بیست‌وهفتم شهریورماه سال‌روز درگذشت محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار است؛ مردی که به عنوان موفق‌ترین شاعر دوزبانه در ایران شناخته شده است.

به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سیدمحمدحسین بهجت تبریزی در سال 1286 در یکی از روستاهای تبریز به دنیا آمد. ذوق شاعری سیدمحمدحسین از اوان کودکی نمایان شد. او در 13 سالگی شعرهایش را با تخلص «بهجت» در مجله «ادب» به چاپ می‌رساند.

شهریار بعدها با تفأل به دیوان حافظ شیرازی، تخلص «شهریار» را برگزید و درنهایت نامش با همین تخلص در تاریخ ادبیات ثبت شد. شهریار در بهمن‌ماه 1299 به تهران آمد، در دارالفنون تحصیل کرد و وارد دانشکده پزشکی شد. اولین دفتر شعر او در سال ۱۳۰۸ با مقدمه ملک‌الشعرای بهار، سعید نفیسی و پژمان بختیاری منتشر شد.

گفته شده شهریار در دوران دانشجویی دریافت که به پزشکی علاقه‌ای ندارد و نمی‌خواهد این حرفه را تحمل کند. گذشته از این در همان دوران، دختر مورد علاقه‌اش با مرد دیگری ازدواج کرد. تحمل این شکست عشقی هم برای شاعر دشوار بود. شاید جمع این عوامل موجب شد که او یک سال پیش از پایان درس‌هایش و در چند قدمی پزشک شدن، تحصیل را رها کند. شهریار پس از ترک تحصیل به کارهای اداری روی آورد و بعد از مدتی به استخدام بانک درآمد. او همچنین به صورت جدی به شعر پرداخت.

این شاعر در قالب‌های قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و حتا نیمایی، طبع‌آزمایی کرده است، اما در میان فارسی‌زبانان با غزل‌های مشهورش شناخته شده است. علاوه بر غزل‌های عاشقانه، یکی از معروف‌ترین سروده‌های او «علی‌ ای همای رحمت» است که در کتاب‌ ادبیات فارسی سال دوم دبیرستان نیز درج شده است.

شهریار که با سرودن منظومه «حیدربابایه سلام» یکی از مهم‌ترین آثار ادبی ترکی آذربایجانی را خلق کرده، از معدود شاعرانی است که در دو زبان فارسی و ترکی آذربایجانی سروده‌های درخشانی دارد. سرودن این منظومه از مهم‌ترین عوامل شهرت و محبوبیت شهریار در میان آذری‌زبان‌های ایران به شمار می‌رود.

سیدمحمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) روز ۲۷ شهریورماه ۱۳۶۷ در سن 83سالگی به علت بیماری در بیمارستان مهر تهران درگذشت و طبق وصیت خودش پیکرش در مقبرة‌الشعرای تبریز به خاک سپرده شد. روز درگذشت او با عنوان روز بزرگداشت استاد سیدمحمدحسین شهریار و روز شعر و ادب فارسی در تقویم ثبت شده است.

انتهای پیام