يك كارشناس مرمت آثار تاريخي درباره‌ي كارهاي انجام‌شده در تپه حصار دامغان، گفت: از سال 1374 و پس از حفاري اضطراري احسان يغمايي در اين محوطه، تعداد زيادي آثار تاريخي از جمله سفال، فلز، اثر مهر، گل‌نوشته و پيكره‌هاي متعددي از انسان و حيوان مانند سگ و گاو به‌دست آمدند. عصمت زندي در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ايران‌شناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، ادامه داد: از مجموعه‌ي آثار تاريخي به‌دست آمده 156 اثر شامل 34 قطعه سفال، 39 قطعه فلز و بقيه‌ي قطعات شامل پيكره و گل‌نوشته‌ي باقي‌مانده از چهار هزار سال پيش از عصر برنز و داراي سفال خاكستري سياه رنگ بودند. به گفته‌ي او يكي از اين پيكره‌ها، پيكره‌ي زني پوشيده از رسوب بود كه بعد از رسوب‌زدايي، حالت كلي نوع لباس زنان آن دوره كه يك آستين كوتاه و در طرف ديگر آستين شال‌مانند و يك گره‌ي روسري‌مانند داشتند، شناسايي شد. وي درباره‌ي اين نكته كه تمام پيكره‌هاي انساني بدون سر بودند، اظهار داشت: در حقيقت، به‌طور عمد براي اين پيكره‌ها سر ساخته نمي‌شده است. پيكره‌هاي حيواني به‌دست آمده، بخصوص سگ نيز بيشتر در حالت اطاعت از فرماني ساخته شده‌اند. اين كارشناس مرمت آثار تاريخي بيان كرد: تعدادي اثر مهر نيز در اين محوطه به‌دست آمده‌اند كه در حقيقت، نوعي كار صنعت‌گري را نشان و انتقال مي‌دهند، بخصوص در اين آثار يك نمونه مهر فلزي وجود دارد كه مشابه آن در شهر سوخته پيدا شده است. زندي درباره‌ي خطوط ميخي به‌دست آمده نيز توضيح داد: قرار است، اين خطوط توسط تنها كارشناس خطوط گل‌نوشته‌هاي ايلامي ـ هخامنشي، عبدالمجيد ارفعي، خوانده شوند. او اضافه كرد: پس از كاوش در اين سايت، دو عكس بعد 11 سال به هم متصل شدند و يك عكس را كامل كردند. همچنين جنس سه قطعه گوشواره كه رسوب روي آن‌ها را گرفته بود، پس از رسوب‌زدايي نقره اعلام شد. تپه حصار با 160 هكتار وسعت در حاشيه‌ي جنوبي شهر دامغان قرار دارد و نخستين‌بار در سال 1312 توسط اريك اشميت از دانشگاه پنسيلوانيا كاوش شد. به‌دنبال اين كاوش مشخص شد كه اين محوطه‌ي باستاني، سه دوره‌ي اصلي فرهنگي را از اواخر نوسنگي تا پايان عصر مفرغ دارد. اين محوطه پس از كاوش به‌عنوان يكي از محوطه‌هاي كليدي براي شناسايي فرهنگ‌هاي همزمان در فلات مركزي ايران مورد استناد باستان‌شناسان قرار گرفته است. براساس يافته‌هاي اين تپه، قديمي‌ترين بخش تپه حصار به اواسط هزاره‌ي پنجم پيش از ميلاد بازمي‌گردد و استقرار در آن تا حدود 1700 پيش از ميلاد به‌طور پيوسته ادامه داشته و پس از آن، هيچ‌گاه در آن سكونت نبوده است. انتهاي پيام