سخنگوي دولت: دولت به فرايند سالم انتخابات پايبند است و به رأى مردم هرچه باشد، احترام تام مى‌گذارد
دكتر غلامحسين الهام، سخنگوي دولت، در مقاله‌اي با عنوان « شوراها؛ هدف يا وسيله» در روزنامه ايران چهارشنبه به تبيين ديدگاههاي خود درباره انتخابات آتي و مفهوم خدمتگزاري پرداخته است. به گزارش گروه دريافت خبر خبرگزاري دانشجويان ايران، ايسنا، در اين مقاله آمده است: جمهورى اسلامى ايران، يكى از «انتخاباتى» ترين و «جمهورى» ترين كشورهاى جهان با مشاركت مردمى بالاتر از نصاب دموكراسى‌هاى غربى است. همه نهادهاى حاكميت با رأى بى‌واسطه و مستقيم يا با واسطه و دومرحله‌اى مردم، تعيين تكليف مي‌شوند و مسوولان عالى نظام و نهادهاى حاكميتى، عملا در هر دوره با اراده ملت و با رأى آنان، تصدى امور را بر عهده مي‌گيرند و يا آن را ترك مي‌كنند. اسلام به ما آموخته است كه خدمت به مردم و احترام به كرامت آنان و رعايت حقوقشان و ارزش‌گذاشتن به شخصيتشان، طريق تقرب الهى است. بسيارى از حكومتهاى جهان از مردم مى‌ترسند، به ملت‌ها اعتماد ندارند، آنان را تحقير مى‌كنند، گاه فريب مى‌دهند و مواقعى سركوب مى‌كنند. چه بسيار كشورهايى كه اتفاقاً مورد حمايت غرب نيز هستند، ولى «جمهورى» نيستند و اگر هستند، جمهوريهاي واقعى نيستند. جمهوريت و دموكراسى مورد ادعاى غرب و خارج از فرهنگ دينى و در بستر تفكر لائيك - كه رسماً سياست را از اخلاق و دولت را از دين و تقوى تفكيك مى‌كنند - غالباً يك پرده نمايش است كه آنچه پشت پرده مى گذرد، با آنچه روى پرده به چشم‌ها مى‌آيد، تفاوت جدى دارد. به نام مردم سالارى، مردم‌فريبى مى‌شود و «زر» و «زور» در قامت تزوير جامه جمهوريت به تن مى‌كند! «جمهورى و انتخابات» در نظام دينى، تفاوت‌هاى مهمى در شكل و محتوا با جمهوريهاي لائيك و با انتخابات بدون پيش شرط اخلاقى دارند؛ البته در هيچ نظام لائيكى نيز انتخابات بدون پيش شرط نيست؛ لكن پيش شرط هاى اخلاقى است كه مغفول واقع شده است. عده اى در داخل و خارج، پس از سالها امتحان موفق ملت ايران با ميانگين سالى يك انتخابات (حتى در شرايط جنگ) هنوز ملت ايران را نابالغ و در حال گذار و در نيمه راه دموكراسى يا در حال تمرين دموكراسى و يك ملت استبدادزده مى خوانند! (مقصود من از دموكراسى، مبانى تئوريك و نظرى نيست، بلكه مشتركات امر يعنى نقش و اراده مردم در تعيين سرنوشت و تعيين حاكميت است.) هر بار كه امواج آراى ملت، توهمات آنان را چون خاشاك به كنار مى‌زند، به جاى سرزنش خود و واقع نگرى، ملت رشيد ايران را به «فريب خوردگى» و انتخابات را به «پوپوليزم» متهم مى‌كنند و يا به تقليد از دموكراسى ليبرال، تفسيرهاى غيردينى را از مفهوم «مشروعيت» به افكار عمومى تزريق مى‌كنند. به آنان بايد گفت اگر تفسير اسلامى از مشروعيت و حق حاكميت را قبول نداريد، لااقل به همان تفسير «دموكراتيك از انتخابات» وفادار باشيد.انتخابات فرايندى است كه نتيجه آن «كشف» تصميم و اراده ملت است. اين فرايند بايد قانونمند و آزاد طراحى و اجرا شود. از يك فرايند سالم و قانونمند، هر نتيجه‌اى حاصل شود، قابل احترام است. نمى‌توان در مدح مردم‌سالارى و انتخابات آزاد و رأى ملت سخن گفت، ولى به لوازم آن تن نداد. اين روش هم بداخلاقى و هم غير‌مردم‌سالارانه است. اگر مشروعيت دينى را قبول ندارند و برنمى‌تابند، نتيجه انتخابات و آراى مردم كه مورد قبول آنان است. مدعيان جمهوريخواهى و دموكراسى چرا به نتيجه چنين انتخاباتى نه تمكين مى‌كنند و نه حتى احترام صورى مى‌گذارند؟ اين نقض پيمان با مردم است كه غوغاسالارى بر مردم‌سالارى حاكم شود و هر گاه رأى مردم در خدمت آنان نباشد، مردم را به عوام بودن و فريب خوردن و منتخبان ملت را به پوپوليزم متهم كنند!اينك ملت ما در آستانه دو انتخابات مهم و حساس و سرنوشت‌ساز است. پيشينه سياسى اين ملت رشيد و شريف همگان را مطمئن مى‌سازد كه اين دو انتخابات نيز تجلى كلى شعور و تعهد و اراده اين امت سرافراز خواهد شد.نه انتخابات خبرگان، يك انتخابات تشريفاتى است و نه انتخابات شوراها يك انتخابات مقدماتى و كم‌اهميت است. انتخابات خبرگان به نحوه اعمال ولايت فقيه مربوط است كه مبناى مشروعيت نظام سياسى است و انتخابات شوراها وسيع‌ترين و پايه‌اى‌ترين لايه اتصال مردم و دولت را شكل مى‌دهد. جاى تأسف است كه عده‌اى اصالتى براى انتخابات شوراها و خود شوراها قائل نيستند و انتخابات شوراها به مثابه يك سكوى پرش و صرفاً مقدمه‌اى براى ساير انتخابات (انتخابات مجلس و پس از آن صرفاً مقدمه اى براى انتخابات رياست‌جمهورى) مى‌خوانند. اين نگاه، اولاً نگاه قدرتمندانه به شوراهاست و ثانياً شوراها را نه يك امر مستقل و اصيل، بلكه صرفاً مقدمه‌اى براى اتفاق ديگر مى‌دانند و مى‌خوانند. از سويى، گاه انسان با كمال تعجب شاهد است كه عده‌اى به شوراهاى شهر و روستا نه به عنوان ستاد خدمت انقلابى به مردم، بلكه به منزله محلى براى گروههاى فشار به ساير نهادهاى اجرايى و تسويه حسابهاى شخصى يا گروهى مى‌نگرند. اين نگاه يعنى برخورد ابزارى با شوراها، توهين بزرگى به مردم و رأى آنان است. ممكن است برخى اين گونه تحليل كنند كه موفقيت آقاى دكتر احمدي‌نژاد در جلب اعتماد ملت در انتخابات رياست جمهورى دوره نهم، از انتخابات شوراها آغاز و به رياست‌جمهورى منجر شد، لذا ديگران هم بايد همين مسير را سپرى كنند. اين سخن تعبيرى غلط و نادرست است؛ اگر چنين نتيجه بگيريم كه داشتن برنامه قدرت‌طلبانه براى يك پرش سه گام، از انتخابات شورا به مجلس و رياست‌جمهورى، هدفى مقدس براى يك فعال سياسى و مسلمان است، در واقع به انتخابات به عنوان سكوى پرش به قدرت نگاه كردن است و نه به عنوان زمينه و بسترى براى خدمت. اگر قدرت فى‌نفسه هدف قرار گيرد چون هدف، مقدس تفسير مى‌شود، با هر وسيله‌اى و هر شكلى توجيه مى شود. نگريستن از اين منظر به قدرت، هم فساد خود انسان را در پى دارد و هم فساد در امور مردم ايجاد مى كند. كمترين اثر چنين بينشى نگاه ابزارى به شوراها و شهرداريها و توهين به حقوق زمين مانده مردم و آسيب به اعتماد آنان و شور و نشاط آنها در اعتماد به شوراها براى حل مشكلات شهرى و روستايى است؛ زيرا اين بينش به مردم مى فهماند كه مردم و مشكلاتشان براى ما مهم نيست، بلكه شوراها، صرفاً وسيله اى براى كسب قدرت سياسى و خيز برداشتن براى قدرت بيشتر است.اما اگر به اين موضوع با عينكى ديگر بنگريم، نه يك امر مذموم، بلكه مى‌تواند ارزشى مثبت تلقى شود. اگر باور كنيم كه مردم، خدمتگزاران خود را مى شناسند و مسوولان هدف خود را خدمت صادقانه و خالصانه به مردم قرار دهند و جز نوكرى مردم سمتى براى خود نشناسند، در آن صورت، اگر مردم بار بيشترى براى خدمت و نوكرى برعهده او نيز بگذارند، با همان اخلاص و صداقت در اين مسير جديد قرار مى‌گيرند. مهم اين است كه انسان خود را در مسير خدمت تعريف كند و از آنچه به صدق و اخلاص او در اين جهت آسيب مى‌زند، به خداى بزرگ پناه برد و در حصن تقوا سنگر گيرد، چه بسا اعتماد عموم به او نيز افزايش مى‌يابد. «ان الذين امنوا و عملوا الصالحات سيجعل لهم الرحمن وداً» اين آموزه انقلاب اسلامى به ماست. به ياد دارم روزى در محضر مقام معظم رهبرى، ايشان به خاطره‌اى در گفت وگوى با دانشجويان دانشگاه اميركبير اشاره كردند و فرمودند: دانشجويان در اواخر دوره رياست جمهورى و در زمان حيات امام راحل(ره) از من پرسيدند كه بعد از رياست‌جمهورى چه كارى خواهم كرد؟ و من گفتم آنچه امام تكليف كند با نهايت وجود انجام مى‌دهم، حتى اگر مسووليت عقيدتى - سياسى در يك پايگاه دورافتاده مرزى در استان سيستان و بلوچستان باشد. طبيعى است كه چنين تقوايى، اصل و اساس صلاحيتى شد كه مجلس خبرگان اول ايشان را به مسئوليت رهبرى نظام برگزينند.از خداى بزرگ بايد چنين توفيق و همتى را طلب كرد. اگر در تحليل انتخابات نهم، به عنصر ممتاز «اخلاص» بنگريم، بسيارى از مجهولات پاسخ داده خواهد شد. بياييم اصالت را به «خدمت خالصانه» بدهيم، نه سكوى پرش و نه آزمون بخت كه سنگ مفت، گنجشك مفت! بياييم با اين منظر شوراها را امرى اصيل و مهم و نه ابزارى براى اهداف ديگر تلقى كنيم. طرفدار شوراهايى باشيم كه صفاى مسجد و بى‌منتى باران را داشته باشد. هياهوى جهاد و شجاعت ابوذرى را در خود بپروراند. مثل برادران رفتگر، نيمه‌شب‌هاى زمستان صداى جاروهاى خدمت‌رسانى و بى‌توقعى شان به گوش سحرخيزان برسد. شوراهايى كه در برابر فساد بايستند و در كنار دولت انقلابى، گرههاى مردم را يك به يك باز كنند و در حل مشكلات كوچه پس كوچه‌هاى شهر، مثل خانه خود، دلسوز باشند. بى هيچ وسوسه يا ترديد به شوراهاى شهر و روستا و به توقعات مردم بالذات احترام بگذاريم. پيشاپيش به چنين برگزيدگانى تبريك بگوييم و ورود آنان را - كه به اين صفات مى شناسيم و نه با نام و نشان شناسنامه‌اى - به خيل خادمان ملت خوشامد گوييم. البته رسالت دولت، برگزارى انتخابات آزاد و سالم است و به فرايند سالم پايبند است و به رأى مردم هرچه باشد، احترام تام مى‌گذارد و از آن حمايت مى‌كند. از اين رو كسانى اين معيارها را دارند كه به قانون تمكين كامل كنند و از امكانات عمومى و دولتى كمترين سوءاستفاده را نكنند.از همه كسانى كه صادقانه در اين عرصه وارد شده‌اند، سپاسگزاريم و آنان را كه با صدق و اخلاص و مردم‌دوستى به صحنه آمده‌اند، پيروز انتخابات مى‌دانيم كه در اين عرصه شكست نيست، امتحان است و آزمون خداست و همه برگزيدگان ملت را يارى خواهند داد. مگر پيروزى جز اين است كه همه با هم باشيم.» انتهاي پيام