منیرالدین بیروتی معتقد است، نقدنویسی در کشور مانند نویسندگی و همواره شغل دوم است و برای همین جدی گرفته نمی‌شود.

این نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره وضعیت نقد ادبی گفت: در جامعه ما هیچ چیز طبیعی رشد نکرده است. نقد ادبی هم مانند سایر چیزهاست. من خیلی وقت است که نقدهایی را که منتشر می‌شود، نمی‌خوانم. حتا روزنامه‌ هم دیگر نمی‌خوانم. اما تا زمانی که این نقدها را پراکنده می‌خواندم، به نظرم می‌آمد که این آثار در حد معرفی هستند و به نقد جدی نمی‌رسند. البته این هم طبیعی است، چون منتقد حرفه‌یی باید دست‌کم کتاب‌ها را پنج، شش بار بخواند و چون در جامعه ما نه منتقد و نه نویسنده از طریق نوشتن پول درنمی‌آورند، نقد و نویسندگی همیشه شغل دوم است. برای همین نقد حرفه‌یی نداشته و نداریم و نقدهایی که چاپ می‌شود، بیش‌تر معرفی کتاب است و اگر خیلی جدی باشند، باز کردن بخش‌های سربسته کتاب است. قسمت عمده نقدهایی که منتشر می‌شود، در حد نوعی رفیق‌بازی باقی مانده است. قسمتی از نقدنویسی معرفی کتاب دوستان است، اما به هر حال این همه نقد نیست.

او همچنین تاکید کرد: نقد ادبی در جامعه ما هرگز جدی گرفته نشده است، چون نویسندگی جدی نیست. نقد هم که به همین حوزه ربط دارد، شرایطی مشابه نویسندگی دارد.

بیروتی درباره تأثیری که نقدنویسی می‌تواند بر رشد ادبیات داشته باشد‌، گفت: نویسندگی چون امری ناخودآگاه است، نویسنده شاید نسبت به آن چیزی که می‌نویسد، آگاهی کامل نداشته باشد و نداند چه کار کرده است و منتقد حرفه‌یی کمک می‌کند به درست فهمیدن اثر؛ البته به شرطی که منتقد حرفه‌یی باشد و کتاب را نه نصفه بلکه چند بار خوانده باشد.

او در ادامه افزود: اگر این منتقد کتابی را نقد کند، به نویسنده و خواننده کمک می‌کند، چون اثر را به اجزایش تجزیه می‌کند و ارتباط اجزا که خالق اثر در کنار هم قرار داده، توضیح می‌دهد و در نتیجه خواننده هم در خلق اثر احساس شراکت بیش‌تری می‌کند.

انتهای پیام