجیح می‌دهند، حفظ کنیم.
انتهای پیام