حوزه خلیج فارس بدون تردید مهمترین حوزه در مسایل سیاست خارجی ایران است. این حوزه از جهات مختلفی برای ما اهمیت دارد، از اشتراکات فرهنگی، دینی و تاریخی گرفته تا موضوعات اقتصادی، سیاسی و کنسولی. کشورهای حوزه خلیح فارس هم به لحاظ دینی اشتراکات فراوانی با ما دارند و هم علایق و نگرانیها و موضوعاتی که ما را به هم پیوند میدهد با هیچ منطقهای در دنیا قابل مقایسه نیست.
به گزارش ایسنا، حمیدرضا آصفی در ادامه یادداشت خود در خبرآنلاین نوشت: در زمینه اقتصادی اکثر این کشورها، مثل امارات، کویت، عربستان سعودی و قطر در اوپک هستند و نفت دارند و این همان چیزی است که ما هم داریم. یعنی این تواناییها میتواند به هم کمک کند. البته باید به این توجه کنیم که در برخی مواقع این به صورت رقابت در میآید. به هرحال اینها ظرفیتهایی است که میتواند در خدمت هم در بیاید. در اوپک و جاهایی از این دست میتوان همکاریهای بسیاری کرد. در زمینههای دیگر این کشورها میتوانند از صدور خدمات فنی و مهندسی ما استفاده کنند و میتوانیم در آنجا حضور جدی داشته باشیم. این هم یکی از مسایلی هست که میتوان دو طرف را به هم پیوند داد.
در بعد اقتصادی جمهوری اسلامی میتواند کالاهای غیر نفتی، اعم از کشاورزی و صنعتی و سنتی را به این کشورها صادر کند. این کشورها به این قبیل کالاها نیازمند هم هستند.
یکی از مسایل دیگری که دو طرف را به هم پیوند میزند حضور بسیار زیاد ایرانیها در این کشورهاست. در امارات بیشترین تعداد ایرانی وجود دارد و در کشورهای دیگر هم به تناسب وجود دارند. این یک ظرفیت خوبی برای جمهوری اسلامی است. خیلی از ایرانیها در توسعه و عمران این کشورها هزینه کردهاند و سرمایهگذاریهای مادی و معنوی داشتهاند، اینها سرمایههایی است که باید به آنها توجه بشود.
از مسایل مهم دیگری که بین ما و این کشورها وجود دارد حوزه امنیت، قاچاق و تروریسم است. ایران سر راه ترانزیت مواد مخدر قرار دارد. این مواد از مرزهای شرقی میآید و معمولا یا از طریق ترکیه به اروپا میرود و یا به این کشورها قاچاق میشود. این هم یکی از نگرانیهایی است که طرفین دارند و میتوانند با هم کار کنند. بحث حضور ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس در سازمان کنفرانس اسلامی و در مجامع دیگر از موضاعات مهم دیگری است که همکاری ما و اینها به ظرفیتهای طرفین اضافه کند. این موضوعات باید حتما در دستور کار دولت آینده قرار بگیرد.
در چند سال گذشته فاصله ما با کشورهای حاشیه خلیج فارس زیادتر از قبل شده است. فکر میکنم که هر دولتی باید یک حساب ویژه روی همسایگان و یک حساب ویژهتر روی حوزه خلیج فارس باز کند. میزان سوءتفاهم میان ما و این کشورها بیشتر شده است و بخشی از این ناشی از تحرکات و مداخلات خارجی بوده است که این کشورها را تحت تاثیر قرار داده است. بخشی هم به خاطر شرایط منطقه بوده است که این فضا به وجود آمده است و بخشی هم به خاطر سوتفاهم و عدم ارتباط و کانال ارتباطی درست بین ما و این کشورها بوده است. اینها رئوس کارهایی است که باید دولت آینده در دستور کار خود قرار بدهد.
البته این تنها مربوط به ما نیست طرف مقابل هم باید بداند که همکاری با ما موجب تقویت او میشود و دوری از ما کمکی به توسعه ، پیشرفت و امنیت آنها نمیکند. طرحی پیشتر از اینها مطرح بود با عنوان طرح امنیت منطقه موسوم به 6+2 . یعنی 6 کشور حوزه خلیج فارس به اضافه یمن و عراق که بتوانند امنیت را در منطقه ایجاد بکنند. ایران یک طرح امنیتی با سعودیها داشت که به نظرم باید آن را احیا کنیم. این طرح توسط آقای روحانی در زمانی که دبیر شورای عالی امنیت ملی بودند امضا شد. آن طرح و طرحهایی از آن دست باید احیا و تنظیم بشوند و در دستورکار قرار بگیرد.
باید کمیسیونها مشترک ویژه و اقتصادی در دستور کار ایران و همسایگان حاشیه خلیج فارس قرار گیرد. وزارت خارجه باید اولویت خود را روی این مناطق قرار بدهد. باید از ظرفیتهای وزارت خارجه در این مناطق استفاده بشود.
انتهای پیام