روزهای آخر تابستان و روزهای ابتدایی پاییز مصادف است با آغاز کوچ پاییزه عشایر از مناطق ییلاقی(سردسیر) به مناطق قشلاقی (گرمسیر).

این روزها عشایر به حکم طبیعت مجبور به کوچ اجباری هستند. اکنون زنان و مردان عشایر سیاه چادرها، بار و بنه یا همان اسباب و اثاثیه زندگی خود را کم کم جمع و جور می‌کنند تا پیش از آنکه گرفتار سرما و باران‌های پاییزی شوند، به راه بیفتند و به قشلاق بروند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران‌(ایسنا)، منطقه اصفهان، در سال‌های اخیر جمعیت نسبتاً قابل توجهی از عشایر به زندگی یکجانشینی روی آورده‌اند، به طوری که دیگر حتی سبک و سیاق زندگی عشایری خود را کنار گذاشته و حالتی شهرنشینی به خود گرفته‌اند. کوچ‌روهای آن‌ها نیز کمتر به روش‌های سنتی کوچ می‌کنند، زیرا امروز خیلی از آن‌ها به جای اینکه چندین روز متوالی در مسیر ایل راه‌ها، سختی و مشقت‌های زیادی را متحمل شوند، کوچ را با استفاده از وسایل حمل‌ونقل به کم‌ترین زمان ممکن یعنی نیم روز می‌رسانند، اما با این حال هنوز هستند، عشایری که به دلیل نداشتن تمکن مالی قادر به استفاده از حمل‌ونقل برای کوچ کردن نیستند و هم اکنون نیز به همان شیوه‌های قدیم و با گذر از مسیرهای سنتی کوچ یا همان ایل راه‌ها، هزار سختی و مشقت را به جان می‌خرند تا به سلامت به سر منزل مقصود برسند. این عده محدود هم‌چنان میراث‌دار واقعی سنت‌ها، آداب و رسوم عشایرند و با این شکل کوچ کردن، جلوه‌های زیبایی از کوچ را به نمایش می‌گذارند.

عشایر، مردمان روزهای سخت هستند. مردان و زنانی که با کم‌ترین امکانات رفاهی، بهداشتی، آموزشی و خدماتی زندگی می‌کنند و سختی و مشقت‌های زیادی را متحمل می‌شوند. نمونه بارز و عینی آن همین کوچ کردن‌های مکرر است که باید هر شش ماه یک بار به این کار دست بزنند. کوچ بهاره و پاییزه عشایر معمولاً بین 20 روز تا دو ماه به طول می‌انجامد. این مدت زمان طولانی، خستگی زیادی را در روح و جسم آن‌ها بر جای می‌گذارد و خطرات زیادی را به جان می‌خرند. هیچ کس نیز به اندازه خود آن‌ها از سختی‌های کوچ و گذر از ایل‌های راه‌های سخت و صعب والعبور آگاه نیست، باید برای یک روز هم که شده با آن‌ها در مسیر کوچ همراه شد تا به چشم دید که چه رنج‌ها می‌کشند، این مردمان روزهای سخت.

اما برای خود عشایر، کوچ بهاره با همه سختی و مشقت‌هایی که دارد، شیرین و دلنشین است، زیرا بازگشت به دامان طبیعت و مراتع و از سر‌گیری زندگی چادرنشینی در صحرا بر میل و رغبت آن‌ها برای رفتن به سردسیر می‌افزاید. شاید به همین خاطر است که از لحظه ترک ییلاق با احساسی نوستالژیک برای بازگشتی دوباره لحظه شماری می‌کنند. بچه‌های عشایر نیز از این کوچ اجباری هم خوشحال‌اند و هم ناراحت. خوشحال به این دلیل که با رفتن به قشلاق می‌توانند هم‌زمان با بازگشایی مدارس به مدرسه بروند. ناراحتی آن‌ها نیز از این بابت است که باید طبیعت ییلاق را با همه زیبایی‌هایش برای چندین ماه ترک کنند.

یادداشت از: بهنام افشاری، خبرنگار ایسنا- منطقه اصفهان

انتهای پیام