«از وقتی «سوباتان» روستای هدف گردشگری شده، اصلا هیچ قدمی برای توسعه یا بهبود وضعیت آن برداشته نشده و روستا تقریبا از حالت عادی خارج شده است.»
این‌ها بخشی از حرف‌های بهمن جلیلی، یکی از اهالی روستای سوباتان است که در دانشگاه فقه تدریس می‌کند و مدیر مدرسه‌ای در تالش است و تصمیم دارد با تعدادی از فعالان گردشگری و اهالی بومی روستا، انجمن دوست‌داران طبیعت سوباتان را راه‌اندازی کند.
او در تشریح شرایط این روستای هدف گردشگری، به دیدگاه متفاوت مردم محلی این منطقه واقع در استان گیلان برای تغییر وضعیت روستای سوباتان اشاره کرد و به خبرنگار سرویس گردشگری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) گفت: مردم این منطقه در حال حاضر دو دیدگاه دارند؛ عده‌ای معتقدند باید همان شکل سنتی و قدیمی سوباتان حفظ شود و هیچ‌چیز تغییر نکند و مردم هم برای ییلاق با اسب به این منطقه بیایند، اما واقعیت این است که این تفکر از بین رفته و سوباتان از آن حالت خارج شده است که فقط استفاده‌ی بومی از آن شود، چراکه با وجود نداشتن راه مناسب و دیگر امکانات، گردشگران در تعطیلات آخر هر هفته و تابستان‌ها با پای پیاده تا این روستا می‌آیند.
وی ادامه داد: با وجود مسافرت هزاران نفر گردشگر در زمان‌های خاص به این روستا، تا کنون هتل و اقامتگاهی در سوباتان ساخته نشده است و مردم هم مجبورند در حیاط خانه‌ها چادر بزنند، یا در مسجد اقامت کنند و یا به خانه‌های مردم روستایی بروند، آن‌وقت است که تفاوت‌های رفتاری و اجتماعی گردشگران با مردم روستا به‌چشم می‌آید و معضلات اجتماعی بروز می‌کند. در نتیجه، شورای تأمین شهرستان تالش هم جلسه می‌گذارد که نیروی انتظامی در منطقه مستقر شود و جلوی گردشگران را بگیرد. آیا این وضعیت خوب است یا باید فکری به حال سوباتان کرد و آن را سامان داد؟
جلیلی تأکید کرد: باید به مردم روستا اطلاع‌رسانی شود، سایت‌هایی را راه‌اندازی کرد و به گردشگران و آژانس‌هایی که تور «سوباتان» و دریاچه‌ی «نئور» را اجرا می‌کنند، آموزش‌هایی داد و آن‌ها را از شرایط و امکانات این منطقه مطلع کرد.
او در ادامه به مشکلات این روستای گردشگری اشاره کرد و توضیح داد: بزرگ‌ترین معضل این منطقه، نبود راه مناسب است. گردشگران و اهالی روستا مجبورند راه 18 کیلومتری لیسار تا سوباتان را در مسیری به طول 60 کیلومتر طی کنند، فقط به این خاطر که جاده‌ی مناسبی تا کنون ساخته نشده است. از سوی دیگر، با وجود سکونت 400 خانوار در این روستا، ولی هنوز اقدامی برای انتقال برق به سوباتان نشده است و شب‌های این روستا با موتورهای برق که استفاده از آن‌ها هزینه‌ی بالایی دارد، روشن می‌شود.
وی اظهار کرد: سیستم آب لوله‌کشی در این روستا غیرفنی است و به‌جز تعداد معدودی از ساکنان، بیشتر مردم از این نظر در مضیقه‌اند. علاوه بر این، پوشش مخابراتی این منطقه با وجود نصب دکل تلفن همراه از دو سال پیش تا کنون، هنوز برقرار نیست، خانه‌ی بهداشت وجود ندارد و مردم حتا برای درمان بیماری‌های سطحی خود مجبورند کیلومترها راه بروند.
او با بیان این‌که سوباتان پس از پیگیری‌های فراوان، اکنون یک دهیار فصلی دارد، گفت: با این حال و حتا از زمانی که این روستا هدف گردشگری شد، هیچ قدمی برای بهبود اوضاع یا توسعه‌ی آن برداشته نشده است.
وی اضافه کرد: مردم دیگری در این روستا هستند که معتقدند باید سوباتان به مرکز گردشگری تبدیل شود. به هر حال این منطقه دیگر بین تورها و آژانس‌ها شناخته شده و یکی از مسیرهای اصلی پیاده‌روی گردشگران طبیعت است و سالانه گردشگران خارجی زیادی به آن سفر می‌کنند. بنابراین حتا اگر عده‌ای معتقد باشند، سوباتان باید به‌شکل سنتی حفظ شود و توسعه نیابد، باز گردشگران می‌آیند و در روستا کمپ می‌زنند و رسیدگی نکردن به این وضعیت فقط سبب ساخت غیراصولی خانه‌ها و اسکان نامناسب مسافران در روستا می‌شود. باید به موازات رشد گردشگری در این منطقه، امکانات و نیازهای آن، دست کم برای مردم محلی تامین شود.
انتهای پیام