یکشنبه (1 سپتامبر) چهل‌وسومین سالروز درگذشت «فرانسوا موریاک»، نویسنده فرانسوی برنده نوبل ادبیات و نشان افتخار لژیون دونور است

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «فرانسوا موریاک» در 11 اکتبر 1885 در خانواده اشرافی، کاتولیک و محافظه‌کار در بوردو فرانسه متولد شد. وی پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، در 12 سالگی زادگاهش را به مقصد پاریس ترک کرد تا در دانشگاهی در پایتخت به آموزش هنر بپردازد.

وی یک سال بعد وارد دانشگاه شد، اما طولی نکشید که هنر را رها کرد و تمام توجهش را به ادبیات و یادگیری آن متمرکز کرد. در سال 1909 او نخستین مجموعه شعرش را در 14 24 سالگی با نام «دست‌های به هم پیوسته» منتشر کرد. پس از آن در دو رمان دیگر با نام‌های «کودک در زیر زنجیر» و «پیراهن آبی بلند» را به چاپ رساند.

با شروع جنگ جهانی اول، وی به دلیل بیماری از حضور در جنگ معاف شد. اما سال‌های پس از جنگ برای این نویسنده فرصتی برای درخشش ادبی را فراهم آورد. وی در این سال‌ها هفت رمان را بدون فاصله چندان زیاد منتشر کرد که همین امر باعث شد توجه جهان ادبیات به نویسنده جوان جلب شود. «بوسه جذامی»، «رودخانه آتش»، «برهوت عشق» و «رمز راز» از دستاوردهای پس از جنگ موریاک هستند.

وی در این نوشته‌ها تلاش می‌کند خود را بیش از هرچیز به عنوان نویسنده‌ای کاتولیک معرفی کند. این کتاب‌ها در واقع طنز تلخی هستند با موضوع عدالت بورژوازی.

«موریاک» در اکثر آثارش جنگ نوع بشر با خود در انتخاب خداوند و یا ثروت را به تصویر می کشد و در نوشته‌هایش به دنبال گشایش رمز رستگاری می‌گردد.

در سال 1930 و در اوج موفقیت هنر، وی با جهان بینی خاص‌، خود را وارد درگیری‌های سیاسی کرد. موریاک در این زمان به شکل تدریجی محافظه‌کاری را کنار گذاشته و به طور واضح به حکومت فاشیستی، ‌مداخله‌گری‌های ایتالیا در اتیوپی و جنبش ملی‌گرایی در اسپانیا اعتراض کرد.

با شروع جنگ جهانی دوم، موراک تصمیم گرفت موضع سیاسی‌اش را مشخص کند و به این ترتیب به عنوان یکی از نخستین شب‌نامه‌نویسان فعالیت ادبی خود را به گونه‌ای دیگر ادامه داد. وی این نوشته‌ها را در سال 1943 به نام «دفترچه سیاه» و با نام مستعار "فورز" منتشر کرد.

ادامه این روند موجب شد موریاک در سن 60 سالگی پس از پایان سال‌های جنگ به عنوان نویسنده‌ای سیاسی شناخته شود. وی که از سال 1934 با مجله‌های مختلفی مانند "اکسپرس" همکاری می‌کرد، در سال 1952 فعالیت رسمی‌اش را در فیگارو به عنوان مقاله‌نویس آغاز کرد.

وی در این دوران اغلب با قلمی تند به بررسی مسائل بحث‌برانگیز، انتقاد از دولتمردان و حوادث می‌پرداخت. در سال 1952 سرکوب قیام مراکش را محکوم کرد. این نوشته و سایر کتاب‌های تاثیرگذار او برایش جایزه ادبی نوبل را به ارمغان آورد. این جایزه به دلیل تلاش‌های بی‌دریغ وی برای مبارزه با استعمار به او اعطا شد.

در سال 1926 موریاک موفق به کسب جایزه بزرگ رمان از آکادمی فرانسه شد. وی در همین سال‌ها به طور جدی بیمار شد و به سرطان تارهای صوتی مبتلا شد.

موریاک 10 سال پایان زندگی خود به تحقق آرمان‌هایی که برای آنها مبارزه کرده بود پرداخت و در این زمان از سیاست‌های استقلال‌طلبانه «شارل دو گل» حمایت کرد.

حضور او در آکادمی فرانسه در سال 1933 در تاریخ این آکادمی برجسته است. وی در سال 1970 موفق به کسب نشان افتخار لژیون دونور شد و اول سپتامبر همان سال درگذشت.

می‌توان گفت یکی از مشهورترین کتاب‌های وی «تنهایی زن: تِرز دکور» است که داستان زنی را روایت می‌کند که سعی در مسموم کردن شوهر خود دارد. این کتاب در سال 1950 موفق به کسب جایزه بزرگ بهترین رمان نیم قرن شد. همچنین دو اقتباس سینمایی از این رمان در سال‌های 1962 توسط «جورج فرانکو» و در سال 2012 به کارگردانی «کلود میلر» ساخته شد.

انتهای پیام