یک هنرمند می‌گوید، در ایران هم مانند همه جای دنیا دلالان بیشتر از هنرمندان سود می‌کنند ولی ما به این راضی هستیم چون در غیر این صورت باید بمیریم!

داریوش مختاری در گفت‌و‌گو با خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره‌ی تأثیر حراجی کریستیز بر هنرهای تجسمی ایرانی اظهار کرد: من شرکت آثار ایرانی در حراجی کریستیز و سایر حراجی‌ها را مثبت قلمداد می‌کنم. این اتفاق سال‌ها پیش باید می‌افتاد و نیفتاده‌است و حالا که شروع شده و قطعا باعث تحول هنر گرافیک، نقاشی و... خواهد شد این موضوع را مثبت ارزیابی می‌کنم.

او در پاسخ به این سوال که چقدر این حراجی‌ها می‌توانند به هنرهای تجسمی ایرانی جهت دهند و هنر ایرانی را از شکل اصیل آن خارج کنند، بیان کرد: به هر حال هر رویدادی مزایا و معایبی دارد. بهتر است معایب را بزرگ نکرده و به این موضوع به این شکل نگاه کنیم که این حراجی‌ها اتفاقاتی است که موجب رشد هنر ما خواهد شد. باید به این نکته توجه کرد که هر روز ممکن است یک مدل هنر مد شود. یک بار خط گرافیک، یک بار نقاشی‌خط و... . این مدها مقطعی است و وقتی که با دید مثبتی به آن‌ها نگاه کنیم، می‌بینیم که چنین حالتی مانند پیشینیان خود همان‌طور که آمده است، می‌رود.

این هنرمند در پاسخ به این سوال که چقدر شرایط کشور را برای حضور حراجی‌های بزرگی مانند کریستیز در داخل کشور مهیا می‌داند، اظهار کرد: هنوز در دولت روحانی اتفاق ویژه‌ای در هنرهای تجسمی نیفتاده است. البته صحبت آن بسیار می‌شود. شاید به قول خودشان قفل‌ها آنقدر زیاد است که تا بخواهند کلید بیاندازند و آن قفل‌ها را باز کنند زمان می‌برد.

او درباره‌ی انحصاری بودن بازار حراجی‌ها توسط عده‌ای گالری‌دار و مجموعه‌دار بیان کرد: انحصار در همه جای دنیا امری رایج است. در غرب هم دلال‌های هنری بیشترین سود و هنرمند و آرتیست کمترین سود را می‌برند. البته زمانی که پدیده‌ای را از غرب می‌گیریم باید معضلات آن را هم پذیرا باشیم. باز هم ما ایرادی نمی‌گیریم چون فکر می‌کنم اگر این اتفاق هم بیافتد باز ترکش‌های مثبتش به ما می‌خورد. باید بگذاریم دلال ببرد و هنرمند هم کنار آن منفعت کند وگرنه که اگر دلالی برای فروش آثار هنری نباشد، هنرمند باید بمیرد.

انتهای پیام