كيومرث پوراحمد گفت: دغدغه‌هاي ما موضوعات جديدي نيست، از ديرباز بوده تا حالا كه شكل خاصي به خودش گرفته است و شرايط را براي ساخت فيلم سخت‌تر كرده است.

سخنگوي مجمع فيلم‌سازان سينماي ايران در آستانه‌ي ـ 21 شهريور ماه ـ روز ملي سينما درباره‌ي دغدغه‌ي كارگردانان در گفت‌وگويي با خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با بيان اين مطلب گفت: يكي از دغدغه‌هاي اصلي ما؛ سانسوري است كه در دوره‌هاي مختلف بگونه‌هاي متفاوت و آزاردهنده وجود داشته است و مساله‌ي ديگر ذهن‌هاي بسته پر از سوءتفاهمي است كه از فيلم‌ها مسايلي برداشت مي‌كنند كه عجيب و غريب است.

و بخش ديگري از دغدغه‌ي ما به فقر سينماي ايران برمي‌گردد. به نظرم نخواستند مسئولان، اين سينما رشد واقعي خود را داشته باشد، به همين دليل هم از آن حمايت واقعي نكردند.

كارگردان «شب يلدا» از دغدغه‌هاي ديگري به عنوان دغدغه‌هاي مقطعي نام برد به ايسنا گفت:مثلا ماموريت فارابي كه بابت آن تاسيس شد، تمام شده است و فارابي بايد تعطيل بشود اما نه‌تنها تعطيل نشده است بلكه مديري در راس آن قرار گرفته است كه تعاملي با سينماگران ندارد.

او ادامه داد: در اين شرايط من با اينكه با تلويزيون بر سر پخش پُر ازسانسور و تكه تكه شده «اتوبوس شب» قهر بودم اما تلويزيون را ترجيح دادم و رفتم سريال ساختم براي اينكه تصور اينكه با شخص آقاي شاه‌حسيني روبرو بشوم برايم بسيار آزاردهنده بود.

كيومرث پوراحمد در بخش ديگري از اين گفت‌وگو به نوع فيلم‌هاي اكران شده در سالهاي اخير اشاره كرد و گفت: فيلم‌هاي كه اين اواخر در سينماها اكران عمومي شده است را در اتوبوس‌هاي بين‌شهري مي‌ديدم.! متاسف شدم بخشي از آنها در نهايت ابتذال بود. اصولا در اين نوع فيلم‌ها به سناريو توجه نمي‌شود و فقط برايشان مهم است كه سوژه مردم را به سينما بكشاند و مسايل تكنيكي و حرفه‌اي اصلا در آنها مورد توجه قرار نمي‌گيرد و متاسفانه اين نوع فيلم‌ها دارند به شعور مردم توهين مي‌كنند.

كارگردان «اتوبوس شب» ادامه داد: اين شرايط حاصل سياستگذاري‌ها است كه نتايج آن مي‌شود؛ فقر سينماي ما و عدم مديريت و تهيه‌كنندگاني كه واقعا از فرهنگ بوي نبردند. به قول آقاي محمد علي نجفي اين نوع تهيه‌كنندگان جنس تفكرشان از سرمايه است و ما جنس سرمايه‌مان از نوع تفكرمان است.

پوراحمد همچنين به‌ شرايط فيلم‌نامه‌نويسي نيز اشاره كرد و به ايسنا گفت: در اين شرايط و با نوعي از تفكراتي كه از سرمايه تشكيل شده است، سناريو ارزش ندارد و پول قابل توجهي هم به آن تعلق نمي‌گيرد. و همچنان ما تعداد سناريونويسان حرفه‌اي‌مان ـ يعني كساني كه از اين راه زندگي مي‌كنند ـ شايد به اندازه تعداد انگشتان يك‌ دست برسد و اينها نيز براي اينكه زندگي‌شان بگذرد، اينقدر مجبور هستند كار بكنند كه ديگر كار خوب بندرت مي‌توانند انجام بدهند.

انتهاي پيام