روستای تاریخی ابیانه در تاسوعا و عاشورای حسینی میزبان هیچ گردشگری نخواهد بود تا آداب و سنن گذشته‌ی خود را حفظ کند.

مدیر پایگاه پژوهشی ابیانه در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این مطلب اظهار کرد: از حدود پنج سال پیش، براساس برنامه‌ریزی مسئولان شهری نطنز و ابیانه، در تاسوعا و عاشورا به‌جز اهالی بومی ابیانه‌، هیچ گردشگری نمی‌تواند به این روستای تاریخی وارد شود. هیأت امنای ابیانه با همراهی نیروی انتظامی در 15 کیلومتری روستا و کنار پل «هنجن» با گردشگران گفت‌وگو و آن‌ها را مجاب می‌کنند که در این دو روز به ابیانه وارد نشوند.

روح‌الله احمدی با اشاره به ظرفیت حدود 500 نفری ابیانه و حدود چهارهزار نفر بومی این روستا که در عاشورا و تاسوعا به آنجا می‌روند، افزود: این کار با هدف حفظ آداب و سنن گذشته و زنده ماندن آن‌ها انجام می‌شود.

به گزارش ایسنا‌، یکی از اهالی ابیانه نیز در این‌باره به خبرنگار ایسنا گفت: به‌دلیل آسیب‌هایی که به‌خاطر ورود گردشگر در زمان برگزاری چنین مراسمی در ابیانه ایجاد شد و همچنین نبود فضا و زیرساخت‌های گردشگری، از چند سال پیش فرمانداری نطنز از ورود گردشگران به این روستا جلوگیری کرد.

عباس شاکری با اشاره به تغییرات زیادی که در پست‌های مدیریتی در شهرستان نطنز ایجاد می‌شود، ادامه داد: این‌گونه اقدامات سبب تغییر در چنین برنامه‌هایی می‌شود و هیچ ثباتی در این‌گونه تصمیم‌ها وجود ندارد.

او با اشاره به ورود بی‌رویه‌ی گردشگران به این روستای تاریخی و فروپاشی روستا، گفت: متأسفانه در این میان، هیچ بهایی به مردم محلی و افراد بومی داده نمی‌شود. هشت سال پیش یک طرح‌ هادی برای ابیانه تهیه شد و چند سال پیش نیز طرح تفصیلی ابیانه تهیه شد؛ ولی متأسفانه این طرح هنوز به تصویب نرسیده است.

وی با اشاره به ساخت و سازهای بی‌رویه‌ای که در ابیانه انجام می‌شود،‌ اظهار کرد: روستای ابیانه در حال نابودی است، قبلا اداره‌ی برق با کابل‌کشی به روستا آسیب زد. اکنون نیز اداره‌ی گاز با کشیدن لوله‌های روی کار در حال نابود کردن منظر این روستاست. متأسفانه روستای ابیانه مدیریت و برنامه‌ی خاصی ندارد و اقدام خاصی برای حفاظت از روستا انجام نمی‌شود.

شاکری به سرانجام رساندن طرح‌ هادی را در روستای ابیانه مهم‌ترین کاری دانست که انجام آن ضروری است و افزود: بخشی از تقصیرات در این زمینه بر گردن سازمان میراث فرهنگی است. ابیانه به‌خاطر علاقه‌ی مردم بومی‌اش هنوز پابرجاست، وگرنه نابود می‌شود.

انتهای پیام