محمدسعيد ميرزايي از يدالله بهزاد به‌عنوان يكي از آخرين بازماندگان شاعراني ياد كرد كه به‌طور اخص در ساحت قصيده‌ي خراساني شعر مي‌گفت. اين شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با بيان اين‌كه زبان بهزاد در غزل و قطعه، زباني سالم و روشن و در عين حال باصلابت است، يادآور شد: مهدي اخوان ثالث در مقدمه‌ي كتاب "ارغنون" از بهزاد ياد مي‌كند و محمدرضا شفيعي كدكني هم كتاب "مفلس كيميافروش" را به او تقديم كرده است. خيلي از بزرگان، سخن بهزاد را ستوده‌اند، كه اين جايگاه او را در حوزه‌ي ادب فارسي نشان مي‌دهد. وي با اشاره به اين‌كه بهزاد در وزن‌هاي نيمايي هم شعر داشته است، به نمونه‌اي از اين كارها در كتاب "راهيان شعر امروز" (گزيده‌ي شعر نيمايي) اشاره كرد. به گفته‌ي ميرزايي، بهزاد شاعري في‌نفسه آزاده و پهلواني در شعر بود؛ آن هم در حوزه‌هاي روشن‌فكري كه معمولا موضع خيلي اعتراضي مي‌گيرند، اما در عين حال به جاهاي ديگر وابسته‌اند. او با اين ابراز اميدواري كه آثار كامل بهزاد منتشر شوند، تصريح كرد: يكي از وظايف اصلي شاعر، حفظ و نگاه‌داشت زبان فارسي است، و وجود بهزاد در روزگار ما كه روزگار از دست رفتن زبان است، غنيمت بود. وي همچنين به اين موضوع اشاره كرد كه اين شاعر در عين حال كه نوگرا بود، قصيده‌ي فاخر هم داشت. ميرزايي شهرت‌طلب نبودن را از ديگر ويژگي‌هاي بهزاد برشمرد و گفت: در روزگار ما كه بده‌بستان‌هاي ادبي رواج دارند، خيلي‌ها با كمك رسانه‌ها لقب استاد را تصاحب مي‌كنند و در هياهوهاي تبليغاتي شأن بزرگان ما شناخته نمي‌شود؛ بهزاد يك استاد واقعي بود. او در دوره‌ي معاصر توانست زبان فاخر را حفظ كند، كه اين جاي تقدير دارد. اين شاعر با اشاره به انزواي بهزاد بويژه در دهه‌هاي آخر عمرش، اين موضوع را يادآور شد كه او هيچ جايزه‌اي را نپذيرفت و در اين زمينه از جايزه‌ي "ايران ما" ياد كرد. انتهاي پيام