انجمن سينماداران با صدور بيانيه‌اي نسبت به ريزش مخاطب در سينما هشدار داد.
به گزارش خبرنگار بخش سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) در اين بيانيه كه به امضاء محمد قاصد اشرفي رئيس هيات مديره انجمن سينماداران رسيده آمده است:«سينما صنعتي است كه در اكثر كشورهاي جهان به چرخش اقتصادي آن اهميت بسياري داده مي‌شود. متاسفانه در كشور ما خصوصا در دهه‌هاي اخير شاهد ناهمگوني و افت‌وخيزهاي بسياري در حوزه سينما بوده‌ايم، از يكسو تمركز يكطرفه حمايت‌هاي خاص دولتي در بخش توليد و از سويي ديگر عدم حضور فعال فيلمسازان و كارگردانان مطرح، شرايط ظهور فيلمهاي بي‌محتوا، يكنواخت و كم مخاطب را به وجود آورد و در نهايت سالنهاي سينما را با بحران شديد مالي مواجه نمود. اكنون كه بحران اقتصادي به صورت جدي سالنهاي سينما را تهديد مي‌كند. در اين وانفسا آنچه بيش از همه سينماداران را مايوس نموده، عدم شناخت صحيح از معضلات اساسي سالنهاي سينماست.
سالهاست سينماداران زنگ خطر را شنيده‌اند و وضعيت بد اقتصادي سالنهايشان را نيز به تمام مسوولين كشور يادآوري كرده‌اند. اما گويا بحران كاهش مخاطب و اثرات موثر آن بر اقتصاد سينما، زنگ خطري است كه صداي آن تازه به گوش اهالي سينما رسيده است!... اما متاسفانه تا به امروز راهكارهايي كه جهت برون‌رفت از اين بحران ارائه شده حتي به عنوان مسكن‌هاي مقطعي نيز كارايي ندارد.
آمار و ارقام دهه اخير نشان دهنده آن است كه كليه شاخص‌هاي فروش خوب، مانند توليد و توزيع و سالنهاي سينما، سير صعودي داشته‌اند. در مقابل باز هم با كاهش روزافزون مخاطب مواجه بوده‌ايم و تنها دليل مواجه آن چه بخواهيم و چه نخواهيم نزول كميت و كيفيت فيلمهاي توليد شده است.
ادامه چنين روندي به زودي سالنهاي موجود را نيز به تعطيلي كشانده و آن وقت زماني مي‌رسد كه ديگر مخاطبين حاضر نيستند حتي به صورت رايگان نيز به تماشاي اين فيلمها بنشينند.
وقتي صورت مساله را پاك كنيم، چنين نتيجه‌اي نيز حاصل مي‌شود. مشكل سينماي كشور ما عميق‌تر از كمبود سالن، افزايش بهاي بليط، اكران فيلمهاي خارجي، شبكه‌هاي ماهواره‌اي، تلويزيون، اينترنت و توزيع فيلم است. مشكل سينماي ما نبود فيلم خوب و مناسب با نياز جامعه و مخاطب است. متاسفانه اخيرا به دليل كمبود سوپراستارهاي مخاطب‌پسند با پديده جديدي ( اكران چند فيلم با حضور يك هنرپيشه) مواجه‌ايم...! كه حتي در عقب‌مانده‌ترين كشورها نيز شاهدآن نيستيم. چنين گاف‌هاي بزرگي توهين آشكاريست به حق انتخاب مخاطب، آن هم در كشوري كه با انحصارطلبي توليدات داخلي بدون ايجاد امكان رقابت با فيلمهاي خارجي به اندازه كافي مخاطب را در محدوديت توليدات داخلي در تنگنا قرار داده و اكنون با اكران همزمان 5 فيلم با حضور يك هنرپيشنه مخاطب را دچار سردرگمي نموده و عرصه انتخاب را بر او تنگ‌تر مي‌نمايد.»
انجمن سينماداران در ادامه آورده است: «نتيجه‌اي كه حاصل مي‌شود اگرچه به سود تهيه‌كننده نيز نيست، اما سالنهاي سينما را با افت بيش از اندازه فروش مواجه نموده است.
سينماهاي كشورمان بحران‌هاي بسياري را پشت سر نهاده‌اند، ناهمگوني در حوزه توليد و نمايش، و اكرانهاي متوالي ناموفق، بسياري از سالنهاي كشور را از گردونه فعاليت خارج نموده است.
لذا با وجود اينكه دفاتر انگشت‌شمار ديروز توليد وپخش فيلم، امروزه به صورت باورنكردني افزايش يافته است. امادر مقابل آن در اين آشفته‌بازار از حدود بيش از 500 سالن سينماي گذشته فقط تقريبا حدود 280 سالن سينماباقي مانده است. كاملا مشهود است ادامه چنين روندي در توليدات سينمايي سالنهاي بيشتري را از گردونه فعاليت خارج مي‌نمايد. بهتر است اين پس لرزه‌هاي قبل از زلزله را جدي بگيريم.
در شرايطي كه فيلم خوب كيميا شده است با اشتباهات جبران ناپذيري همچون اكران عيد فطر بيش از اين تيشه به ريشه سالنهاي سينما نزنيم.
فيلم و سينما دو مقوله لاينفك صنعت سينما بشمار مي‌آيند. لغزش يكي نابودي ديگري را رقم مي‌زند.
بديهي است زمينه‌هاي پيشرفت و رونق طرفين نيز مي‌بايست به صورت مساوي اعمال شود تا نتيجه‌اي كه حاصل مي‌شود به نفع بدنه سينما باشد.
متاسفانه حس سودآوري بيشتر در فيلمسازانمان هويت سالنهاي سينما را مخدوش نموده و فاصله كم اكران در سينماها با نمايش خانگي، آن هم به صورت سهل الوصول‌ترين راه‌ها از طريق سوپرماركتها و بقاليها، از يك طرف وجهه فيلمسازان خوب و صاحب سبك را زير سوال برده و از طرف ديگر موجب طرد مخاطب از سالنهاي سينما به جهت دست يافتن آسان به فيلم نمايش خانگي مي‌شود. لذا بديهي است افزايش زمان اكران فيلم تا نمايش خانگي به بيش از 6 ماه مي‌تواند روزنه اميدي باشد به جذب مخاطب بيشتر در سينما.
به گزارش ايسنا، در ادامه اين بيانيه آمده است: «متاسفانه سينماي ما هنوز اندرخم يك كوچه مانده است... و تا به امروز هر تصميمي كه گرفته شده است، نه براي تعالي اين صنعت، كه در جهت سقوط بوده است، در حالي كه به نظر مي‌رسد اكنون زمان آن فرا رسيده است كه رويكرد پيشرو و نه واپس‌گرا را در سينماي خود تقويت نماييم.
اگرچه سينماداري هنوز در كشورهاي جهان حرفه‌اي پردرآمد محسوب مي‌شود متاسفانه در كشور ما به دليل سياستهاي نامناسب، و رويارويي با معضل توليدات ضعيف و بي‌مخاطب، سينماداران به سختي از عهده هزينه‌اي سرسام‌آور حفظ سالنهايشان برمي‌آيند و اكثرا نيز به دليل ديركرد پرداخت پورسانت فيلمهايشان با تحريم اكران فيلم نيز مواجه بوده و در بعضي موارد حتي سينماي خود را نيز از دست داده‌اند. در چنين وضعيتي بخش خصوصي نيز هيچگونه رغبتي به سرمايه‌گذاري در بخش سينماداري نخواهد داشت. اهدافي كه مي‌بايست درراستاي جذب بخش خصوصي اعمال شود، تاكنون منجر به به دفع هرنوع سرمايه‌گذاري در اين حوزه شده است. مساله مهمي كه مسوولين سينمايي كشور نمي‌توانند به سادگي از آن بگذرند.
در شرايطي كه سالنهاي سينما به ورطه ورشكستگي كامل سوق داده مي‌شوند، حذف انواع و اقسام عوارض مانند (5% عوارض بليط سينما ـ عوارض نوسازي ـ عوارض مشاغل و غيره ...) كه توسط شهرداري و شوراي اسلامي شهر تهران بر اين مراكز فرهنگي هنري تحميل مي‌شود. مي‌تواند بارقه اميدي باشد براي بقاي سينما ... آن وقت صدافسوس به جاي حذف عوارض گوناگون شاهد بروز گونه جديدي به نام ( ماليات 3 درصد ارزش افزوده) هستيم. واقعا چگونه مي‌توان چند نوع عوارض از سينماهاي بدون بازده اقتصادي دريافت نمود!! كاملا روشن است كه اجراي چنين تصميماتي ريشه سينماهاي باقي مانده كشور را نيز قطع مي‌كند و براي مالكان سالنهاي باقيمانده تبديلشان به انبار يا پاركينگ، آبرومندانه‌تر به نظر مي‌رسد. اميدواريم مديران سينمايي كشور و دلسوزان صنعت سينما، بدور از فرافكني‌ها و جوسازي‌هاي مخرب، راهكارهاي مناسب و صحيحي را برگزينند و از نابودي فيلم و سينما جلوگيري نموده و با انتظام بخشي در توليدات داخلي و اختصاص 30درصد از اكران به فيلمهاي خارجي در جهت خروج سينماي كشور از هر نوع سيستم انحصارطلبي و تك محصولي آنهم به بهانه حمايت از توليدات داخلي خودداري نموده، و با ارج نهادن به شان سينماداران، كه تا به امروز سرمايه‌هاي خاموششان را بدون هيچگونه بازدهي اقتصادي حفظ نموده‌اند. درحمايت از فيلم و سينما با معافيت كامل هر نوع ماليات و عوارض‌هاي كمرشكن حداقل به مدت ده سال، مانع سقوط و انحطاط سينماي كشور گردند. وضعيت سينما را به بالندگي كه شايسته آن است رهنمون نمايند.
اين سينما به اتاق فكري نياز دارد كه از دلسوزان و كارشناسان حرفه‌اي صنفي ( فيلمنامه‌نويسان، كارگردانان مطرح، تهيه كنندگان و سينماداران) تشكيل شده باشد تا به جاي حركت در مسير (عليه سينما) در (كنار سينما) قرار گيرد.»
انتهاي پيام