يك مدرس زبان و ادبيات فارسي گفت: شيخ عطار جهان هستي را پرتوي از نور حق مي‌داند و معتقد است كه از طريق عقل و استدلال بر مسائل نمي‌توان اصل الهي را دريافت كرد. مهدي تدين نجف‌آبادي در آستانه روز بزرگداشت عطار (25 فروردين) در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در خوزستان، بيان كرد: عطار بزرگ‌ترين شاعر و عارفي است كه در قرن ششم و بعد از سنايي غزنوي آثار بسيار باارزشي را در شعر عرفاني فارسي به جا گذاشته است. خسرونامه، الهي‌نامه، مصيبت‌نامه، منطق‌الطير، اسرارنامه و تذكرة الاوليا از منظومه‌ها و آثار مهم اوست. او اضافه كرد: در بين اين آثار، منطق‌الطير هنرمندانه‌ترين اثر عطار است كه به داستاني عرفاني از زبان مرغان بيان شده است. در اين اثر حركت اهل سلوك به سوي حق به صورت رمزي در شكل حركت مرغان جهان به سوي سيمرغ تبيين شده است. در اين كتاب وادي‌هاي هفت‌گانه سير و سلوك شامل طلب، عشق، معرفت، توحيد، استغنا، حيرت، فقر و فنا بيان شده‌اند. هر كدام از اين وادي‌ها توسط عطار توضيح و شرح داده شده است. تدين نجف‌آبادي خاطرنشان كرد: يكي از داستان‌هاي مورد توجه منطق‌الطير، داستان شيخ صنعان است. در اين داستان، مهم‌ترين مسأله عرفان، كه عشق الهي است، به صورت رمزي بيان شده و عاشق تمامي وادي‌ها را براي رسيدن به معشوق پشت سر مي‌گذارد تا جايي كه شيخ صنعان در عشق به معشوق خود به كلي از خويشتن خويش و آن‌چه به عنوان تعلقات است، بيرون آمده و به فنا رسيده است. او اظهار كرد: ‌شيخ عطار تنها از طريق عمل بر وفق دين و شرع مقدس و سير و سلوك صوفيانه و عارفانه به حق مي‌رسيد و مسائل اصلي و اساسي وجود را از طريق تجربيات شخصي و از راه دل و تصفيه باطن دريافت مي‌كرد. او ادامه داد:‌ عطار از صوفيان خانقاهي نبود. او به شغل عطاري مشغول بوده است؛ پس بر اين اساس او صوفي خانقاهي نبوده؛ آن‌چنان كه خود نيز گفته است: "به داروخانه پانصد شخص بودند/ كه در هر روز نبضم مي‌نمودند." اما آن‌چه كه در مورد او عجيب است، اين است كه او با اين همه اشتغال اين ميزان آثار عرفاني داشته است. اين مدرس زبان و ادبيات فارسي با اشاره به اين مطلب كه عرفان عطار به معناي شناخت خدا و خويش از عرفان ديگران متمايز است، عنوان كرد: عرفان عطارعرفان صرفا عاشقانه يا زاهدانه نيست. در اشعار عطار آن شور و عشق مولانا ديده نمي‌شود؛ بلكه او به مسأله دين و حقايق الهي به صورت علمي توجه زيادي دارد. او خوانندگان خود را به رعايت همه جزييات دين دعوت مي‌كند. آثار او بنياد عرفان اسلامي در دين است و كسي كه مي‌خواهد از او عرفان بياموزد، بايد معتقد به دين باشد. ‌تدين نجف‌آبادي درباره ارادت مولانا به عطار نيز گفت: مولانا در مثنوي‌اش از عطار نام برده و ظاهراً مثنوي را مولانا به تشويق حسام‌الدين كه خليفه اوست و به تقليد از مثنوي‌هاي عطار سروده است. مولانا حتا مريدان خود را به خواندن آثار عطار تشويق مي‌كرد. او سپس درباره پايان زندگي عطار بيان كرد: به نظر بسياري از مورخان ظاهراً عطار در حمله مغول به شهر نيشابور و كشتار فجيع مغولان در سال 618 قمري به قتل رسيده است. گرچه تاريخ ديگري در مورد وفات وي نوشته‌اند؛ بر اساس شواهد موجود و حمله مغول در آن سال، وفات او در حدود همان سال 618 قمري بوده است. انتهاي پيام