بهمن كريميان معتقد است: به نظر مي‌رسد كه هنوز صنعت سينماي ايران، حرفه لابراتوارها را خوب نشناخته كه متصديان اين حرفه اين‌چنين ناديده گرفته مي‌شوند.

رييس انجمن كاركنان لابراتوار در آستانه‌ي ـ 21 شهريور ماه ـ روز ملي سينما درباره‌ي دغدغه‌هاي اين صنف در گفت‌وگويي با خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اذعان داشت:برخي مسايل و نگراني‌ها مانند امنيت شغلي ميان تمامي صنوف مشترك است، اما با توجه به ابزار و ادوات لابراتوار و امكان كاري آن‌ها، اعضاي اين حرفه بيش از سايرين در معرض خطر قرار دارند.

 او ادامه داد: در لابراتوار، ما از ابزارهايي استفاده مي‌كنيم كه بسيار گران قيمت هستند و خريد آن‌ها براي افرادي كه سرمايه كمي دارند، بسيار سخت و تقريبا غيرممكن است. ما اكنون در سراسر ايران تنها چهار لابراتوار داريم كه از اين ميان دو لابراتوار دولتي و دو مورد ديگر متعلق به بخش خصوصي است. نكته جالب هم آن‌كه علي‌رغم بهاي بالاي اين دستگاه‌ها، براي آن‌ها توجيه اقتصادي چنداني وجود ندارد. در خوش‌بينانه‌ترين حالت اگر سالانه صد فيلم توليد شود درآمد آن‌ها براي صنف ما ـ اگرچه ممكن است براي يك لابراتوار كافي باشد ـ اما براي چهار لابراتوار به هيچ عنوان كفايت نمي‌كند و به همين دليل هيچ‌كس حاضر نمي‌شود كه در اين بخش سرمايه‌گذاري كند.

كريميان همچنين عنوان كرد: با توجه به محدودبودن تعداد لابراتوارها، افرادي كه در اين زمينه كار مي‌كنند، پس از بازنشستگي ديگر قادر به ادامه فعاليت نخواهند بود و بايد تمام تجربيات خود را بي‌استفاده رها كنند. به همين دليل هم بنده فكر مي‌كنم كه كاركردن در لابراتوار از مشاغلي است كه امنيت شغلي آن در حد صفر قرار دارد و بعد از بازنشستگي تخصص افراد به هيچ عنوان قابل استفاده نيست.

 رييس انجمن كاركنان لابراتوار اين حرفه را يك حرفه ناشناخته معرفي كرد و گفت: بنده بر اين باورم كه صنعت سينماي ما، حرفه لابراتوار را خوب نشناخته است. دليل بنده براي اين ادعا هم اين است كه بچه‌هاي ما در اين صنف هيچ‌گاه ديده نمي‌شوند و هركجا كه صحبت از سينماست، اين بخش ناديده گرفته مي‌شود. حتي هنوز هم برخي از كارشناسان از لابراتوار تصوري قديمي دارند و فكر مي‌كنند كه لابراتوار يك زيرزمين تاريك است كه در آن به شست‌وشو و ظهور نگاتيو و فيلم مي‌پردازند. هنوز بسياري از كارشناسان ما از اصطلاح «شُستن فيلم» صحبت مي‌كنند، درحالي‌كه چنين تصوري به‌طور كل نادرست است و در نهايت نتيجه اين نوع تصورات نادرست اين است كه اين صنف به راحتي ناديده گرفته مي‌شود.

 او در ادامه با تأكيد بر اهميت مرحله لابراتوار در ساخت يك فيلم عنوان كرد: تمام سرمايه و زحمتي كه براي يك فيلم كشيده شده است، در نهايت به لابراتوار مي‌رسد و اگر كوچك‌ترين اتفاقي در اين مرحله بيفتد تمام آن زحمات و سرمايه بر باد خواهد رفت. لذا لابراتوار يكي از مراحل بسيار مهم است كه اهميت آن هنوز براي مسوولان نظام سينمايي ما حالت ناشناخته دارد.

كريميان همچنين اظهار كرد: اگر مسوولان سينمايي به اهميت اين مرحله از توليد يك فيلم توجه داشتند، نسبت به آن اين‌گونه بي‌مهر نبودند كه حتي يك تشويق را هم از ما دريغ كنند يا در تصميم‌گيري‌هاي كلان ما را خارج از چارچوب سينما قرار دهند.

رييس انجمن كاركنان لابراتوار در ادامه با تأكيد بر تخصص و دانش شاغلان اين حرفه، افزود: تمام شاغلان اين بخش بسيار فني و حرفه‌اي هستند و در موارد مختلف مي‌توانند به اظهارنظرهاي كارشناسانه بپردازند، اما ناديده گرفته مي‌شوند.

 كريميان در ادامه به گلايه از هيأت مديره خانه سينما پرداخت و به ايسنا گفت: شايد درحال حاضر از ميان 29 صنف خانه سينما تنها 5 يا 6 صنف با مديريت اين نهاد تعامل داشته باشند، درواقع بقيه صنوف به نوعي ماشين امضا تبديل شده‌اند و تنها براي بحث‌هاي مربوط به انتخاب و ... از آن‌ها نظر مي‌خواهند. اين موضوع به شخصه خود بنده را ناراحت مي‌كند و بابت اين موضوع چندين بار هم به مكاتبه پرداخته‌ام اما فايده‌اي نداشته است.

 او ادامه داد: آخرين اقدامي كه طي دو يا سه دوره اخير در جشن خانه سينما صورت گرفته است، اين بود كه از ميان اعضاي اين صنف يك نفر را مورد قدرداني قرار مي‌دهند. اما نكته جالب اين‌كه حتي براي انتخاب اين يك نفر هم‌صحبتي با اعضاي اين صنف صورت نمي‌گيرد و اينجا اين سوال پيش مي‌آيد كه چه كسي بهتر از صنف مي‌تواند به انتخاب برگزيده بپردازد و اگر قرار است كه اين مسئله در خارج از صنف انجام شود، برپايه چه معياري صورت مي‌گيرد؟ آيا واقعا صنف بهترين مرجع براي تصميم‌گيري در اين زمينه نيست؟!

 انتهاي پيام