حبیب بن مظاهر اسدی گویی از تمامی اصحاب امام حسین (ع) البته بجز خانواده‏‌اش والاتر است، شاید بدین علت امام زین العابدین (ع) هنگام دفن، او را همراه با سایر شهدا دفن نکرده و قبر جداگانه‌ای درون حرم مطهر امام حسین به او اختصاص داد.

زائران حرم مطهر امام حسین (ع) ابتدا به قبر حبیب بن مظاهر می‏‌رسند و بر وی سلام می‏‌کنند، گویی که او دربان حرم مطهر امام حسین (ع) است.

به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) پیرمرد بود، اما خانه‏ نشینی را انتخاب نکرد. می‏‌توانست گوشه‏‌ای بنشیند و خود را به سجاده‏‌ای بچسباند و زندگی‌‏اش را با رکوع و سجود به پایان برساند.

اما او مردی نبود که مرگ بستر را انتخاب کند. رکوع و سجودِ بی‏‌ولایت، برای او مرگ تدریجی بود.

آن مرد پیر، چه جنگ‏‌ها که در رکاب امیرالمؤمنین نکرده بود و چه زخم‏‌ها که از تیغ‏‌ها و زبان‏‌های مخالفان نخورده بود.

پیرمرد بود، و از یاران قدیمی‏‌اش جدا افتاده. احساس می‏‌کرد که از بعضی از رفقایش عقب مانده است. از رفقایی مانند «میثم تمار». همان که از عشق علی (ع)، سر به دار شد و سر و دست و زبان خود را در این نرد عشق، فدای یار کرد.

پیرمرد بود، ولی در عشق‏‌ورزی گوی سبقت از جوانان ربوده بود. تا شنید مولایش حسین (ع) به کوفه نزدیک شده است، مرکبش را زین کرد و به راه افتاد. شب‏‌ها حرکت می‏‌کرد و روزها استراحت می‏نم‌ود تا در بند ماموران «ابن زیاد» اسیر نشود. سرانجام روز هفتم ماه محرم، در کربلا، خود را به کاروان عشق رساند.

سخن از حبیب است؛ «حبیب بن مظاهر». قهرمان کهنسال کربلای حسین (ع). بزرگ طایفه‏ بنی‏‌اسد، که بزرگ قبیله‏ فداکاران شد و اسوه جاودانه‏ پیرغلامان اهل بیت (ع).

و سلام بر شهیدی که زائران حسینی «دو بار» بر او سلام می‌کنند؛ هم هنگام ورود به آستان حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) و هم هنگام خروج از آستان، چرا که قبر مطهرش در درگه آستان منور مولاست!

منبع:

پایگاه اطلاع رسانی حج

انتهای پیام