رييس شوراي مديريت حوزه علميه تهران گفت: مقاطع زندگي معصومين(ع) با يكديگر متفاوت بوده است و ما با توجه به منابع تاريخي شاهد اين هستيم كه در برخي مواقع آنها با محدوديت‌هاي بسياري روبه‌رو بوده‌اند و در برخي مواقع نيز اينگونه نبوده است.

حجت‌الاسلام والمسلمين علي‌اكبر رشاد در گفت‌وگو با خبرنگار دين و معارف خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) افزود: درمورد امام هادي (ع) بايد گفت كه آن بزرگوار در كمال مظلوميت و محروميت بودند و به دليل ايجاد محدوديت از سوي حكومت وقت، ايشان در پادگان نگهداري مي‌شدند و در نهايت نيز در سن كمي به شهادت رسيدند كه اين را مي‌توان از دلايل غربت ايشان چه در زمان خود و چه در زمان حاضر دانست.

وي در پاسخ به اين پرسش كه "به نظر شما دليل مظلوميت حضرت امام هادي (ع) و پدر بزرگوارشان و اينكه كمتر به شخصيت و سيره آن بزرگواران پرداخته مي‌شود چيست؟" اظهار كرد: در مورد اين‌كه شخصيت ائمه بعد از امام رضا(ع) ـ كه آنها را «ابناء الرضا» يعني فرزندان امام رضا(ع) مي‌نامند ـ كار كمتري شده است، بايد گفت كه اين مورد علل مختلفي دارد كه يكي از آنها را مي‌توان به دليل كار تدبير شده‌اي دانست كه بر اساس آن تلاش شده است تا شخصيت اين بزرگواران مسكوت بماند و اين امر از ناحيه دستگاه خلافت و حاكميت غاصب انجام مي‌شد.

رييس شوراي مديريت حوزه علميه تهران افزود: برخي از ائمه (ع) مانند امام هادي (ع) و امام حسن عسگري (ع) كه از آنها به عنوان «عسگريين» ياد مي‌كنيم عمده عمرشان را در پادگان و تحت‌الحفظ گذراندند تا بدين وسيله مانعي جهت شناخته شدن آنها در سطح جامعه ايجاد شود و حكومت مي‌خواست كه با انجام اين محدوديت، آن ائمه بزرگوار با ديگران ارتباط نداشته باشند و مردم نيز به آنها مراجعه نكنند و هم‌چنين آنها نتوانند مطالب خود را به مردم گفته و تعاليمشان را به آنها عرضه و القا كنند. بنابراين از يك جهت به نظر من دلايل عمده وجود اين مظلوميت و غربت، رسوبات همان دسيسه‌ها و توطئه‌هاي دستگاه خلافت است كه تاثير خود را در تاريخ گذاشته و بطور ناخواسته هنوز هم ادامه دارد.

رشاد ادامه داد: نكته دوم كه البته مي‌توان آن را جزو نكته اول نيز دانست، اين است كه ائمه بعد از امام رضا(ع) در سنين كم به شهادت رسيدند و عمرشان كوتاه بوده است و گويي امكان جلوه‌گري نداشتند و همين نكته نيز موجب شده است كه از آن بزرگواران حديث كمتري موجود باشد و انس كمتري با تعاليم آنها در سطح جامعه در طول تاريخ وجود داشته باشد.

وي خاطرنشان كرد: اخيرا نيز از ناحيه جريان‌هاي استكباري، غربي‌ها، جريان‌هاي انحرافي و به معناي غلط آن جريان‌هاي روشنفكري يك عطف توجه خاصي به سوي «ابناء‌الرضا» بويژه عسگريين(ع) شده است كه از موارد آن مي‌توان به تخريب مرقد و حرم مطهر آن بزرگواران اشاره كرد كه در همين چارچوب قابل تحليل است و اين سوال در ذهن افراد ايجاد مي‌شود كه در ميان آستان‌ها و حرم‌هاي ائمه در سراسر جهان و هم‌چنين اماكن متعلق به ديگر اولياي الهي، چرا بايد وهابيون متوجه حرم عسكريين(ع) شوند؟ كه بايد گفت اين خود يك مبنايي دارد.

رييس شوراي مديريت حوزه علميه تهران افزود: تصور من اين است كه اين كار در راستاي مواجهه با توسعه و بسط تشيع و آرمان‌هاي انتظار صورت مي‌پذيرد و دشمنان در حقيقت با اين نوع فعاليت‌هاي خود تمركزشان در مساله فرج و انتظار است و ائمه ديگر مخصوصا عسكريين را كه در حقيقت پيشاهنگ عهد انتظار قلمداد مي‌شوند بيشتر مورد توجه قرار مي‌دهند و به تخريب آنها مي‌پردازند.

رشاد با تاكيد بر اينكه "در پرداختن به دلايل غربت امام هادي النقي(ع) و پدر بزرگوارشان ما نيز مقصر هستيم"، اظهار كرد: به هر حال ما به ديگر ائمه مانند حضرت امير(ع)، حسنين(ع) و امام صادق(ع) كم و بيش پرداخته‌ايم؛ هرچند كه حق آنها نيز ادا نشده است اما خود ما شيعيان، علما و حوزه‌هاي علميه نيز به شأن و شخصيت ائمه بعد از امام رضا(ع) كمتر پرداخته‌ايم.

وي اضافه كرد: اگر نگوييم كه ما در معرفي آن بزرگواران تقصير داشته‌ايم، بايد گفت كه در اين زمينه مبتلا به يك قصور هستيم زيرا به هر حال اگر شخصيت و تعاليم اين بزرگواران در دسترس بشريت قرار بگيرد نگاه به آنان طور ديگري خواهد بود و كمتر كسي جرأت مي‌كند كه اهانت‌هايي چون موارد اخير را به نسبت به آنها انجام دهد.

رييس شوراي مديريت حوزه علميه تهران در ادامه درباره نكته ويژه‌اي كه در زندگاني امام هادي(ع) مي‌توان مورد توجه قرار داد، گفت: نكته ويژه كه مي‌توان در مورد حضرت هادي(ع) توجه داشت اين است كه ما ملاحظه مي‌كنيم در طول تاريخ حيات ائمه (ع) تا عصر حيات آن حضرت رفته رفته دستگاه خلافت نسبت به ائمه (ع) حساسيت بيشتري يافته و محدوديت آن بزرگواران از جمله امام هادي (ع) مضاعف مي‌شود و اين موضوع تا جايي ادامه پيدا مي‌كند كه در زمان حيات امام هادي (ع) و همچنين امام حسن عسگري (ع) اين دو بزرگوار در پادگان نگهداري مي‌شدند و اين نشان مي‌دهد كه محدوديت پيشوايان ديني يك جريان تاريخي است.

رشاد با بيان اين‌كه "دوره‌هاي زندگي ائمه اطهار(ع) متفاوت بوده است"، يادآور شد: به طور مثال امام صادق(ع) در مقطعي از زندگي خود به گونه‌اي محدود بودند كه وقتي يك نفر مي‌خواست با ايشان ملاقات كند و سوالي از ايشان بپرسد در قالب يك دستفروش درمي‌آمد تا به عنوان ميوه‌فروش به منزل آن امام همام رفته و از ايشان سوال خود را بپرسد ولي برعكس در دوره ديگري از زندگي امام صادق(ع) مي‌بينيم كه ايشان داراي 4 هزار شاگرد مي‌شوند كه در جلسه درس ايشان حاضر مي‌شوند. بنابراين دوره‌هاي زندگي ائمه(ع) متفاوت بوده و در بعضي از مواقع ايشان بسيار محدود بودند ولي در برخي مواقع نيز داراي بسط يد بودند.

رييس شوراي مديريت حوزه علميه تهران تصريح كرد: البته بايد دانست ائمه متأخرتر مخصوصا امام هادي(ع) و امام حسن عسگري(ع) همه عمر را در محدوديت سپري كردند و اين نشان‌دهنده كمال مظلوميت آن دو بزرگوار است و گاهي اين مظلوميت‌هاي تاريخي دنباله دارد و متاسفانه مي‌بينيم كه هنوز هم ادامه يافته است.

وي در پايان تاكيد كرد: حكم كساني كه به ائمه معصومين(ع) توهين مي‌كنند در حكم كساني است كه مرتكب سب‌النبي مي‌شوند و در حكم ناصبين خواهند بود و اگر آگاهانه اقدام به سب و توهين به ائمه معصومين(ع) كرده باشند آنها حكم ناصبي را دارند و همان حكمي بر آنها جاري است كه بر مرتد جاري است.

انتهاي پيام