در اسارت، اتحاد و انسجام واقعي همانند سروي تنومند ريشه دوانده بود و بدين ترتيب اسراي اين درخت تنومند مانند شاخه و برگ دور هم جمع كرده بود، اما زيباتر از همه اينكه در زمستان و پاييز اين درخت هيچگاه به خواب غفلت فرو نمي‌رفت. خداكرم نيك‌بخت متولد 1338 در حال حاضر با مدرك فوق ديپلم مديريت پس از سال‌ها كار در مخابرات ياسوج بازنشسته شده است. وي در سال 1361 داوطلبانه به جبهه رفت و در همان سال نيز در عين خوش دشت عباس با قرارگرفتن در محاصره دشمن به اسارت درآمد. نيك بخت در گفت‌وگو با خبرنگار ايسنا مي‌گويد:بعد از اسارت، ما را با دستان و چشمان بسته به زندان موصل و بعد از آن نيز به زندان‌هاي ديگري بنام‌هاي موصل 2 و 4 و رماديه انتقال دادند. در اسارت، شكنجه‌هاي روحي و رواني زيادي از جمله تماشاي با زور فيلم‌هاي مستهجن و... بر ما روا كردند اما آنچه باعث مي‌شد بدترين شكنجه‌ها را تحمل كنيم، بهره‌گيري از نماز، روزه و معنويات بود،‌ چرا كه ما در همه حال تنها به خداوند توسل داشتيم. نيكبخت، رحلت امام خميني (ره) را تلخ‌ترين خاطره دوران اسارت مي‌داند. وي با بيان خاطره‌اي گفت: يعقوب اهل تبريز يكي از بچه‌هاي مخلصي بود كه با نشان دادن ارادت خود به امام خميني (ره) اقدام به طراحي عكس ايشان روي موزائيك‌هاي زندان كرد و وقتي بعثيان از خدا بي‌خبر از اين كارش آگاه شدند آنچنان اين نوجوان را شكنجه كردند كه به شهادت رسيد. او از امكانات بهداشتي اين زندان‌ها چنين مي‌گويد: اين امكانات در حد صفر بود و بسياري از اسرا در صورت بيمار شدن روزها و شب‌ها سخت و طاقت فرسايي را طي مي‌كردند تا به واسطه دعا و نيايش شفا يابند كه بارها نيز كساني بدين واسطه شفا يافتند و اغلب اسرا در اين دوران از ناراحتي‌هاي معده، كليه، روده و دندان رنج بردند. انتهاي پيام