يدالله بهزاد ـ شاعر ـ صبح امروز (پنجم فروردين‌ماه) در كرمانشاه درگذشت. به گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، وي سحرگاه امروز به‌دليل كهولت سن دار فاني را وداع گفت و اكنون مراسم خاك‌سپاري او در باغ فردوس كرمانشاه درحال برگزاري است. مراسم ترحيم بهزاد نيز روزهاي آينده در كرمانشاه برپا خواهد شد. وي در مقدمه‌ي تنها كتابش ـ گلي بي‌رنگ ـ درباره‌ي خود آورده است: «نويسنده‌ي اين سخنان، يدالله بهزاد، فرزند حسين ايواني به سال 1304 شمسي نيمه‌ي بهمن‌ماه در كرمانشاه ديده به جهان گشود. پس از روزگار كودكي به دبستان و سپس دبيرستان رفت و دو سه سالي نيز به تباه كردن زندگي در دانشكده‌ي ادبيات تهران پرداخت. آنگاه به كار دبيري دل بست و 27 سال، تن و جان را در اين كار فرسوده كرد. سرانجام در سال 1359 به درخواست خود بازنشست شد». بهزاد يكي از قصيده‌سراهايي بود كه به سبك خراساني شعر مي‌گفت. او تنها كتاب خود به نام «گلي بي‌رنگ» را شامل گزيده‌اي از غزل‌ها و قصايدش در سال 1381 منتشر كرد. بهزاد در حدود سال‌هاي 1340 به خراسان سفر كرد و با كساني چون كمال، قهرمان، اخوان ثالث و قدسي در ارتباط بود. نيم بي‌گمان از در زيستن / بدين شور بختي كه من زيستم همه ساله در زير دندان مرگ / به بدنامي زيستن زيستم چنان چون يكي پيكر از خاره‌سنگ / به دل مرده‌ام گر به تن زيستم سر من به بالين شادي نسود / كه با غم به يك پيرهن زيستم نبود آشيان جاي آرام و خواب / به هر شاخ نو يا كهن زيستم فسردم چنان شنبم بامداد / وگر بر سرير چمن زيستم سر بخت در خواب و بوم‌وار / به بالينش فريادزن زيستم يكي مردم از مرد و زن در گريز / كه با سايه‌ي خويشتن زيستم نه فرزندجوي و نه پيوندخواه / گريزان ز فرزند و زن زيستم سرود اهورايي از من مخواه / كه بر كامه‌ي اهرمن زيستم يدالله بهزاد؛ 14 خردادماه 1345 انتهاي پيام