بيژن ارژن يكي از ويژگي‌هاي بارز شعر يدالله بهزاد را زبان شعري او مي‌داند. اين شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، درباره‌ي ارزيابي‌اش از جايگاه شعري يدالله بهزاد، متذكر شد: گرچه در قالب‌هاي مختلف غزل، قصيده، رباعي و . . . كار مي‌كرد، اما سبك خراساني در قالب‌هاي مختلف كاري او كاملا مشهود بود. البته سبك استاد به‌نوعي خراساني امروزي‌شده بود؛ گرچه سبكش خراساني محض بود، ولي كلمات به گونه‌اي در شعرش چيده شده بود، كه سبك خراساني امروزي بود. ارژن در ادامه متذكر شد: ديگر كسي را نداريم كه با اين سبك و سياق در قصيده حرفي براي گفتن داشته باشد. او همچنين درباره‌ي تأثيرگذاري بهزاد خاطرنشان كرد: به واسطه‌ي پارسا بودن و پرهيزگاري، از سال‌هاي قبل از انقلاب، مرجع شاعران همشهري‌اش بود. از لحاظ شخصيتي به آلودگي دچار نشده بود و نمونه‌ي بسيار روشن و والايي از انسان هنرمند بود. از آن‌جا كه معلم دبيرستان‌هاي كرمانشاه هم بود، بيش‌تر شاعراني كه در كرمانشاه بزرگ شدند، تحت تأثير استاد بودند؛ چه در مسأله‌ي زندگي، نگاه انديشمندانه و آزادمردي، و چه در مقوله‌ي هنر. وي سپس با اشاره به اين‌كه بهزاد سال‌ها به‌خاطر فروتني كتابي چاپ نمي‌كرد، گفت: تا سال‌هاي زيادي شاهد بوديم شاعران كرمانشاهي به تبعيت از استاد، همه منزوي شده بودند و اين پارسايي و نگاه درويشانه به زندگي باعث شده بود تأثيرات بسيار مثبتي بر شعر كرمانشاه بگذارد. همچنين دوستي با بزرگاني مثل مهدي اخوان ثالث، ذبيح‌الله صاحبكار، كمال و . . . بر اين موضوع تأثير بيش‌تري مي‌گذاشت. به گفته‌ي ارژن، مضامين شعر بهزاد را بويژه پيش از انقلاب، بيش‌تر آزادانديشي و اعتراض تشكيل مي‌داد، و از شاعران بزرگي بود كه هميشه خيلي راحت و بي‌پروا حرف دلش را بيان مي‌كرد. انتهاي پيام